Νεκρολογία στον Λευτέρη Κατσούλη
ο Λευτέρης Κατσούλης

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι απλοί και καθημερινοί στις μικρές μας κοινωνίες, που δίνουν το στίγμα της αλήθειας και της αυθεντικότητας σ’ αυτές.

Άνθρωποι ιδιαίτεροι, συγκαταβατικοί, ήρεμοι,  πρόθυμοι να συνδράμουν και να προχωρήσουν τα πράγματα , τα όποια πράγματα! Μένουν αφανείς, πίσω από τις δημόσιες εμφανίσεις, αλλά απαραίτητοι για να κυλήσει ο τροχός. Εργάζονται σκληρά, υπομένουν καρτερικά, ακούν στωικά, χαμογελούν σιβυλλικά και στηρίζονται στα δυνατά τους χέρια με τιμιότητα και πάθος, με καθαρό βλέμμα και ανιδιοτέλεια, με πίστη σε αρχές και αξίες πατρογονικές, με εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.

Είναι οι άνθρωποι που μπορούν να δαμάζουν τη ζωή, όσο δύσκολη κι αν είναι, είναι οι άνθρωποι που αγωνίζονται για την επιβίωση, αυτοί που δεν τους χαρίστηκε τίποτα, αυτοί που μόνο τους όπλο είναι τα ροζιασμένα χέρια και η απόδειξη τους οι  χαρακιές του μόχθου στο πρόσωπο, αλλά με  τόσο απόθεμα δύναμης που το σκορπούν απλόχερα με την ανεκτίμητη συνεργασία τους και την προσφορά τους.

Και όταν έρθει ο θάνατος απροσδόκητος, τότε εμφανίζεται το κενό. Τότε γίνεται κατανοητό πως η ζωή έχει αποκούμπι αυτούς τους ανθρώπους, που σηκώνουν στους ώμους τους την πραγματικότητα, την γνησιότητα, τη μεγαλοσύνη του όντος. Απλά κι αθόρυβα…

Ως πρόεδρος της ΠΛΕΑΜ, ως πρώην Δ/ντρια του ΓΕΛ Νεάπολης, αλλά κυρίως ως μέλος της Νεαπολίτικης κοινωνίας, με ενσυναίσθηση και γνώση μπορώ να κατατάξω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων τον Λευτέρη Κατσούλη, που «έφυγε» χθες!

Η απώλεια του Λευτέρη είναι σημαντική, όχι γιατί έτρεχε πάντα, αλλά γιατί θα λείψει η αγνότητα του, η καθαρότητα της ματιάς του, η χωρίς ανταλλάγματα καλοσύνη του, οι αφηγήσεις και τα διδάγματα της ζωής, στοιχεία χαρακτηριστικά της απανωμεραμπελλιώτικης κοινωνίας, που πια ελάχιστα συναντούμε…

Καλό ταξίδι Λευτέρη! Θα σε θυμόμαστε!

ΜΑΡΙΑ ΚΩΣΤΑΚΗ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos