Μια η διάθεση του κόσμου για μια μικρή απόδραση, μια το όνομα της πάντα ευγενικής και καλοδιαβασμένης αρχηγού μας, ήταν αρκετά να συγκεντρώσουν μια παρέα περίπου 40 ατόμων στην εξόρμησή μας στον Αποκόρωνα Χανίων το Σαββατοκύριακο 18-19 Μαρτίου 2023. Ούτε ο κρύος καιρός των τελευταίων ημερών μας σταμάτησε ούτε τα τρία απανωτά μπλόκα στην εθνική οδό –μετά το ατύχημα στα Τέμπη, μεγάλος ο έλεγχος της τροχαίας! Ακόμα κι ο καιρός μαλάκωσε μετά από 24ωρη βροχή κι ο αέρας είχε κοπάσει, όταν ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας καταμεσήμερα του Σαββάτου.
Αρχαιολογικός Χώρος και Κουλές Άπτερας
Ξεκινάμε λοιπόν από την κεντρική πύλη της αρχαίας πόλης Άπτερας με τον πλακόστρωτο κεντρικό δρόμο της, σαν να φτιάχτηκε μόλις χθες. Αρχικά κάποιες σύντομες πληροφορίες για την πόλη: όνομα παρμένο απ’ τη μυθολογία με τις ηττημένες Σειρήνες, που έχασαν τα φτερά τους, μακρά περίοδος κατοίκησης απ’ τον 11ο αιώνα π. Χ. ως και τον 7ο μ.Χ. με την ακμή πάντως στα ελληνιστικά χρόνια, όταν χρονολογούνται και τα τείχη, που βλέπουμε. Περπατάμε με πλήθος ανοιξιάτικα λουλούδια να ξεπροβάλουν ανάμεσα στα αρχαία μάρμαρα, μια μαγεία, που δε χωράει σε λέξεις. Βγάζουμε εισιτήρια στον γκισέ -2€. Η κοπέλα φιλικότατη μας προμηθεύει ενημερωτικά φυλλάδια.
Τι να πρωτοαναφέρει κανείς από την περιήγησή μας στην αρχαία πόλη; Τα ερείπια ρωμαϊκής οικίας με περιστύλιο, τους ναούς, τα ρωμαϊκά λουτρά και τις στεγασμένες δεξαμενές, το καλύτερα σωζόμενο αρχαίο θέατρο της Κρήτης, που χωρούσε ως και 3.000 θεατές ή την πιο πρόσφατη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου; Περιφερόμαστε στους χώρους της για περίπου δύο ώρες κι οι φωτογραφίες είναι τόσο εντυπωσιακές, που δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις.
Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς τον πολύ καλά διατηρημένο Κουλέ (τον έκτισαν οι Τούρκοι μετά τη μεγάλη κρητική επανάσταση του 1866), που δεσπόζει στο χώρο κι έχει φανταστική θέα στον κόλπο της Σούδας με τα νησάκια του, στις ακτές της ΒΔ Κρήτης και στο παραπλήσιο φρούριο Ιτζεδίν, όπου γυρίστηκε η ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα». Κατόπιν παίρνουμε μονοπάτι προς τα νότια. Στη διαδρομή συναντάμε αρκετούς αρχαίους τάφους σμιλεμένους στο μαλακό πέτρωμα. Εντύπωση μας κάνει ένα σπήλαιο, γιατί απ’ το μικρό του άνοιγμα βγαίνει πολύ ζεστός αέρας. Το ονομάσαμε ‘σπήλαιο-καλοριφέρ’ χαχανίζοντας και συνεχίζουμε.Προς το χωριό Στύλος
Στο δρόμο για το χωριό Στύλος κάνουμε μικρές στάσεις σε αξιοθέατα της περιοχής: τον εντυπωσιακό θολωτό τάφο στον Αζοϊρέ, στον βυζαντινό ναό της Παναγίας ανάμεσα στους πορτοκαλεώνες, στον Ναό του Αγίου Νικολάου με το ‘σειρήνιο’, το απολίθωμα εξαφανισμένου σήμερα θαλάσσιου θηλαστικού κι έπειτα στα ρέματα και τις πηγές του Κυλιάρη, απ’ όπου εμφιαλώνεται το νερό «Σαμαριά». Καταλήγουμε σε ταβέρνα της περιοχής για τοπικές σπεσιαλιτέ κι έπειτα για μια σύντομη βόλτα στο νυχτερινό Ρέθυμνο και τέλος για ύπνο στα παραθαλάσσια δωμάτιά μας στον Πετρέ Ρεθύμνου.
Λεκανοπέδιο Κράπης
Κυριακή πρωί-πρωί ξεκινάμε για την κυρίως ορειβατική εξόρμηση. Με το λεωφορείο παίρνουμε τον φιδογυριστό ανηφορικό δρόμο, που οδηγεί από τις Βρύσες στα Σφακιά και σταματάμε στο ύψος του Λεκανοπεδίου της Κράπης, ένα μικρό κι εύφορο οροπέδιο, στις παρυφές των Λευκών Ορέων. Περπατάμε με ελεύθερη ανάβαση ανάμεσα σε πρίνους. Πλήθος αιγοπρόβατα βελάζουν, ενώ τα τσομπανόσκυλα αγριεύουν στο πέρασμα μας. Οι κοπελιές μας μαζεύουν άγρια χόρτα, είναι ψωμωμένα εδώ λόγω των βροχών. Εντύπωση μας κάνει σκεπαστή δεξαμενή με οικόσημο και το παραπλήσιο θολωτό μιτάτο και τα δυο πετρόκτιστα με τεχνικές παρόμοιες των χθεσινών αρχαίων μνημείων. «Τι κι αν ο κάμπος κάτω, έχει νερά, εδώ ψηλά ο αγώνας για εξασφάλιση νερού είναι σημαντικός», λέει η αρχηγός μας. Χωματόδρομος μας οδηγεί στη θέση Κλήμα, όπου έχει στηθεί μνημείο με την επιγραφή «Εδώ στο Κλήμα συνήλθε για πρώτη φορά η Μεταπολιτευτική Επαναστατική Επιτροπή Κρήτης με πρόεδρο το Μανούσο Κούνδουρο και γραμματέα τον Ιωσήφ Λεκανίδη, που συνέβαλε στην απελευθέρωση απ’ τους Τούρκους», ένα μικρό μάθημα ιστορίας για τους επισκέπτες, είναι γνωστή η περιοχή για την επαναστατική της δράση. Δίπλα στο μνημείο θα κολατσίσουμε απολαμβάνοντας τη θέα στη λίμνη του Κουρνά και τη γύρω περιοχή της κι έπειτα θα συνεχίσουμε κατηφορίζοντας.
Προς τη λίμνη Κουρνά
Σε κάθε στροφή η λίμνη έρχεται και πιο κοντά. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο! Μια κάθετη κατηφόρα μερικών χιλιομέτρων με δύσκολα περάσματα, που είναι ολισθηρά λόγω της πρόσφατης βροχής μας, κόβει την ανάσα. Εδώ θέλει προσοχή! Τελικά τα καταφέρνουμε. Χωνόμαστε σε πρινόδασος με χαλί τα κυκλάμινα -δεν έχω ξαναδεί τόσα πολλά!- κι έπειτα σε ‘δάσος ‘ από αγκαραθιές ίσαμε το μπόι μας –ευτυχώς δεν είναι καλοκαίρι να μας καθίσει η σκόνη τους στα μάτια ή στο λαιμό. Πιο κάτω ακολουθούν ατσουμαλιές. Όλα λίγο διαφορετικά απ’ τα δικά μας στην ανατολική Κρήτη. Την προσοχή μας τραβά ένα δέντρο με λευκά άνθη σαν μανουσάκια. Το δείχνω στον Γιώργο με καταγωγή απ’ τα Χανιά, «αστύρακας είναι», μου λέει! Έχουμε κατέβει πια στο επίπεδο της λίμνης. Ένας σέρφερ φέρνει βόλτες δίνοντας μια πινελιά κόκκινο με το πανί του στα ήρεμα τουρκουάζ νερά της. Το παραλίμνιο μονοπάτι από την νοτιοδυτική πλευρά, που την προσεγγίζουμε οδηγεί τα βήματά μας σε ένα πέρασμα με ξερούς θάμνους –μάλλον ελυγιές/λυγαριές-. Το τοπίο είναι ανησυχητικά εξωπραγματικό. «Σαν μαγεμένο δάσος απ’ τον Χάρυ Πότερ» λέει ο Κωστής ο πιο πιτσιρικάς μας! «Είναι ξερές λόγω εποχής» θα πει αργότερα η Στεφανία, «πιο μετά θα πρασινίσουν και πάλι». Περνώντας το σκουριασμένο γεφύρι, στο σημείο που η λίμνη χύνεται σε ποτάμι γυρνάς πίσω να δεις από πού κατέβηκες κι αυτό που βλέπεις είναι συγκλονιστικό. Για αρκετούς από εμάς δεν είναι η πρώτη φορά στη λίμνη Κουρνά, σίγουρα όμως αυτή η εκτός τουριστικής σεζόν εκδοχή της είναι μαγευτική. Νιώθεις ότι αυτό το μέρος το μοιράζεσαι μόνο με τις πάπιες του και τον Θεό. Τέτοια ερημιά!Αλλάζεις γνώμη, καθώς ανοίγει η πόρτα της ταβέρνας. Μια ζεστή θαλπωρή από ξυλόσομπα και τσίκνα καλοψημένου κρέατος σε περιβάλλει. Γνώριμες φωνές σε προσκαλούν. Αν και είναι Σαρακοστή, τα παϊδάκια και το αντικριστό έχουν την τιμητική τους. Είμαστε στην καρδιά της Κρήτης, στην αμιγώς κτηνοτροφική της ζώνη. Ακούγεται το γνωστό ανέκδοτο: «τι θαλασσινά έχετε;» με την πληρωμένη απάντηση «αλάτσι»! Η κρεατοφαγία είναι μονόδρομος και μέρος της ταξιδιωτικής εμπειρίας. Κι όπως λέει ένας γνωστός μου «Εκείνοι που εκτρέφουν τα ζώα, ξέρουν και να ψήνουν το κρέας». Πόσο δίκιο έχει! Αργά το απόγευμα αφήνουμε το ειδυλλιακό αυτό μέρος κι επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο με πειράγματα. Λίγο ικανοποίηση ότι τα καταφέραμε, λίγο η οικειότητα από δύο ημερών πορεία, λίγο και το κρασάκι…
Στον Πετρέ αποχαιρετούμε τη Στεφανία και την παρέα της σχεδόν βουρκωμένοι και το ίδιο θα γίνει και στο Ηράκλειο κι όπου αλλού σταματάμε ν’ αφήσουμε κόσμο. Ήταν ένα καταπληκτικό διήμερο με καλή παρέα κι ωραίες διαδρομές με ποικιλία τοπίων και χώρων ενδιαφέροντος. Μόνο όμορφες και θετικές εμπειρίες αποκομίσαμε, ενώ ταυτόχρονα περπατήσαμε συνολικά και τις δυο μέρες γύρω στα 25 χιλιόμετρα, ότι πρέπει για ξεμούδιασμα απ’ το καθισιό της βδομάδας. Ευχαριστούμε από καρδιάς την Στεφανία Παπαδάκη, που είναι πια ένας δικός μας άνθρωπος, και τον Άγγελό της, καθώς και τους συναδέλφους της, άρτι αποφοιτήσαντες, συνοδούς βουνού, τον Μάρκο και τον Μιχάλη για τη βοήθεια τους. Μέλη όλοι τους στο νεοσυσταθέν σωματείο «Συνοδών Βουνών Κρήτης»*, το πρώτο και μοναδικό μέχρι στιγμής στο νησί, που έχει έδρα το Ρέθυμνο. Τους ευχόμαστε «Καλή επιτυχία» στο έργο τους. Είμαστε στο πλευρό τους, καθώς μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τη φύση και τα βουνά.
*Το e–mail επικοινωνίας του Σωματείου είναι: mountainleaderscrete@gmail.
Κείμενο: Μαρία Μετζογιαννάκη