Ένα άρθρο του Κωστή Μαυρικάκη.
Τριάντα ένα χρόνια εφέτος. Ναι, εκείνη ημέρα ανδρώθηκε και έγινε πια μόνο μια τυπική μέρα μνημόσυνου.Μάκρυνε χρονικά πια η απόσταση απΆ εκείνη τη μέρα. Μάκρυναν και οι μνήμες μαζί της, και όχι μόνο. Μάκρυναν, αλάργεψαν ή ξεστράτισαν οι πόθοι, οι ιδέες και τα οράματα εκείνων των στιγμών του Ά73.
Απεβίωσαν και οι θύμισες των πολλών πια. Τα λουλούδια που εναποτίθενται κάθε χρόνο σε κάθε επέτειο στην πύλη του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, αλλά και οι λόγοι που εκφωνούναι μέσα και έξω απΆ αυτό, φαντάζουν τα τελευταία χρόνια, ως μια απλή διεκπεραίωση υποχρέωσης του πρωτοκόλλου.
Ως και αυτή, η καθιερωμένη πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ (καλλιστεία αντιαμερικανισμού…), τα σουβλάκια και η τσίκνα στην Πατησίων και το βραδινό επετειακό κρυφτούλι των συνήθων αναρχικών με τους συνήθεις ΜΕΑτζήδες γύρω από τα Εξάρχεια, μοιάζουν κι εκείνα όλα μαζί ως ένας υπερθίασος κομπάρσων που κάνει πρόβα, και ταυτόχρονα πρεμιέρα άπαξ του έτους…
Το «ισοπέδωσε» ακόμη και αυτή η γενιά του υπογράφοντα, που στη δέκατη επέτειο του 1983 ως φοιτητής στο Ίδρυμα, πρωτόνιωσε όλο το μεγαλείο και τη δύναμη του μηνύματος να συνεπικουρείται από τη φρεσκάδα μιας (σχετικά) νέας τότε ανάμνησης, που δεν ήταν όμως παρά ένα μουσειακό και φολκλορικό πανηγύρι επιδερμικού χρώματος, όπως και εκείνη η μπογιά των δύο ιστορικών συνθημάτων που κάθε χρόνο ξαναγράφει στην κεντρική πύλη της Πατησίων του ΕΜΠ, η ΕΦΕΕ… (αλήθεια υπάρχει αυτή ακόμη;)
Δεν είναι δυστυχώς μόνον ο χρόνος (ή μόνον αυτός) που προσδιορίζει την απόσταση από εκείνο το Νοέμβρη, και κυρίως εκείνης της γενιάς. Οι πρωταγωνιστές του, που πολλοί εξ αυτών ήταν και είναι δεσπόζοντα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή της χώρας, απέχουν από τη φρεσκάδα, την νεανική ικμάδα και τον αειθαλή ενθουσιασμό των οραμάτων για χρη των οποίων αγωνίστηκαν…
Σήμερα, τα νιάτα της Ελλάδας, απηυδισμένα σε μεγάλο ποσοστό από την πολιτική και τους πολιτικούς, ενδίδουν σε συνθήματα μιας βιωματικής και ζωώδους υποκουλτούρας, όπως το «πάμε πλατεία»…
Στο πέρασμα του χρόνου, η γενιά του Πολυτεχνείου, δεν κατόρθωσε να διατηρήσει το όραμα. Να το μεταλαμπαδεύσει στους νεότερους, όπως όφειλε.
Κι όμως οι «ερπύστριες» του χρόνου είναι και σήμερα παρούσες: Στέκονται απέναντι στη νέα γενιά, εξίσου απειλητικά, όπως και τότε. Έτοιμες να διαλύσουν την όποια αντίστασή της. Ανεργία, υποβάθμιση ζωής και περιθωριοποίηση μέσα από το διεθνές γίγνεσθαι της «νέας τάξης πραγμάτων», ποικιλόμορφη απαξίωση σε κάθε λογής αντίσταση…
Τότε, δίχως αμφιβολία, «τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνΆ η σκλαβιά». Σήμερα τα σκιάζει η αδιαφορία και ο καναπές μας…
Οι «χιλιόκυκλοι» του Πολυτεχνείου, πνίγηκαν στα παράσιτα των Ρουβάδων και των Πανταζήδων. Τριάντα ένα χρόνια μετά, ίσως το μόνο που αρμόζει να αρθρώσουν όσοι έζησαν τις μέρες εκείνες και δεν ενέδωσαν στις ερπύστριες της λήθης, είναι: «Πολυτεχνείο, συγγνώμη»…
(*) Το κείμενο αυτό ημοσιεύτηκε από τον υπογράφοντα στον τοπικό τύπο, το Νοέμβριο του 1994. Δέκα χρόνια μετά, εξακολουθεί να παραμένει πάντα επίκαιρο…
ΚΩΣΤΗΣ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗΣ
Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.