της Ελένης Ανδρουλάκη
Προσπαθώ εδώ και καιρό να βρω λόγια να εκφράσω την αγανάκτηση που αισθάνομαι ως πολίτης για την κατάσταση στην οποία έχεi περιέλθει η χώρα μας, τον εξευτελισμό που έχουμε υποστεί ως εργαζόμενοι, την ανασφάλεια που σκιάζει το μέλλον μας, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, την τραγικότητα που χαρακτηρίζει την ποιότητα της ζωής μας… Παντού γύρω μας οσμιζόμαστε τη διαφθορά, διαπιστώνουμε τις πελατειακές σχέσεις, ακούμε την πολιτική ρηχότητα… Είναι η αιτία για το αίσθημα ασφυξίας που λίγο πολύ νιώθουμε όλοι μας και που βγαίνει σαν ρόγχος όταν σπάει ο κόμπος στο λαιμό: «ας στο διάολο πια…»
Λευκό… άκυρο… αποχή… να τους μαυρίσουμε…να μην πάει κανείς στην κάλπη… Κουβέντες που ακούγονται καθημερινά σε δρόμους και καφενεία, που είπαμε όλοι κάποια στιγμή νιώθοντας λυτρωτική εκτόνωση… Κι ύστερα τι; Μήπως θα διαφοροποιηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα; Θα εκπροσωπηθεί στη Βουλή το κίνημα της αποχής; Θα ανασταλούν τα μέτρα; Θα συναισθανθούν οι υπαίτιοι την ευθύνη τους απέναντί μας και θα σκύψουν το κεφάλι ζητώντας δημόσια συγγνώμη;!
Η ψήφος είναι το μόνο όπλο άμυνας απέναντι σε ό,τι πολιτικά σαθρό απειλεί το μέλλον μας…Είναι η μόνη δήλωση αξιοπρέπειας και διεκδίκησης που μας έχει απομείνει. Είναι η πρώτη ψήφος μετά το Μνημόνιο και οφείλει να είναι ηχηρή και σαφής, ώστε να μην αφήνει περιθώρια (παρ)ερμηνείας του εκλογικού αποτελέσματος κατά το «δικομματικό» συμφέρον…
Είναι όμως και αυτοδιοικητική και μάλιστα σε ένα νέο πλαίσιο, αυτό του «Καλλικράτη», που ήρθε να προσαρμόσει την λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης στη φιλοσοφία του ΔΝΤ. Τα εκλεγμένα όργανα μετατρέπονται σε διαχειριστές αυτής της ίδιας της οικονομικής κρίσης, αφού η σημαντική έλλειψη πόρων, που έχει ήδη προαναγγελθεί, καθιστά αδύνατη την άσκηση δημόσιας κοινωνικής πολιτικής. Την ίδια ώρα η αύξηση του πληθυσμού στους διευρυμένους Δήμους και Περιφέρειες απομακρύνει τον πολίτη από την αμεσότητα στις σχέσεις με τον θεσμό και απειλεί και αυτόν τον ίδιο το σκοπό της λειτουργίας της τοπικής αυτοδιοίκησης…
Σ’ αυτό ακριβώς οφείλουμε να αντιδράσουμε καθένας χωριστά με την ψήφο του και όλοι μαζί μέσα από τοπικά κινήματα, περιβαλλοντικές οργανώσεις, ενώσεις πολιτών, δημιουργώντας ένα τείχος έτοιμων και αποφασισμένων και όχι ταπεινωμένων, υποδουλωμένων πολιτών…
Η «Ριζοσπαστική Συνεργασία Κρήτης» με τον Γιώργο Σταθάκη επικεφαλής, εκφράζει σ΄αυτή την κατεύθυνση μια αξιόπιστη πρόταση αυτοδιοίκησης για την Περιφέρεια Κρήτης.
Εκφράζει τη διαφοροποίηση στην προσέγγιση των τοπικών ζητημάτων μέσα από μια περιβαλλοντική – ανθρωποκεντρική οπτική, με σύγχρονους όρους «κοινωνικής οικονομίας». Διατυπώνει εναλλακτικές προτάσεις που κάνουν σαφές ότι η ανάπτυξη μπορεί να σεβαστεί το περιβάλλον και δεν επιτυγχάνεται αποκλειστικά με το άνευ όρων ξεπούλημα στις ιδιωτικές επενδύσεις και την ιδιωτική εκμετάλλευση, ούτε είναι μονόδρομος για τα μεγάλα έργα υποδομής η ανταποδοτική πληρωμή, που μας καθιστά όμηρους μεγάλων συμφερόντων.
Η συμμετοχή μου στο τοπικό ψηφοδέλτιο αποτελεί αφενός στήριξη στο πρόσωπο του αντιπεριφερειάρχη Λασιθίου του συνδυασμού Μανόλη Θραψανιώτη, ο οποίος έχει αποδείξει με τη συνεπή και συνεχή παρουσία του στα κοινά ότι η πολιτική μπορεί να έχει ηθικό πρόσωπο και όχι απλώς προσωπείο και αφετέρου εκφράζει, στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, την προσωπική μου θεώρηση για συν-ύπαρξη, σύν-θεση και συν-εργασία.
Ελένη Ανδρουλάκη
Εκπαιδευτικός
Υποψήφια εκλογικής περιφέρειας Λασιθίου
της «Ριζοσπαστικής Συνεργασίας Κρήτης»
