Ο καλλιτέχνης Νίκος Σπίθας, μια νοσταλγική βουτιά στο παρελθόν του Αγίου Νικολάου

Ήταν όλοι εκεί: η οικογένεια, οι φίλοι, γνωστοί, αλλά και νεώτεροι που κάτι είχαν ακούσει και ήθελαν να μάθουν περισσότερα για μια φυσιογνωμία, που σημάδεψε και σημαδεύτηκε από τη πόλη. Ήταν εκεί και το ακορντεόν του, τα ξυλόγλυπτα, οι πίνακες και οι φωτογραφίες. Μαζί και ο Μυλωνάκης, ο Συντυχάκης, ο Χαριτάκης, ο Κουρουπάκης, ο Ζεϊμπέκης, ο παπά Βαγγέλης…. Έλειπαν και κάποιοι που έφυγαν για αλλού.

Όλοι είχαν και από κάτι να πουν. Όσοι γνώρισαν τον άνθρωπο Νίκο Σπίθα, που ναι μεν γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νεάπολη, έγινε όμως για πολλά χρόνια σήμα κατατεθέν της πόλης του Αγίου Νικολάου, ιδιαίτερα της περιοχής του λιμανιού, όπου βρισκόταν το μαγαζί με τα ηλεκτρολογικά και ηλεκτρικά είδη, όλοι είχαν κάτι καλό να πουν.

Η πλέον συγκινητική στιγμή της βραδιάς, ήρθε όταν η παρέα ξανάσμιξε, το ακορντεόν του Σπίθα πέρασε στα χέρια του μαέστρου Γιώργου Συντυχάκη και όλοι μαζί τραγούδησαν την Αυγίτσα.

Ήταν μια από τις πλέον επιτυχημένες βραδιές που έχει οργανώσει η λαογραφική εταιρεία. Άψογα στημένη, προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση σε όσους της παρακολούθησαν. Η αίθουσα του Επιμελητηρίου Λασιθίου αποδείχτηκε μικρή.

Και η δική μου μαρτυρία:
Μεγάλωσα στα πόδια όλων αυτών των ανθρώπων. Το σιδηρουργείο του πατέρα μου Γιάννη Τουτουδάκη και του θείου μου του Κωστή, ήταν απέναντι από το σπίτι του γιατρού Ζωγραφάκη, του Νιωτάκη, το μπακάλικο του Πέτρου Σγουρού, εκεί δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο της Λατούς, τότε δεν είχε ανασκαφεί, πίσω από τον Άγιο Αθανάσιο.

Λίγα μέτρα παραπάνω το μαγαζί του Νίκου Σπίθα με τον κουνιάδο του Μανώλη Λουλά. Ηλεκτρολογικά είδη. Εγώ, πιτσιρίκος, μ’ έστελνε ο πατέρας μου η ο θείος μου για καμιά λάμπα, ή ασφάλεια, ή καλώδιο, πάντοτε έμπαινα από τη πίσω πόρτα, αφού ήταν πιο κοντά στο μαγαζί μας….

Μερικές δεκάδες μέτρα το λιμάνι, το εστιατόριο του Χαρή, στον κεντρικό δρόμο ο Σπύρος ο Δαβράδος με τα γλυκά του, δίπλα το κουρείο του Διαμαντόπουλου με τον Ανδρουλάκη, παραπάνω ο δικηγόρος Μανώλης Μενεγάκης με τη Μαριάνθη, νονός μου. Ο δήμαρχος Καπετανάκης κάθε μέρα ρωτούσε τον Ανδρουλάκη, αν αφήσουν τίποτα πίσω για να τους θυμούνται οι Αγιονικολιώτες…..Που να φανταστεί ότι αυτός με τον Κούνδουρο και το Σωτήρχο θα απογείωναν τη πόλη….

Μια παρέα ανθρώπων, τολμώ να πω, καλύτεροι από μας. Μια παρέα που με σημάδεψε και τους κουβαλάω και θα τους κουβαλάω πάντα μέσα μου. Όχι μόνο ως νοσταλγία, αλλά και ως μέτρο σύγκρισης.

Γιώργος Τουτουδάκης

Ακούστε την Αυγίτσα, από τους φίλους του Νίκου Σπίθα

{youtube}Pg5IC633bKo{/youtube}