Πολλά χουνε τα χείλη μου για τσι καιρούς να πούνε απ’ όλα που μπορέσανε τα μάθια μου να δούνε. Στσι κλώνους κάθισαν πουλιά, νιάτα στον ασκιανό μου γενιές αναθραφήκανε με το μεστό καρπό μου. Οι λαδωμένες μου ελιές ‘χυσαν οκάδες λάδι το πόνο ανακούφισα, με τσ’ εντριβής το χάδι. Μα ‘λαχε κι είμαι τυχερή κ’ […]