Μακρύ Αγκάθι, ένα νέο βιβλίο για τη Σπιναλόγκα
Ένα νέο βιβλίο για τη Σπιναλόγκα της Λένας Ψηλομανουσάκη – Πιλατάκη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα και έχει τίτλο «Μακρύ Αγκάθι, τα θύματα ενός άλλου πολέμου, Σπιναλόγκα 1903 – 1957», παρουσιάζει ο Πολιτιστικός Αθλητικός Οργανισμός του Δήμου Αγ. Νικολάου σε συνεργασία με τη βιβλιοθήκη «Μανώλης Φουντουλάκης», την ερχόμενη Δευτέρα 9 Μαΐου 2011, στις 7:00 μ.μ. στην αίθουσα του Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Λασιθίου. Στην παρουσίαση ομιλητές θα είναι οι: Παύλος Γουλιαρμής φιλόλογος, Κωστής Μαυρικάκης Πολιτικός Μηχανικός, Γιάννης Μουζάς Ιατρός Αναπλ. Καθηγητής Τμήματος Ιατρικής Πανεπιστημίου Κρήτης και Μαρία Σεργάκη πρώην Προϊσταμένη των Γ.Α.Κ. Λασιθίου. Η συγγραφέας θα μιλήσει για το οδοιπορικό της στη συγγραφή του βιβλίου της. Την παρουσίαση συντονίζει η φιλόλογος Μαρία Κωστάκη. Η συγγραφέας γεννήθηκε στην Πόμπια Ηρακλείου και υπηρέτησε ως υπάλληλος της Υπηρεσίας Περιφερειακής Ανάπτυξης Κρήτης (ΥΠΑΚ) του Υπουργείου Συντονισμού και μετέπειτα Εθνικής Οικονομίας. Έλαβε μέρος ως εισηγήτρια ανακοίνωσης στο Θ’ Διεθνές Κρητολογικό Συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε στην Ελούντα το 2001. Έχει εκδώσει το βιβλίο «Επί πτερύγων Ανέμων» (2003) για την ιστορία του Κρατικού Αερολιμένα Ηρακλείου «ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ» και τη συμβολή του στην τουριστική και οικονομική ανάπτυξη της Κρήτης από το 1928 ως το 2001.Η διδάκτωρ Φιλολογίας, Λένα Νικολιδάκη- Περοδασκαλάκη, αναφέρει, στον πρόλογο του βιβλίου:«Κοινή παρατήρηση από τις γραπτές πηγές, που με ιδιαίτερη επιμέλεια παραθέτει η Ψηλομανουσάκη, είναι αφενός ο αγώνας που διεξαγόταν στον διεθνή ιατρικό χώρο με επικεφαλής την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και τα Διεθνή Λεπρολογικά και Αντιλεπρικά Συνέδρια να χαρακτηρισθεί η λέπρα ως μια ασθένεια, όπως οι άλλες, για να εκλείψει η προκατάληψη και να καταπολεμηθεί το μυκοβακτηρίδιο του Χάνσεν, ώστε οι θεραπευμένοι χανσενικοί να μπορέσουν να ενταχθούν και πάλι στο υγιές κοινωνικό σύνολο αφετέρου διαπιστώνει κανείς ότι οι προσπάθειες που κατέβαλλαν όσοι ασθενείς ζούσαν στη Σπιναλόγκα, μακριά από τις οικογένειές τους, ήταν έντονες, καθώς αντιμετώπιζαν όχι μόνο τη φύση της νόσου τους και τον κοινωνικό στιγματισμό αλλά και τις δυσκολίες της καθημερινότητας».
Η φιλόλογος Μαρία Κωστάκη, γράφει στην εφημερίδα ΑΝΑΤΟΛΗ: «…Το Ενετικό και απόρθητο φρούριο της Σπιναλόγκας έμελλε να συνδεθεί στην τελευταία περίοδο της ζωής του – προ μνημειακής οντότητάς του – με τη λειτουργία του λεπροκομείου! Πενήντα τέσσερα χρόνια αποτέλεσε ένα τόπο εξορίας, μαρτυρίου, εγκατάλειψης ανθρώπων στιγματισμένων, ανθρώπων πονεμένων, ανθρώπων καταφρονεμένων. Περίπου άλλα τόσα χρόνια χρειάστηκαν για να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα γι’ αυτό, να συζητάμε για τις συνθήκες εκείνης της εποχής, να ψάχνουμε στα αρχεία για αυθεντική πληροφόρηση, να μην αισθανόμαστε τελικά «ένοχοι» για την ύπαρξή του».Η φιλόλογος Ελπίδα Γρηγοράκη επίσης, γράφει στην ίδια εφημερίδα: «Η συγγραφέας καταγράφει με λεπτότητα και σχολαστικότητα τα γεγονότα, τα πρόσωπα, τις αποφάσεις που σχετίζονται με την εξέλιξη του νησιού και στέκεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα γεγονότα σταθμούς στην ιστορία του.Η λεπτότητα με την οποία η συγγραφέας αντιμετωπίζει το θέμα της, η κοινωνική προέκταση του πονήματός της και η χρησιμότητα της ιστορίας καθίστανται εμφανείς στον επίλογο, όπου μετατρέπει τη Σπιναλόγκα σε σύμβολο όχι του στίγματος, αλλά κάθε αναξιοπαθούντα ανθρώπου».
Facebook Comments
