Οι δύο πρόσφατοι σχετικά πόλεμοι που βρίσκονται σε εξέλιξη, Ουκρανία, και Μέση Ανατολή, έχουν στοιχειώδες διαφορές σε σχέση με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο επί παραδείγματι. Χρησιμοποιούνται όπλα αλλά με διαφορετικούς τρόπους, διαφορετικές προσλαμβάνουσες, διαφορετικές αφορμές, τεχνικές, τεχνολογίες και με επιδιωκόμενο, διαφορετικό αποτέλεσμα.
Ίσως αυτό να μην είναι εμφανές, αλλά τα επόμενα χρόνια και μετά τη λήξη όλων αυτών των συγκρούσεων, θα δούμε ότι όλα έγιναν κοινή συναινέσει των μεγάλων δυνάμεων με θύματα τους λαούς των περιοχών αυτών.
Ήδη η υπόθεση ανατίναξης των υποβρύχιων αγωγών στην Βαλτική θάλασσα, δουλειά προφανώς κρατικής οντότητας, έχει μεταφέρει την εξάρτηση της Ευρώπης σε φυσικό αέριο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στις Η.Π.Α., αφού δεν υφίσταται η Ρωσική τροφοδοσία.
Από την άλλη, η καθημερινή ρίψη εκατομμυρίων ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση στο βαρέλι χωρίς πάτο που ακούει στο όνομα Ουκρανία, φαίνεται ότι δεν γίνεται τυχαία, και αυτό αναδεικνύεται από τις συμπεριφορές όλων των εμπλεκόμενων μερών.
Η δική μας, ελληνική πλευρά, που πάντοτε, υποτίθεται, βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας, λειτουργεί υποστηρικτικά προς τους συμμάχους με αποτέλεσμα να εισπράττει για την ώρα, τις απειλές του Ιράν.
Εκεί πάντως ανάμεσα σε Ισραηλινούς, Παλαιστινίους πολίτες και όλους αυτούς, παίζεται ένα παιχνίδι με θύματα Παλαιστίνιους, περισσότερο και Ισραηλινούς, λιγότερο, πολίτες, απλά και μόνο κάποιοι να πάνε παραπέρα την πολιτική τους επιβίωση και κάποιοι άλλοι, οι μεγάλοι, να αλλάξουν τις ισορροπίες στην περιοχή.
Κάποια στιγμή θα ξεφουσκώσει η ένταση και θα μπουν τα κομμάτια της εικόνας που λείπουν στη θέση τους. Οι ευρισκόμενοι στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» θα αναλάβουν την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων περιοχών, οι νεκροί όμως δεν ανασταίνονται.
Αλλά τα τελευταία χρόνια τα γλωσσικά εφευρήματα έχουν διαστρέψει και αντικαταστήσει τις έννοια του θανάτου, με την έκφραση «παράπλευρες απώλειες».
