Μια ομάδα 30 περίπου πεζοπόρων του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, μεγάλων και μικρών, παλιών και νέων, πραγματοποίησε την Κυριακή 9 Απριλίου μια όμορφη πεζοπορία στο αγαπημένο μας δάσος του Κρούστα. Κι όπως λέει ο Παναγιώτης: «Το να περπατάς μέσα σε ένα δάσος είναι πάντα ευχάριστο, πόσο μάλλον στο δάσος του Κρούστα, που είναι κοντά στη πόλη μας και είναι κομμάτι της πεζοπορικής ζωής μας».
Ο καιρός καλός για πεζοπορία 10-13 βαθμοί, ήλιος και κάποια νεφοκάλυψη κατά τη διάρκεια της πορείας. Φυσούσε αέρας ειδικά στις κορυφές, αλλά αυτό δεν πτόησε την ομάδα. Ξεκινήσαμε από τη γνωστή θέση Τούρκισσες , δίπλα στη δεξαμενή, αφετηρία μας για πολλές πεζοπορίες, όπου αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας. Πήραμε αρχικά χωματόδρομο κι έπειτα την κατεύθυνση προς ‘Πευκαλιδιά’, όνομα και πράγμα, αφού ακολουθήσαμε μονοπάτια μέσα στο όμορφο πευκοδάσος, το οποίο πότε πύκνωνε και μας χάριζε τη σκιά του και τις μυρωδιές του, πότε ξάνοιγε και μας άφηνε να θαυμάσουμε τη θέα στον κόλπο του Μεραμπέλου. Πέρα απ’ τη συνήθη ανθρώπινη επέμβαση: δρόμοι, περίβολοι, μελίσσια (την προσοχή μας εφιστά ο αρχηγός, μην τα ενοχλήσουμε: ‘όχι πολύ κοντά κι όχι φασαρία’, λέει) σε κάποιο ξέφωτο του δάσους κάποιος παθιασμένος με τη φύση πεζοπόρος άφησε τα ίχνη του: έναν κοχλία φτιαγμένο με πέτρες και μια μεγάλη στρατιωτική σκηνή κάτω απ’ τα δέντρα, παρακαταθήκη στους επόμενους ορειβάτες, κυνηγούς, ανθρώπους της φύσης, που έχουν ανάγκη από κατάλυμα. Η ομάδα συνεχίζει και οι παλαίμαχοι του Συλλόγου ο Γιώργος κι ο Λεωνίδας μας δείχνουν όλες τις κορφές με τα ονόματά τους, τα δρομάκια και που οδηγούν, τις περιοχές με τα τοπωνύμια τους, φυτά κι άλλες πληροφορίες, που σε κάνουν από τη μια να θαυμάζεις τις γνώσεις τους, από την άλλη την αδυναμία σου να τα συγκρατήσεις όλ’ αυτά. Αντίθετα αφήνεσαι στις μυρωδιές του ρετσινιού, στο θρόισμα της πευκοβελόνας, στα λουλουδάκια, που ξεφυτρώνουν, στα θυμάρια και τις αστοιβίδες, όπου μαζεύονται ζουζούνια, έντομα, πεταλουδίτσες κι όλη η …παλιοπαρέα της άνοιξης.
Παίρνουμε σιγά-σιγά ανηφορική πορεία. Στο δρόμο συναντάμε ερειπωμένα σπιτάκια ανάμεσα στα πεύκα, καθώς κι αναβαθμίδες, λίθινους φράκτες και μαντριά, σημάδια δραστηριότητας των προγόνων μας. Λίγο πριν την κορφή σε μέρος με ωραία θέα, αλλά χωρίς δυνατό αέρα, θα σταματήσουμε λίγο για το κολατσιό μας. Ένας γύπας φέρνει βόλτες πάνω μας εποπτεύοντας τα λημέρια του. Ανεβαίνουμε τέλος στην κορυφή Κοκκιές, απ’ όπου μας ανοίγεται η θέα προς το παραπλήσιο μικρό οροπέδιο στα Σκυφιά, αλλά και στην πεδιάδα της Ιεράπετρας και το νότιο κρητικό πέλαγος. Συνεχίζουμε ανατολικά στην κορυφογραμμή, που αποτελεί φυσικό σύνορο των χωριών Κρούστα –Καλαμαύκας – Πρίνας.
Έπειτα η ομάδα παίρνει την κατηφόρα ανάμεσα στο δάσος που διακόπτεται από βράχους και κάποια πεσμένα –ίσως από κεραυνούς- δέντρα. Βρίσκουμε τελικά χωματόδρομο και μ’ αυτόν οδηγό γυρνάμε στη βάση μας, αφού διασχίσαμε συνολικά απόσταση περίπου 8 χιλιομέτρων σε 3.30 ώρες με τις στάσεις. Μια όμορφη πορεία, αρκετή για να κρατήσει την ομάδα ζεστή για τις διακοπές του Πάσχα. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον αρχηγό μας, Γιώργο Μιχαηλίδη, δεινό γνώστη κάθε σπιθαμής στην περιοχή. Ευχόμαστε σε αυτόν, σε όλη την ομάδα, στα μέλη και τους φίλους του Συλλόγου, καθώς και σ’ όλο τον κόσμο «Καλό Πάσχα» ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την Κυριακή του Θωμά!!!
Κείμενο: Μαρία Μετζογιαννάκη Βίντεο: Γιάννης Πάγκαλος:
