Προς τα δυτικά με λεωφορείο ταξίδεψε πάλι ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2024. Συγκεκριμένα στην περιοχή της Μονής Αρκαδίου ΝΑ της πόλης του Ρεθύμνου.
ΜΟΝΗ ΑΡΚΑΔΙΟΥ
Στον περίβολο της ιστορικής Μονής, μάς άφησε το λεωφορείο κι αρχικά παθαίνουμε ένα μικρό σοκ, καθώς βρίσκουμε το προαύλιο γεμάτο από λεωφορεία και κόσμο. Αν και είμαστε εκτός τουριστικής σεζόν, την ίδια ιδέα μ’ εμάς είχαν ένας περιπατητικός και ένας πολιτιστικός σύλλογος του Ηρακλείου, καθώς και μια ομάδα μοτοσικλετιστών! Ευτυχώς εκείνοι είναι ήδη στην διαδικασία αναχώρησης κι ο χώρος μένει μόνο για μας, αν και αυστηρά για ένα τέταρτο, καθώς ώσπου να έρθουμε ως εδώ χρειαστήκαμε σχεδόν τρεις ώρες κι ο χρόνος μας βιάζει.
Ό,τι και να πει κανείς για το ιστορικό Μοναστήρι είναι λίγα: ίσως είναι ο πιο εμβληματικός χώρος της κρητικής ιστορίας καθώς όλοι γνωρίζουν την ηρωική θυσία των υπερασπιστών της Μονής στην μεγάλη κρητική επανάσταση του 1866, που προτίμησαν να ανατιναχτούν ζωντανοί παίρνοντας μαζί τους κι αρκετές εκατοντάδες Τούρκους, παρά να παραδοθούν. Υπάρχει σήμερα μνημείο στη θέση της ανατιναγμένης μπαρουταποθήκης, επίσης πολλά έπιπλα, τοίχοι, δέντρα φέρουν ακόμα σημάδια απ’ τα πυρά. Χώρος του Μοναστηριού έχει γίνει μουσείο, όπου εκτίθενται πολλά θρησκευτικά και πολεμικά κειμήλια. Ένα μέρος, που θέλει σίγουρα μια πιο λεπτομερή περιήγηση.
ΓΥΡΩ ΚΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΑΡΚΑΔΙΑΝΟΥ ΦΑΡΑΓΓΙΟΥ
Εμείς όμως πρέπει να φεύγουμε, ο αρχηγός μάς μαζεύει κι αρχίζουμε την πεζοπορία μας από χωματόδρομο που περνά από όμορφο πρινόδασος. Όρνια πετάνε πάνω απ’ τα κεφάλια μας, δυο κατσίκια στήνουν καβγά στη μέση του δρόμου και δίνουν υλικό για σχόλια και φωτογραφίες. Ωραία θέα στη θάλασσα ανοίγεται μπροστά μας. Είναι κι η ημέρα ηλιόλουστη, χαρά Θεού! Σταματάμε στην άκρη του μονοπατιού για μια ανάσα και να χαζέψουμε το Αρκαδιανό φαράγγι που απλώνεται στα πόδια μας.
Κατηφορίζουμε τέλος και παίρνουμε τον δρομάκο που οδηγεί στην «Αστυρακιά», όπως μας πληροφορεί μια ξύλινη πινακίδα, δίπλα σε ένα σύμπλεγμα βράχων, που μοιάζει με γιγάντιο μανιτάρι. Πολύ όμορφο το μέρος και γραφικό το εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου. Εντύπωση μας κάνουν τα ψηλά κυπαρίσσια που περιστοιχίζουν τον χώρο. Τόσα πολλά που θα λεγες ότι πρόκειται για κυπαρισσόδασος! Η πορεία μας συνεχίζει ως το εντυπωσιακά όμορφο –όσο κι σχεδόν εγκαταλελειμμένο- χωριό Πίκρης, στο βάθος του φαραγγιού στις όχθες του ποταμού του. Ο ηλικιωμένος κάτοικος που συναντήσαμε στην είσοδο, ο κύριος Μπιρικάκης, που έχει ψάξει την ιστορία και τα μνημεία του χωριού του, μας αφηγείται για τον θρύλο ότι εδώ έμενε κάποτε ένας άντρας με εννέα γιους, αλλά δυστυχώς του πέθαναν όλοι σε σύντομο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε οι επισκέπτες να λένε έκτοτε: «Πάμε στου πικραμένου» κι έμεινε το όνομα «Πίκρης» στο χωριό. Ωστόσο μετά από έρευνά του ανακάλυψε ότι υπάρχουν κι άλλα μέρη με το ίδιο όνομα σε Ιταλία και Ισπανία και μάλλον προέρχεται απ’ τα ιταλικά η λέξη. Πέρα απ’ το όνομα πολλές είναι οι βενετσιάνικες πινελιές εδώ με πιο εντυπωσιακή τη μεγάλη θύρα της βίλλας Clodio, που φέρνει θύρωμα με χρονολογία της ύστερης βενετοκρατίας 1610 μ.Χ., η οροφή της οποίας κατέρρευσε μόλις πριν λίγα χρόνια, το 2013, κι όπως λέει ο κύριος Μπιρικάκης- πάνω απ’ το στεγασμένο της διαβατικό υπήρχαν δωμάτια που κατοικούνταν πριν την κατάρρευση! Το 2020 σαν να μην έφταναν αυτά υπερχείλισε ο Αρκαδιώτης ποταμός και δημιούργησε πολλές ζημιές στο χωριό.
Αφήνουμε τον όμορφο Πίκρη στην άκρη του Αρκαδιανού φαραγγιού κι ανηφορίζουμε φτάνοντας ανάμεσα από χωματόδρομους στο τέλος της σημερινής πεζοπορίας στο χωριό Άμνατος, μετά από 3,5 ώρες πεζοπορίας και 12 χιλιόμετρα, και τερματίζουμε πανηγυρικά σε παραδοσιακή ταβέρνα της περιοχής! Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον αρχηγό μας, Γιάννη Ψαλλιδάκη απ’ τα Μάλια, που ξέρει πολύ καλά την δυτική Κρήτη κι έχει ανοίξει έτσι στον Σύλλογό μας και προς τα εκεί νέες διαδρομές!
