Μια εικόνα, εν προκειμένω δίπλα στον δρόμο που οδηγεί προς τον Καλό Λάκκο, αλλά όχι μόνο εκεί …. παντού. Απλά αυτή η συγκεκριμένη εικόνα προκάλεσε το σχόλιο.
Καναπέδες, σακούλες, στρώματα, γλάστρες, τηλεοράσεις, οικοδομικά υλικά, έπιπλα και ένα ψόφιο πρόβατο !!
Αυτός είναι ο σεβασμός που επιφυλάσσουμε στο περιβάλλον, το σπίτι που ζούμε και μας ζει, μας κρατά στη ζωή. Και μεις το καταστρέφουμε κάθε στιγμή.
Δεν έχουμε την υπομονή να βρούμε έναν κάδο απορριμμάτων, ή ακόμα να μεταφέρουμε τα μεγάλα αντικείμενα στον ΧΥΤΑ, που είναι κοντά, ή να συνεννοηθούμε με το προσωπικό του δήμου να τα παραλάβει.
Αντ’ αυτού τα πετάμε όπου μας βολεύει: στα ρυάκια, στα ποτάμια, στις άκρες των δρόμων, στους γκρεμούς, όπου κάτσει, αδιαφορώντας ή καλύτερα, αγνοώντας της συνέπειες από αυτές μας τις πράξεις:
Το γεγονός ότι θα μολύνουμε τον υδροφόρο ορίζοντα, δηλ. το νερό που πίνουμε με τοξικές ή κωλοβακτηρίδια, θα προκαλέσουμε θάνατο σε μικρά ζώα από τη σήψη, μπορεί να φωτιά από την αυτανάφλεξη των σκουπιδιών ….. ούτε καν μας απασχολεί. Άλλωστε ποιος να μας τα πει αυτά, ή αν μας τα έχουν πει ποιος να τ’ ακούσει.
Τέτοιες ιδιότυπες χωματερές υπάρχουν παντού, δείγμα του απολίτιστου πολιτισμού μας …..
Υ.Γ.
Αρχές της δεκαετίας του 90, σε μια δεξίωση στην Αθήνα, ο Ανδρέας Παπανδρέου ρωτά τον Σεραφείμ Φυντανίδη, τι λείπει από τη χώρα, τι χρειάζεται η χώρα….. Ο Φυντανίδης του απαντά ότι δεν είναι θέμα ποσότητας, αλλά ποιότητας, δηλ. ουσιαστική παιδεία είναι το μέγα έλλειμμα της Ελλάδας. Ο Παπανδρέου κούνησε απλά το κεφάλι του και συνέχισε να συζητά με άλλους καλεσμένους ……….
