Μας συγκίνησε ιδιαίτερα το βιβλίο του Πελοπίδα Κακογιαννάκη «της ζωή μου ο δρόμος», με όλα όσα ξεδιπλώνει μέσα στις 300 και σελίδες του. Όχι μόνο επειδή ο Πελοπίδας είναι γνωστός από χρόνια στον Άγιο Νικόλαο, έχοντας συνδέσει το όνομα του με μεγάλο μέρος της τουριστικής ιστορίας της περιοχής, αλλά επειδή, όσα εξιστορεί μας πάνε πίσω στην εποχή της αθωότητας αυτής της χώρας, η οποία έχει δυστυχώς παρέλθει. Κακώς!
Το βιβλίο, σαφώς αυτοβιογραφικό, αλλά μέσα από τις θύμισες του Πελοπίδα Κακογιαννάκη, ξεδιπλώνονται πολλές λεπτομέρειες για την ιστορία των τόπων που υπηρέτησε ως αστυνομικός. Πως ήταν τότε και πως είναι τώρα. Συγκρίσεις, αντιπαραβολές που….. πονούν.
Το βιβλίο ξεκινά από τη γενέθλια γη του Πελοπίδα Κακογιαννάκη, σκιαγραφώντας την εποχή και τον συγγενικό περίγυρο, για να περάσει στην είσοδο του στην Ελληνική Χωροφυλακή, μέλος της οποίας ο ίδιος, θα βρεθεί σε διάφορα σημεία της χώρας, από τη Χαλκίδα μέχρι την Ύδρα και την Ολυμπία, για να καταλήξει τελικά, στον Άγιο Νικόλαο, στην τουριστική αστυνομία. Η σχέση του με την αστυνομία έμελε να αλλάξει όταν ο ίδιος εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί, λόγω των ανωτέρων του. Όμως η σχέση του με τον τουρισμό θα συνεχιστεί μέσα από τη ξενάγηση, άλλωστε ο ίδιος είχε σπουδάσει παράλληλα ξεναγός. Μέχρι σήμερα βρίσκεται στον Άγιο Νικόλαο, μέλος πλέον σαφώς του κοινωνικού ιστού της πόλης, αφού όλη η οικογένεια βρίσκεται στη πόλη.
Το βιβλίο, στο οποίο περιγράφεται ένα «λαϊκό έπος» όπως γράφει ο Νίκος Κούνδουρος, ένα διδακτικό κείμενο, κατά τον πρωτοπρεσβύτερο Ευάγγελο Παχυγιαννάκη, είναι σίγουρα ένα νοσταλγικό αφήγημα αληθινών ιστοριών και περιστατικών. Πέρα όμως από την ιστορία μιας ζωής, στις 300 σελίδες τους καταγράφεται μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια. Ίσως διότι όπως λέει και ο ποιητής «πήραμε τη ζωή μας λάθος». Όπως και να ‘χει ο Πελοπίδας Κακογιαννάκης μας φιλοδωρεί με μια αφήγηση η οποία ζητά να διαβαστεί μονημερίς, αλλά και να ξαναδιαβαστεί, να ξαναδιαβαστεί.
Το βιβλίο μπορείτε να βρείτε στα βιβλιοπωλεία του Αγίου Νικολάου.
