Χρήστος ΛεοντήςΣτα πλαίσια του Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Ιεράπετρας, 7 έως 23 Οκτωβρίου που διοργανώθηκε στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη», η Ιεράπετρα και οι οργανωτές του Φεστιβάλ τίμησαν δύο πολύ σημαντικές προσωπικότητες της τέχνης. Τον  Δημιουργό, τον Πολίτη τον Άνθρωπο, του οποίου η απλότητα και η πνευματική υγεία που εκπέμπει αποτελούν φάρο για την κοινωνία, τον μουσικοσυνθέτη Χρήστο Λεοντή και μια εξέχουσα μορφή της νεότερης Ελληνικής Θεατρικής Δραματουργίας, το Δημήτρη Κεχαϊδη.

Ο Χρήστος Λεοντής αδιαμφισβήτητα είναι από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες μουσικοσυνθέτες που έμαθε να λέει τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη, το δίκιο-δίκιο και το άδικο-άδικο χωρίς να λαϊκίζει πάντα με γνώμονα αυτό που η αναγκαία δημιουργική του μοναξιά του υπαγόρευε.

Ο νεαρός Γεραπετρίτης ποιητής Νίκος Δερμιτζάκης (Ευαντινός) παρουσιάζοντας το έργο του μουσικοσυνθέτη ανέφερε: «Γεννημένος στο Ηράκλειο της Κρήτης, μπολιασμένος με την αξιοπρέπεια της ολιγάρκειας και την δημώδη λαϊκή σοφία, και έχοντας πάντα στο αίμα την αγία ανθρώπινη ταπεινότητα που το μεγαλείο της Φύσης του προκαλούσε ξανοίχτηκε στους ορίζοντες της κλασικής μουσικής παιδείας με αποτέλεσμα στην πρώιμη νιότη του να σπαρταρά εντός του το μέγα σαράκι της δημιουργίας.

Μιας μουσικοσυνθετικής δημιουργίας ποτέ λαϊκίστικης και εύκολης, μα πάντα λαϊκής και σπάνιας. Ήδη με το ξεκίνημά του φανέρωσε έναν προσανατολισμό που τον ήθελε να καταπιάνετε με τον νεοελληνικό ποιητικό λόγο. Νικηφόρος, Βρετάκος και Μάνος Ελευθερίου ντύθηκαν τις πρώτες δισκογραφικά αποτυπωμένες μελωδίες το 1963. Από τότε μέχρι και σήμερα αυτό το ευτυχές συναπάντημα Ποίησης και Μουσικής δεν σταμάτησε ποτέ να ορίζει την πορεία του μεγάλου Συνθέτη. Σολωμός, Φερραίος, Παλαμάς, Σικελιανός, Ρίτσος, Λόρκα, Νερούδα είναι ορισμένες από τις ποιητικές κορυφές με τις οποίες ο μουσικός οίστρος του Λεοντή αναμετρήθηκε, συνδιαλέχθηκε, πάλεψε και φίλιωσε.

Αναμφισβήτητα ο Λεοντής είναι γέννημα-θρέμμα εκείνης της εποχής οπότε και νεοελληνικός πολιτισμός επέδειξε το τελευταίο μεγάλο του δημιούργημα: Την εκλαΐκευση της Ποίησης μέσω της Μουσικής. Μιλώ για την εποχή της δεκαετίας του ΄60 όταν ο Θεοδωράκης και ο Χατζηδάκις άνοιξαν τον δρόμο της μελοποιημένης Ποίησης και χάρισαν στη χειμαζόμενη –όπως συνήθως- ελληνική κοινωνία νέες πολιτιστικές δυνατότητες.

Ο Λεοντής ανήκει σε αυτήν την μεγάλη πνευματική πρωτοβουλία του καιρού του και επιδεικνύοντας την δικιά του πρωτοτυπία και το ξεκάθαρο προσωπικό του ύφος καθόρισε ένα ξεχωριστό κομμάτι αυτής της νέας προσπάθειας.  Κι αν ο ένας πυλώνας του καλλιτεχνικού έργου του Λεοντή ήταν και είναι η Ποίηση, ο άλλος ήταν και είναι το Θέατρο. Αθεράπευτα πιστός στην συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης, φίλος και συνεργάτης με τον αείμνηστο Κάρολο Κούν , ο Λεοντής μοιράστηκε το όραμα του μεγάλου θεατρικού δασκάλου και έγραψε μουσική για δεκάδες παραστάσεις.

Σίγουρα το αρχαίο δράμα, η τέχνη μέσω της οποίας τα πάθη των ανθρώπων προκαλούν δι΄ ελέου και φόβου την αθεράπευτα ανεξιχνίαστη κατάσταση της κάθαρσης, κέρδισε το καλλιτεχνικό βλέμμα του Λεοντή. Τόσο η αττική τραγωδία όσο και η αριστοφανική κωμωδία αποτέλεσαν ένα στίβο στον οποίο ο μελωδίες , οι ρυθμοί και οι λογ’ης επινοήσεις του συνθέτη βρήκαν αιτία και αφορμή να αναδειχθούν με ομολογουμένως θεαματικά αποτελέσματα.

Ο Πρόεδρος της ΚΟΙΝΩ.ΠΟΛΙΤΙ.Α. κ. Γιάννης Λαθουράκης παρέδωσε στον τιμώμενο αναμνηστικό δώρο, ένα αρχαίο νόμισμα της Ιεράπετρας.

Αφιέρωμα στον συγγραφέα Δημήτρη Κεχαϊδη

Ελένη ΧαβιαράΟι άνθρωποι του Φεστιβάλ που δούλεψαν μήνες για να έρθει σε πέρας αυτή η σημαντική και αξιέπαινη διοργάνωση τίμησαν  την δεύτερη ημέρα μια εξέχουσα μορφή της νεότερης Ελληνικής θεατρικής δραματουργίας, τον αείμνηστο συγγραφέα Δημήτρη Κεχαϊδη.

Ο Δημήτρης Κεχαϊδης γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1933 και σπούδασε Nομικά στην Αθήνα. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τα μονόπρακτα Μακρινό λυπητερό τραγούδι και Παιχνίδια στις αλυκές, τα οποία παίχτηκαν στο Θέατρο Τέχνης το 1958. Από τότε συνέδεσε τη θεατρική του ζωή με το υπόγειο του Κουν, και όλα τα έργα του, μέχρι το 1985 παρουσιάστηκαν στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Τα έργα που ακολούθησαν είναι: Ο μεγάλος περίπατος (1959), Το Πανηγύρι (1964), τα μονόπρακτα Η Βέρα, Το τάβλι (1972) και Δάφνες και πικροδάφνες (1979) έργο που συνυπέγραψε με τη σύντροφο της ζωής του Ελένη Χαβιαρά. Το τελευταίο έργο του που παρουσιάστηκε στις ελληνικές θεατρικές σκηνές είναι το Με δύναμη από την Κηφισιά (1995), που έδωσε την πρεμιέρα του στο Θέατρο της Oδού Kυκλάδων σε σκηνοθεσία Λευτέρη Bογιατζή.

Ο υπεύθυνος της οργάνωσης κ. Μάνος Γεωργαλάκης παρέδωσε τιμητική πλακέτα στην σύντροφο του Ελένη Χαβιαρά. Η Ελένη Χαβιαρά ως ηθοποιός εργάστηκε μέχρι το τέλος του 1970. Από το 1973 μέχρι το 2008 δίδαξε αγγλόφωνο θέατρο στο Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, του οποίου είναι σήμερα Ομότιμη Καθηγήτρια.
Print Friendly, PDF & Email

Από manos