Νεοφώτιστος περιηγητής του διαδικτύου από την Αυστραλία έσπευσε να μου αναγγείλει ενθουσιασμένος τη μεγάλη του ανακάλυψη:
-Ο Θεός πέθανε! μου είπε.
-Περίεργο! Του απάντησα. Γιατί εγώ βλέπω τον Ήλιο και τη Σελήνη και τα τόσα άλλα αστέρια, μεταξύ των οποίων και τη Γη μας, να μην έχουν πάρει είδηση γι’ αυτό το τόσο συνταρακτικό γεγονός. Εκτός κι αν τη λειτουργία τους τη ρυθμίζεις εσύ. Γιατί εγώ, πέρα από κλασσικός τεμπέλης, είμαι τελείως ανίκανος, προκειμένου ν’ αναλάβω έναν τέτοιο συμπάντειο ρόλο.
-Όλα αυτά λειτουργούν με βάση τους φυσικούς νόμους, είπε.
-Καλά, ας τ’ αφήσουμε αυτά, του είπα. Θέλω όμως να μου πεις, αν η ανακάλυψη αυτή είναι δική σου ή κάποιου άλλου;
-Είναι του Νίτσε!
-Ο οποίος πέθανε, αν δεν κάνω λάθος, στα τέλη του προπερασμένου αιώνα.
-Ναι, αλλά οι ιδέες του είναι και θα παραμείνουν αθάνατες!
-Λάθος! Του είπα. Και οι ιδέες, όπως όλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα είτε υλικά είτε ιδεατά, είναι καταδικασμένες να πεθάνουν.
-Όπως βέβαια και η ιδέα του Θεού! Με διέκοψε…
-Ακριβώς. Και αυτό φαίνεται ότι ήθελε να πει και ο Νίτσε. Ο Θεός, που ο άνθρωπος έπλασε ή προσπάθησε να συλλάβει και να ερμηνεύσει με τη σκέψη του, είναι ένας νεκρός Θεός!
-Επομένως έχει δίκιο ο Νίτσε, όταν μιλάει για το θάνατο του Θεού.
-Ναι, αλλά εκτός απ’ το νεκρό Θεό των τύπων και των καλουπιών και των ιδεών υπάρχει και ο αληθινός και ζωντανός Θεός, με τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνήσουν «εν πνεύματι και αληθεία».
-Και είναι δυνατόν ο Νίτσε να μην μπόρεσε να καταλάβει την ύπαρξη του ζωντανού και αληθινού αυτού Θεού;
-Είναι! Γιατί, ας μην ξεχνάμε, ότι ο Νίτσε μιλούσε τη γλώσσα της άκρατης αλαζονείας. Την οποία αποστρέφεται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο ο ζωντανός Θεός. Και επειδή αρνείται, όπως φαίνεται, να συνομιλήσει με όσους τη μιλούν, τον έχουν κηρύξει σε άγνοια και τον έχουν κατατάξει μεταξύ των νεκρών…
Ένα άλλο στοιχείο, που επίσης εμποδίζει τους «μεγάλους» του κόσμου τούτου να επικοινωνήσουν με το ζωντανό Θεό είναι ο αμοραλισμός (=η ανηθικότητα). Ο Ντοστογιέφσκι το λέει κάπως έτσι: «Αν δεν υπήρχε Θεός, λέει,όλα θα επιτρέπονταν. Αλλά μήπως στην πραγματικότητα όλα δεν επιτρέπονται; Επομένως-θα μπορούσε κάποιος με βάση τον αμοραλισμό να υποστηρίξει ότι-δεν υπάρχει Θεός»! Που σημαίνει ότι ο θάνατος του Θεού βολεύει όσους θέλουν να ζουν με πλήρη ασυδοσία. Όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει στις μέρες μας με τον πολεμικό και οικονομικό ιμπεριαλισμό κάποιων ανθρωπόμορφων τεράτων, που σπέρνουν παγκοσμίως την καταστροφή και το θάνατο. Οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, θέλουν να πραγματοποιήσουν, σε βάρος των συνανθρώπων τους, το ιδεώδες του υπερανθρώπου του Νίτσε.
-Αν όμως οι θιασώτες του αλαζονικού, όπως λες, κομπασμού και του αμοραλισμού, είπε εκείνος, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τον αληθινό και ζωντανό Θεό, τότε ποιοι το μπορούν;
-Μα οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι, του απάντησα. Και θυμάμαι, ανάμεσα στα πάμπολλα άλλα, ένα απλό παράδειγμα: Ο αείμνηστος μπαρπα-Γρηγόρης Ζαρκάδας απ’ το Πυργί (Βελάοστα) Αγρινίου στάλιζε τα γιδοπρόβατά του στο Ζέρβα, παραπόταμο του Αχελώου. Και ήρθε ο Άγιος Νικόλαος στον ύπνο του και του λέει: «Να πας να βγάλεις τα γίδια απ’ το σπίτι μου και να κλείσεις την πόρτα»! Πήγε, λοιπόν, ο μπάρμπα-Γρηγόρης, όπως του ’πε ο Άγιος, στο κοντινό εκκλησάκι του Αι-Νικόλα ,έβγαλε τα γίδια έξω, σκούπισε την κοπριά και έκλεισε την πόρτα…
Κι άντε τώρα να πήγαιναν όλοι οι «μεγάλοι» και «σοφοί» του κόσμου να πείσουν τον μπάρμπα-Γρηγόρη ότι ο Άγιος Νικόλαος, που βιολογικά έχει πεθάνει πριν από κάπου δεκαεφτά αιώνες, δεν είναι πιο ζωντανός απ’ όλους τους «μεγάλους», που κομπορρημονούν στις μέρες μας και σε και σε κάθε εποχή. Και ότι η Παναγία, που αυτές τις μέρες γιορτάσαμε την κοίμησή της, δεν είναι πιο ζωντανή απ’ όλους τους ζωντανούς, που έζησαν σ’ αυτόν τον κόσμο. Αφού είναι δια μέσου των αιώνων παρούσα στις προσευχές και τις δεήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων. Συχνά ακόμη κι εκείνων, που δεν την επικαλούνται, αλλά που μπορεί ακόμη και να τη βρίζουν χυδαιότατα. Και ότι, σε τελική ανάλυση, ο Θεός είναι για τους ζωντανούς ανθρώπους διαχρονικά και αιώνια ζωντανός σε αντίθεση με αυτούς αυτούς, που διακηρύσσουν το θάνατό του.
Το πρόβλημα, αγαπητέ, του είπα, δεν είναι, αν ο Θεός είναι ζωντανός ή πεθαμένος. Το πρόβλημα είναι, αν εμείς είμαστε ζωντανοί ή πεθαμένοι. Γιατί ο Θεός είναι πάντα ζωντανός για τους ζωντανούς, Αλλά πεθαμένος για τους πεθαμένους. Ο Νίτσε, ο προφήτης του υπερανθρώπου είναι ο πνευματικός πατέρας του ναζισμού, με τον οποίο φαίνεται να συμπορεύεται στις μέρες μας και ο σιωνισμός. Που σπέρνουν μαζί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης τον όλεθρο και την καταστροφή…
Κι αν θέλεις να ξεχωρίζεις τους ζωντανούς από τους πεθαμένους είναι παρά πολύ απλό: Αρκεί να προσέξεις το αν ο καθένας εργάζεται για τη ζωή ή το θάνατο. Αυτοί που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεθοδεύουν το θάνατο των συνανθρώπων τους είναι νεκροί. Κι ας φαίνονται να διαθέτουν τεράστια υλική ή πνευματική δύναμη. Ενώ αυτοί που υπηρετούν τη ζωή είναι ζωντανοί και για την παρούσα αλλά και την αιώνια ζωή. Κι ας φαίνονται ταπεινοί και καταφρονεμένοι…
παπα-Ηλίας
http://papailiasyfantis.wordpress.com
e mail: yfantis.ilias@gmail.com
