Η Κιν. Λέσχη Αγ. Νικολάου προβάλει απόψε το βράδυ στο REX (9.30 μμ) την ταινία «Τα μήλα του Αδάμ». Είναι η πρώτη ταινία του Δανού Άντερς Γιένσεν, ο οποίος είναι πιο γνωστός ως σεναριογράφος αρκετών σύγχρονων, επιτυχημένων Δανέζικων ταινιών (όπως πχ «Μετά το γάμο», «Ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου» και «Ανοιχτές καρδιές»).
Είναι μια μαύρη κωμωδία που θυμίζει βιβλική παραβολή γύρω από το Καλό και το Κακό, διανθισμένη με σουρεαλιστικές πινελιές και σαρκαστικό χιούμορ. Ο Αδάμ του Γιένσεν είναι ένας αμετανόητος νεοναζί, ο οποίος συλλαμβάνεται και καταδικάζεται για τη δράση του. Κατόπιν στέλνεται προς αναμόρφωση σε μια απομακρυσμένη εκκλησία (κάτι σαν μικρογραφία μοναστηριού) η οποία εποπτεύεται από έναν άκρατο ιδεαλιστή ιερέα, τον Ιβάν. Η άφιξη του στην εκκλησία, στον περίβολο της οποίας δεσπόζει μια τεράστια μηλιά γεμάτη με τους ώριμους καρπούς της, ισοδυναμεί με τη μεγαλύτερη δοκιμασία για τον καλοπροαίρετο Ιβάν που πιστεύει πως μπορεί να σώσει την ψυχή του νεοφερμένου. Ο δούλος του Θεού ρωτά τον δούλο του διαβόλου τι ακριβώς θέλει να κάνει στο διάστημα της παραμονής του στο αναμορφωτήριο για να γίνει άνθρωπος. Κι’ αυτός, ρίχνοντας κυνικά λοξές ματιές στο βαρυφορτωμένο δέντρο, απαντά «να φτιάξω μια μηλόπιτα». Ως εκ τούτου, χρίζεται λοιπόν υπεύθυνος για την φροντίδα της μηλιάς!
Ο σκηνοθέτης βαδίζει σαν ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί μέσα σε ένα σκηνικό που παραπέμπει, άλλοτε στην εικόνα του παραδείσου και άλλοτε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από το οποίο λείπει μόνον η επιγραφή «Arbeit macht frei» (η εργασία απελευθερώνει). Οι χαρακτήρες και το περιβάλλον προϊδεάζουν για μια σύγκρουση φιλοσοφικού επιπέδου μεταξύ του Καλού και του Κακού. Ομως, η ταινία του εξελίσσεται σε μια συμπαγή, λιτή και ανατρεπτική, κωμωδία όπου η μοναδική σύγκρουση αφορά τη λογική και το παράλογο. Εξωφρενικές και ενίοτε γκροτέσκ καταστάσεις διαδέχονται η μια την άλλη, μετατρέποντας σταδιακά σε καθαρτήριο τον μικρό παράδεισο.
Τέλος, άξίζει ν’ αναφέρουμε και τις δημιουργικές επιρροές των Ταραντίνο και Σκορσέζε στο σκηνοθέτη της ταινίας. Πέρα από το άκρως ενδιαφέρον και πρωτότυπο σενάριο και την ρεαλιστική ανάλυση των χαρακτήρων (ριζωμένη στις επιρροές του Δόγματος), η ωμότητα είναι επίσης ένα κυρίαρχο στοιχείο της ταινίας. Ο Γιένσεν αναμιγνύει με δεξιοτεχνία σκηνές σουρεαλιστικές και σλάπστικ με σκηνές βίας, για να φτιάξει μια ταινία-έκπληξη που θ’ αρέσει ιδιαίτερα σ’ όσους έχουν αίσθηση του μαύρου χιούμορ.
Ο σκηνοθέτης βαδίζει σαν ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί μέσα σε ένα σκηνικό που παραπέμπει, άλλοτε στην εικόνα του παραδείσου και άλλοτε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από το οποίο λείπει μόνον η επιγραφή «Arbeit macht frei» (η εργασία απελευθερώνει). Οι χαρακτήρες και το περιβάλλον προϊδεάζουν για μια σύγκρουση φιλοσοφικού επιπέδου μεταξύ του Καλού και του Κακού. Ομως, η ταινία του εξελίσσεται σε μια συμπαγή, λιτή και ανατρεπτική, κωμωδία όπου η μοναδική σύγκρουση αφορά τη λογική και το παράλογο. Εξωφρενικές και ενίοτε γκροτέσκ καταστάσεις διαδέχονται η μια την άλλη, μετατρέποντας σταδιακά σε καθαρτήριο τον μικρό παράδεισο.
Τέλος, άξίζει ν’ αναφέρουμε και τις δημιουργικές επιρροές των Ταραντίνο και Σκορσέζε στο σκηνοθέτη της ταινίας. Πέρα από το άκρως ενδιαφέρον και πρωτότυπο σενάριο και την ρεαλιστική ανάλυση των χαρακτήρων (ριζωμένη στις επιρροές του Δόγματος), η ωμότητα είναι επίσης ένα κυρίαρχο στοιχείο της ταινίας. Ο Γιένσεν αναμιγνύει με δεξιοτεχνία σκηνές σουρεαλιστικές και σλάπστικ με σκηνές βίας, για να φτιάξει μια ταινία-έκπληξη που θ’ αρέσει ιδιαίτερα σ’ όσους έχουν αίσθηση του μαύρου χιούμορ.
