Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες των προσπαθειών για ανάπτυξη του τόπου μας με ενέργειες όλων σχεδόν των δημοτικών αρχών των τελευταίων ετών. Υπενθυμίζω την ολοκλήρωση του Αεροδρομίου Σητείας, την κατασκευή του Λιμανιού, τις υποδομές που ακολούθησαν για να καταστεί ασφαλές και κατ’ επέκταση προορισμός, την νακήρυξη της περιοχής μας σε Παγκόσμιο Γεωπάρκο της UNESCO, τις μικρές ή μεγάλες ενέργειες όλων, με γνώμονα την εξωστρέφεια.
Ωστόσο, η έννοια της ανάπτυξης κατά την άποψη μου είναι μη αντικειμενικά μετρήσιμη και αναγιγνώσκεται υποκειμενικά .
Από την άλλη πλευρά, οι αριθμοί είναι ο πλέον αντικειμενικός δείκτης για να αποτυπωθεί μετρήσιμα και τεκμηριωμένα η πραγματική εικόνα .
Παρά τις εξαγγελίες , παρά τις κορόνες, παρά τον ρομαντισμό, το δημογραφικό πρόβλημα της περιοχής μας είναι τεράστιο .
Η σχολική χρόνια που θα ακολουθήσει θα βρει την προσχολική αγωγή με πέντε(5) τουλάχιστον λιγότερα τμήματα, ενώ η πρώτη τάξη σε κάποια δημοτικά τις πόλης κινδυνεύει να μην συσταθεί και σε αλλά θα λειτουργήσει με ένα αντί για δυο τμήματα .
Το γεγονός αυτό δεν χρήζει δεύτερης ανάγνωσης .
Είναι γεγονός για το οποίο έχουμε όλοι ευθύνες .
Η πόλη, ο δήμος, η περιοχή γερνάει .
Οικογένειες δεν δημιουργούνται οι νέοι επιλέγουν την φυγή.
Κάποιοι θα βιαστούν να πουν πως φταίει η οικονομική κρίση, κάποιοι άλλοι όμως ορθώς πρεσβεύουν πως η κρίση πάντα αποτελεί την ευκαιρία και το εφαλτήριο για ανάπτυξη.
Ωστόσο, ξεχνούμε πως η κρίση είναι πανελλήνια, η οικονομία επλήγη καθολικά , αλλά μόνο εδώ έχουμε αυτό το αποτέλεσμα τόσο έντονα .
Όλοι μιλούν για την ανάγκη επενδύσεων, κυρίως αυτοί που προσπαθούν να τις τορπιλίσουν (και τα καταφέρνουν, ίσως γιατί θίγονται τα προσωπικά οικονομικά τους συμφέροντα).
Συζητούμε για την ανάγκη ύπαρξης περισσότερων κλινών αλλά δεν βλέπουμε πως δεκατρία (13) μικρά η μεγαλύτερα ξενοδοχεία και καταλύματα στην πόλη είναι κλειστά εδώ και χρόνια και επτά (7) οικοδομικές άδειες ξενοδοχειακών μονάδων έχουν παγώσει από την δεκαετία του ‘80 στην περιοχή Τρυπητός-Αγιά Φωτιά.
Δεν βλέπουν πως στέκει «αγέρωχο» το κουφάρι του ξενοδοχείου του αείμνηστου Λελάκη (γιατί άραγε;).
Από προορισμός η Σητεία του ’80 , ερήμωσε τουριστικά , με εξαίρεση τα τελευταία τρία χρόνια, γεγονός που επιτευχθεί με τιτάνιες προσπάθειες.
Ποιον τελικά περιμένουμε να επενδύσει όταν οι ίδιοι δεν το πράττουμε ;
Όταν ωστόσο βρεθεί ο επενδυτής , τότε εμφανίζεται πάντα ο ίδιος αόρατος εχθρός που θα διαβρώσει, θα αμαυρώσει, θα εκμεταλλευτεί, θα αγοράσει έναντι πινακίου φακής, θα μολύνει, θα καταστρέψει και θα ξεζουμίσει τον πλούτο της περιοχής . Μονό που αυτοί που χρησιμοποιούν αυτά τα επιχειρήματα έχουν συνήθως την τσέπη τους γεμάτη, τα παιδιά τους εξασφαλισμένα με αρκετά από αυτά να μην κατοικούν στην Σητεία και ανερυθρίαστα ενδύονται τον μανδύα του λαϊκού αγωνιστή.
Λέμε όχι στα μεγάλα ξενοδοχεία , λες και έχουμε μικρά.(να κλείσουν και αυτά;)
Λέμε όχι στις ΑΠΕ , αλλά τα χρήματα από το παραγόμενο αιολικό δυναμικό το διεκδικούμε με σθένος (να απομακρυνθούν και αυτές;) .
Λέμε όχι στο λατομείο , λες και η περιοχή μας δεν έχει αλλά ενεργά λατομεία (να καταργηθούν οι λατομικές ζώνες;)
Δυστυχώς έχουμε την τάση να παρασυρόμαστε από την αόριστη ρητορική.
Περιμένουμε πάντα κάποιος ή κάποιοι άλλοι να φροντίσουν για μας .
Αν θέλουμε να υπάρξει επόμενη μέρα για τον τόπο μας, ας αφήσουμε επιτέλους το επενδυτικό ενδιαφέρον να αναπτυχθεί μέσα στα πλαίσια τήρησης της κείμενης νομοθεσίας , ωθώντας στο περιθώριο τους δημαγωγούς και τον λαϊκισμό.
Λεωνίδας Τερζής
Δημοτικός Σύμβουλος
