για τη Μονή Αγίου Γεωργίου του Βραχασώτη
Άγιος Γεώργιος Βραχασώτης ανακαινισμένος 2011-2015

Από την αξιόλογη κατατοπιστική ιστορικά ομιλία (με προβολή διαφανειών) του αιδεσιμολ. Πρωτοπρεσβυτέρου Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη για τη Μονή Αγίου Γεωργίου του Βραχασώτη, την οποία παρακολούθησε με αμείωτο ενδιαφέρον

το πολυπληθές ακροατήριο, από  Βραχάσι,  Νεάπολη, Άγιο Νικόλαο και πολλούς παρεπιδημούντες, καταχωρούμε τον Επίλογο:

«Στο σημείο αυτό» είπε ο ομιλητής, «σταματά το ιστορικό μας περπάτημα και επιφυλασσόμεθα σε άλλη εκδήλωση να αναφερθούμε στο υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο της Μονής, των έξι παλαιών εικόνων του τέμπλου και με αναφορά στα ολίγα  σπαράγματα των τοιχογραφιών του ναού.

Το σταμάτημά μας, όμως, αυτό έχει τη έννοια του ξεκινήματος. Η Ιστορία δεν σταματά, συνεχίζεται. Και συνεχίζεται όταν υπάρχουν άνθρωποι με φιλότιμο, που να τιμούν τις ρίζες τους, να πονούν και ν΄ αγαπούν τον τόπο που γεννήθηκαν, το χωριό, που τους ανάθρεψε και να βλέπουν μπροστά τους την Κρήτη, τη μεγάλη μας μάνα με τη λεβεντιά της,  την αρχοντιά της, με το σοβαρό και γελαστό πρόσωπό της με τα Αρκάδια της, με τις θυσίες και τις δόξες της, με τα φλάμπουρα των Επαναστάσεων και τις χιλιάδες, που έγιναν κουρμπάνι της λευτεριάς.

Πιστεύομε ότι υπάρχουν και σήμερα, μέσα σ’ αυτή την κοσμοχαλασιά νέοι άνθρωποι που κρύβουν μέσα τους την αλήθεια, που απομακρύνεται από τα στενά όρια του προσωπικού συμφέροντος και αγκαλιάζουν με προσωπική ευθύνη τα κοινά πράγματα.  Και πάντοτε, όταν η αλήθεια απομακρύνεται από την προσωπική ζωή της ιδιοτέλειας και δεν κρύβεται μέσα στα στενά όρια του στυγνού εγωκεντρισμού, τότε εκτοξεύεται όλος αυτός ο δυναμισμός και γίνεται κοινωνική πρόοδος, χαρά και πανηγύρι. Έτσι δημιουργούνται τα έργα ευποιίας και χάριτος, διαφορετικά κάθε πολιτισμική ικμάδα μαραζώνει και πεθαίνει.

για τη Μονή Αγίου Γεωργίου του Βραχασώτη
η εικόνα του Αγίου Γεωργίου στο τέμπλο

Είναι λίαν ενθαρρυντικό το γεγονός ότι υπάρχουν στο χωριό μας νέοι άνθρωποι που ανιχνεύουν και επισημαίνουν τις ιστορικές πηγές, απ’ όπου αρδεύουν και καταθέτουν νέα στοιχεία πολιτισμικά, εύπλαστα, δημιουργικά, που περιφρουρούν και διαφυλάσσουν την προσωπικότητα του ανθρώπου. Εκτιμώντας προσωπικά την προσπάθειά τους αυτή, δέχτηκα να συμμετάσχω κι εγώ ως Βραχασώτης, σ΄ αυτή τους την Εκδήλωση, συμβάλλοντας το κατά δύναμη.

Καημός μας είναι να προοδεύσει αυτός ο τόπος. Να προχωρήσουν οι εργασίες της αναστήλωσης και των κτισμάτων και ο ευπρεπισμός του αύλειου χώρου της Μονής, αλλά, και κυρίως, να βρεθεί το έμψυχο δυναμικό, που θα στελεχώσει και θα λειτουργήσει τη Μονή ως μοναστικὴ Ἀδελφότητα. Γιατί αυτό έχει σημασία. Οι αφιερωμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που δίδουν ζωή και πνοή στα κτήρια και ομορφαίνουν τον κόσμο με τις ακοίμητες προσευχές και τα έργα τους, που μεταμορφώνουν και εξαγιάζουν τα πάντα. Μοναστήρι χωρίς Αδελφότητα είναι ένας αποστεωμένος ανθρώπινος σκελετός χωρίς ψυχή, με απλή επισκεψιμότητα τουριστικού ενδιαφέροντος. Μόνο ἡ δημιουργία μοναστικής Αδελφότητος είναι εκείνη πού μπορεί να δώσει την καθαυτὴν ζωντάνια στη Μονή και στον τόπο και θα επαναφέρει την παλιά αίγλη  με νέες προοπτικές.

Προτείνομε, επίσης,  ένα από τα πρώτα μελήματα του κατά νόμον υπευθύνου της εποπτείας και διαχειρίσεως του χώρου Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, με την έγκριση και ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, τη συμβολή του πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού και της Επιτροπής Αναστηλώσεως, να ανεγερθεί Κενοτάφιο με τα ευρεθέντα οστά των Εθνομαρτύρων – Νεομαρτύρων (κληρικών και λαϊκών) και να γίνει προτομή του Ιερομάρτυρα Γαβριήλ, ηγουμένου της Μονής, που απαγχονίστηκε στο Μεγάλο Κάστρο, ως σημείον αναφοράς των».

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos