Νίκος Παπατάκης Η Κινηματογραφική Λέσχη Αγίου Νικολάου προβάλει απόψε την ταινία «Η Φωτογραφία», ως μικρός όρος τιμής σ’ ένα από τους μεγαλύτερους Έλληνες σκηνοθέτες του περασμένου αιώνα το έργο του οποίου παραμένει σκανδαλωδώς «άγνωστο» στο πλατύ κοινό. Ο Νίκος Παπατάκης γεννήθηκε στην Αιθιοπία και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Αιθιοπία, το Λίβανο και την Eλλάδα.
 
Από το 1939 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου και έγινε γνωστός ως ιδιοκτήτης του θεατρικού καμπαρέ «Το κόκκινο ρόδο», άντρου κινήματος των υπαρξιστών και της Juliette Greco στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Παντρεύτηκε την Ανούκ Αιμέ, ήταν παραγωγός της μοναδικής τινίας που σκηνοθέτησε ο Ζαν Ζενέ και της πρώτης ταινίας («Σκιές») του Κασσαβέτη (στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν ζούσε στη Ν. Υόρκη μαζί με την με την Nico, μετέπειτα τραγουδίστρια των Velvet Underground).
 
Στη δεκαετία του ’60 ξεκίνησε να σκνοθετεί τις δικές του ταινίες οι οποίες περιστρέφονται γύρω από το θέμα των σχέσεων εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, ταπείνωσης και επανάστασης, σε επίπεδο πολιτικό αλλά και διαπροσωπικών σχέσεων.
 
Η ιστορία της ταινίας που προβάλουμε απόψε φαίνεται απλή σε πρώτη ανάγνωση. Ο Ηλίας, ένας νεαρός γουναράς που πέρασε δύσκολες ώρες την περίοδο της δικτατορίας, επειδή ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής, φεύγει από την Καστοριά το 1971 για να πάει στη Γαλλία σε έναν μακρινό συγγενή του, τον Γεράσιμο, που ζει εκεί από το 1950 και να του ζητήσει βοήθεια για να βρει δουλειά στο Παρίσι.
 
Μαζί του κουβαλά τη φωτογραφία μιας τραγουδίστριας που την παρουσιάζει σαν αδελφή του, δημιουργώντας έτσι μια σειρά από παρεξηγήσεις, οι οποίες τον παρασύρουν σ’ ένα φύλο κύκλο με αλλεπάλληλα ψέματα και φαντασιώσεις. Η ταινία μας προσφέρει μία εντυπωσιακή εικόνα της κατάστασης στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
 
Αφηγείται με καταπληκτικό τρόπο μία αλληγορική ιστορία με τη μορφή σύγχρονης τραγωδίας, γύρω από τις «παρεξηγήσεις» και τις απάτες της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, ιδωμένη από την οπτική ενός Έλληνα της διασποράς.
 
Αν και το μεγαλύτερο μέρος της διαδραματίζεται στο Παρίσι, η αίσθηση και η παρουσία ης Ελλάδας, ως τόπος έντονων αντιθέσεων, είναι κυρίαρχη. Η αίσθηση της νοσταλγίας, που δημιουργεί εικόνες εξιδανικευμένες και σε αντίθεση με τον κυνισμό της πραγματικότητας, πλημμυρίζει την ταινία.
 
Η αποψινή προβολή της Λέσχης μς δίνει μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουμε το έργο ενός σημαντικού, ασυμβίβαστου και μοναδικού Έλληνα σκηνοθέτη. Εξτρεμιστής από πεποίθηση (κάποτε τον είχαν κατηγορήσει και ως πιθανό μέλος της 17Ν!) ο Ν. Παπατάκης είναι από τους λίγους εκείνους καλλιτέχνες που μπορούσαν ναυπερασπίζονται κάθε είδους χαμένους αγώνες, αρκεί ο σκοπός τους να ήταν να κάνουν στάχτη οποιαδήποτε οργανωμένη κοινωνία.
 
Σήμερα λοιπόν, που απ’ ότι φαίνεται η Ιστορία αποφάνθηκε «οριστικά», το έργο του αποκτά μια ξεχωριστή διάσταση για όους όσους ακόμα αναρωτιούνται τι μένει άραγε από αυτόν τον παροξυσμό της πάλης για «να μην πάει χαμένο, το χαμένο», την άνευ όρων πίστη σ ‘ ένα ιδανικό, την απόρριψη κάθε συμβιβασμού, και την όμορφη σαν κεραυνό φρενίτιδα της απόλυτης εξέγερσης.
 
Η Κινηματογραφική Λέσχη

Print Friendly, PDF & Email

Από manos