Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης των φοιτητών στο Πολυτεχνείο στη Πατησίων και ότι επακολούθησε, μεταφέρουμε τα μηνύματα που λάβαμε:
Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λασιθίου
47η επέτειος της Φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Το 2020, 47 χρόνια μετά, το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει ζωντανό, γιατί συμβολίζει τους αγώνες ολόκληρου του λαού μας για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ειρήνη,δικαιοσύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια, οι οποίοι συνεχίζονται και παραμένουν επίκαιροι όσο ποτέ. Οι έκτακτες συνθήκες με τις οποίες βρισκόμαστε αντιμέτωποι, επιβεβαιώνουν πως ο αγώνας μας είναι επίκαιρος και αναγκαίος τόσο για το σήμερα όσο και για την επόμενη μέρα Είναι μονόδρομος για όλους μας να τον συνεχίσουμε, να γίνουμε περισσότεροι, πιο δυνατοί, πιο μαχητικοί, να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για όλα αυτά που αξίζουμε. Η ιστορία των αγώνων των φοιτητών και του λαού μας, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, μας δίνει πολύτιμα εφόδια για να κάνουμε τον αγώνα που ήδη δίνουμε, πιο αποτελεσματικό απέναντι σε όσους χτυπούν τα δικαιώματά μας, βγάζοντας μπροστά τις δικές μας πραγματικές ανάγκες. Το πνεύμα του Πολυτεχνείου είναι παρών εν μέσω των δυσχερών συνθηκών της επικίνδυνης υγειονομικής κρίσης, που προκαλεί η εξάπλωση της πανδημίας και της βαθιάς οικονομικής κρίσης, που προϋπήρχε, αλλά τώρα χειροτερεύει. Τα θύματα της πανδημίας είναι αμέτρητα πλέον σε παγκόσμια κλίμακα. Το ίδιο αμέτρητα είναι και τα θύματα του φόβου, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Στεκόμαστε ταπεινά μπροστά στη µνήµη των αγωνιστών της εποχής, αναλογιζόμαστε το χρέος µας και δίνουμε το δικό μας διαφορετικό αγώνα. Έναν αγώνα που πρωτίστως τιμά το υπέρτατο αγαθό της Ζωής αλλά και της Ελευθερίας. Είμαστε στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα, για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας, της Εργασίας, της Δημόσιας Παιδείας και Υγείας, των Δημοκρατικών Ελευθεριών και της Ισότητας. Απέναντι σε κάθε φαινόμενο περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών, φασισμού, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας.
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΕΞΙΣΟΥ ΤΑΠΕΙΝΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ.
Ομάδα γυναικών Σητείας
Οι ομάδες γυναικών της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) τιμώντας την 47η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου καλούμε τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου να συνεχίσουμε και να εντείνουμε την πάλη μας απέναντι στην πολιτική που και σήμερα θυσιάζει και μέσα στην πανδημία τις ανάγκες τις δικές μας και των οικογενειών μας, που απαξιώνει τις ζωή και την υγεία των οικογενειών μας, που τσακίζει τα εργασιακά δικαιώματα μας για να κερδίζουν μια χούφτα παράσιτα.
Τιμάμε την επέτειο του Πολυτεχνείου ορθώνοντας το ανάστημά μας απέναντι στην εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή. Δε θα τους αφήσουμε να ρημάξουν τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας για να αναβαθμίσουν τα συμφέροντα των εταιριών που θέλουν να μοιραστούν την Ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων και τις αγορές, που επιδιώκουν να βγουν πιο δυνατές την επόμενη μέρα της κρίσης.
Τιμάμε το Πολυτεχνείο συνεχίζοντας ανυποχώρητα τον αγώνα για να κλείσουν όλες οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις στη χώρα μας που σκορπούν το θάνατο στους λαούς της περιοχής μας, για να μην χύνουν τα παιδιά μας το αίμα τους για να υπερασπίζουν ξένα συμφέροντα σε κάθε γωνιά του πλανήτη μακριά από τη χώρα μας, για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που αποτελεί προϋπόθεση για να ζήσουμε μια ανθρώπινη ζωή, μια ζωή με δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας.
Τιμάμε το Πολυτεχνείο επαγρυπνώντας απέναντι στους σύγχρονους υμνητές της χούντας, σε όσους χύνουν το φασιστικό τους δηλητήριο και αποκαλύπτουμε το ρόλο τους για να στηριχθεί το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Δίνουμε μαχητική απάντηση στον εντεινόμενο αυταρχισμό και την καταστολή της κυβέρνησης. Κανένας νόμος, κανένα διάταγμα δε θα σταματήσει την πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές του μόχθου μας και τους μηχανισμούς που τους υπηρετούν, τις κυβερνήσεις, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Δε θα τους αφήσουμε να μας βάλουν στο γύψο.
Καταδικάζουμε την αυταρχική απόφαση της κυβέρνησης για την απαγόρευση του αγωνιστικού εορτασμού της 17ης Νοέμβρη. Η απόφαση του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, με την οποία απαγορεύονται οι δημόσιες συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων σε όλη την χώρα και για τέσσερις ημέρες, υπό την απειλή υψηλών χρηματικών προστίμων, μας οδηγεί σε άλλες εποχές. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δικαιολογηθεί από λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας. Άλλωστε, οι φορείς του εργατικού και λαϊκού κινήματος έχουν αποδείξει στην πράξη ότι κινητοποιούνται λαμβάνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας. Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες αποτελούν κατάκτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Τιμάμε την επέτειο με την πολύμορφη συμμετοχή μας στον αντιιμπεριαλιστικό αγωνιστικό εορτασμό παίρνοντας υπόψη τις ειδικές συνθήκες της πανδημίας και τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας!
Δήλωση Μανόλη Θραψανιώτη για την Επέτειο του Πολυτεχνείου
Συμπληρώνονται σήμερα 47 χρόνια από την Ιστορική κατάληψη του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη 1973, με πρωταγωνιστές τους φοιτητές και κυρίαρχο σύνθημα το “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”. Ένα σύνθημα τριών λέξεων που αντέχει στο χρόνο και δυστυχώς παραμένει πάντα επίκαιρο.
Η επέτειος σηματοδοτεί την αντίσταση στην επτάχρονη δικτατορία της χούντας, με καταλύτη το φοιτητικό και λαϊκό κίνημα και είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση της και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Η επτάχρονη δικτατορία, αποτελεί δυστυχώς ένα από τα πιο μελανά σημεία στην Ιστορία του Ελληνισμού, γιατί είχε σαν συνέπεια, με αφορμή το πραξικόπημα για την ανατροπή του Μακαρίου και εξυπηρετώντας “πρόθυμα” σχέδια ξένων δυνάμεων, να δώσει το άλλοθι στην Τουρκία για να εισβάλει στην Κύπρο.
Η χθεσινή προκλητική φιέστα του Ερντογάν στα Βαρώσια δείχνει ξεκάθαρα ποιες είναι οι πραγματικές απειλές που έχουμε να αντιμετωπίσουμε αλλά και ότι τόσα χρόνια μετά, πληρώνουμε τα εγκλήματά τους στην Κύπρο.
Σε μία τέτοια περίοδο, με την πανδημία σε έξαρση να απειλεί την Υγεία των Ελλήνων πολιτών και την Τουρκία να προκαλεί ανοικτά με τις κινήσεις της, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τις επιδιώξεις της, απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή συνεννόηση σε εθνικό επίπεδο.
Η Κυβέρνηση δυστυχώς με τις αποφάσεις της, την απαγόρευση των συγκεντρώσεων στο όνομα της προστασίας από την πανδημία, δυναμιτίζει κάθε προσπάθεια συνεννόησης, αντί να επιδιώκει κλίμα συναίνεσης.
Την στιγμή που τα κόμματα συμφωνούν να τιμήσουν την επέτειο λαμβάνοντας υπόψη τις ειδικές υγειονομικές συνθήκες της πανδημίας, με ευθύνη απέναντι στην προστασία της δημόσιας υγείας και της ζωής, με όλα τα απαραίτητα μέτρα και με την ελάχιστη δυνατή εκπροσώπηση .
Η πανελλήνια απαγόρευση συνάθροισης με πάνω από τέσσερα άτομα μέχρι στις 18 Νοέμβρη είναι απαράδεκτη και προκλητική με την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων να την θεωρεί ως αντισυνταγματική .
Μια πράξη που μόνο δύο φορές στις πιο σκοτεινές στιγμές του παρελθόντος εφαρμόστηκε σε Πανελλήνια κλίμακα: Στις 21/04/1967 και στις 17/11/1973.
Αυτή η εμμονή ένα και μόνο στόχο εξυπηρετεί. Να δημιουργήσει συνθήκες συγκρουσιακής πόλωσης, κλίμα φόβου για ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων, για την πιο εύκολη εφαρμογή πολιτικών κατά της κοινωνικής πλειοψηφίας. Τα μέτρα για τον περιορισμό της πανδημίας δεν επιβάλλονται με αμφιλεγόμενες αποφάσεις αλλά με πειθώ και σωστή συμπεριφορά ώστε να λειτουργεί ως παράδειγμα.
Πράσινοι: Πανδημία και αυταρχισμός κάνουν ακόμη πιο επίκαιρο τον αγώνα για τη δημοκρατία
Οι Πράσινοι δεν κλείνουμε τα μάτια στη φθορά της επετείου, παραμένει όμως αναμφισβήτητη η κληρονομιά του Πολυτεχνείου γιατί έκλεισε τον δρόμο στην «ελεγχόμενη δημοκρατία» που δρομολογούσε η χούντα, έσωσε την τιμή της ελληνικής κοινωνίας, παραμένει ασύμβατη με κάθε επίδειξη αυταρχισμού και υπενθυμίζει ότι η δημοκρατία είναι υπόθεση διαρκούς αγώνα ενεργών πολιτών.
47 χρόνια μετά το 1973, οι Πράσινοι δεν κλείνουμε τα μάτια στη φθορά της επετείου, τόσο από την προσαρμογή στις κατά καιρούς κομματικές και άλλες σκοπιμότητες, όσο και από τη μετέπειτα πορεία αρκετών από τους τότε επώνυμους πρωταγωνιστές. Παραμένει όμως αναμφισβήτητο ότι η κληρονομιά του Πολυτεχνείου:
- Έκλεισε τον δρόμο στην «ελεγχόμενη δημοκρατία» που δρομολογούσε τότε η χούντα και γλύτωσε την Ελλάδα από ένα καθεστώς όπως αυτό της γειτονικής Τουρκίας τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, όπου οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις λογοδοτούσαν στο βαθύ κράτος των στρατιωτικών: οι πόρτες της Ευρώπης θα έμεναν κλειστές για τη χώρα μας σε μια τέτοια περίπτωση.
- Έσωσε την τιμή της ελληνικής κοινωνίας, όταν ένα μεγάλο μέρος των πολιτών ελάχιστα είχε αντισταθεί στα 7 χρόνια που προηγήθηκαν. Παράλληλα έδειξε τον κρίσιμο ρόλο της νέας γενιάς, όχι μόνο τότε αλλά και σε κάθε εποχή.
- Ήταν ανοικτή σε όλα τα τότε ρεύματα που ήθελαν να συγκρουστούν με τη χούντα, αλλά δεν ήταν καθόλου πολιτικά ουδέτερη, όπως την παρουσιάζει σήμερα ο κ. Μητσοτάκης: ενδεικτικά, του προτείνουμε να αναζητήσει τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών τα πρώτα χρόνια μετά το 1974 και να δει την τότε απήχηση των παρατάξεων της ΝΔ.
- Παραμένει ασύμβατη με κάθε επίδειξη αυταρχισμού, αλλά και με κάθε προσπάθεια να απενοχοποιηθεί το «ισχυρό κράτος» και να ενοχοποιηθεί η κριτική στάση απέναντι στην εξουσία.
Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, έχουν σίγουρα αλλάξει πολλά. Η μεταπολίτευση αποτελεί πια ιστορία, ενώ η δημοκρατία κινδυνεύει σήμερα πολύ περισσότερο να χάσει το νόημά της, παρά να καταλυθεί από τανκς. Το φαινόμενο της «ελεγχόμενης δημοκρατίας», ακόμη και σε ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ουγγαρία, υπενθυμίζει ότι η δημοκρατία είναι υπόθεση διαρκούς αγώνα ενεργών πολιτών και όχι μόνο τυπικών θεσμών: δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το Κράτος Δικαίου, ως όριο και ανάχωμα στην αυθαιρεσία της εξουσίας, ούτε χωρίς ενεργούς πολίτες που οικοδομούν ένα όραμα για όλη την κοινωνία και δεν περιορίζονται να «κοιτάζουν τη δουλειά τους» και το στενό προσωπικό τους συμφέρον.
Ειδικά στη σημερινή συγκυρία, ο αγώνας για τη δημοκρατία γίνεται ακόμη πιο επίκαιρος, καθώς κυβερνήσεις και ισχυρά συμφέροντα σε όλο τον κόσμο μπαίνουν σε «πειρασμό» να εκμεταλλευθούν τις έκτακτες συνθήκες για να διευρύνουν την εξουσία και την ισχύ τους σε βάρος των πολιτών.
Σε συνθήκες λοιπόν πανδημίας και κλιματικής κρίσης χρειάζεται να ανοίξουμε νέα μέτωπα υπεράσπισης της δημοκρατίας: κοινωνική και περιβαλλοντική βιωσιμότητα, διαγενεακή δικαιοσύνη απέναντι στη νέα γενιά που κινδυνεύει να ζήσει τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, νέα πρότυπα ευημερίας και νέες ισορροπίες με τη φύση που θα προλάβουν τις επόμενες πανδημίες, δίκαιη μετάβαση σε ένα κόσμο χωρίς ορυκτά καύσιμα και χωρίς συγκρούσεις για υδρογονάνθρακες. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου ξεπερνάει κατά πολύ την επετειακή διάσταση.
Δήλωση του Δημάρχου Ηρακλείου Βασίλη Λαμπρινού για την 47η επέτειο του Πολυτεχνείου
Συμπληρώνονται σαράντα επτά χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η αντίσταση της φοιτητικής νεολαίας, τον Νοέμβριο του 1973, ήταν ο αγώνας μιας γενιάς που διεκδικούσε κοινωνική ελευθερία, αξιοπρέπεια, και δημοκρατικές διαδικασίες, μέσα στις ζοφερές συνθήκες στις οποίες είχε βυθίσει την Ελλάδα ένα τυραννικό καθεστώς, από τον Απρίλιο του 1967.
Το ιστορικό αυτό γεγονός, που υπήρξε και η αρχή του τέλους της Δικτατορίας, παραμένει ένα πολύτιμο κεφάλαιο αυτογνωσίας κι επαγρύπνησης για όλους τους Έλληνες. Οι αξίες και τα ιδανικά, που με αυτοθυσία κράτησαν ζωντανά οι νέοι του 1973 στο Πολυτεχνείο, δείχνουν και σήμερα το δρόμο του Χρέους προς την πατρίδα.
Η σκέψη μας είναι στραμμένη πάντα, με σεβασμό κι ευγνωμοσύνη, στους φοιτητές και στους πολίτες οι οποίοι μετείχαν στον Αντιδικτατορικό αγώνα, σε όλους εκείνους που υπερασπίστηκαν στους δύσκολους καιρούς, την Ελευθερία, την Δημοκρατία, την Ισονομία, και την Παιδεία στον τόπο μας.
Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο …..
17 Νοέμβρη, επέτειος Δημοκρατίας, εν μέσω πανδημίας και μάλιστα εν μέσω έξαρσης της ασθενείας με αυστηρότατους – ξανά – περιορισμούς στην καθημερινότητα και στον κανονικό τρόπο ζωής μας, όπως σε όλο τον κόσμο.
Μια επέτειος προβληματισμού, αναστοχασμού, διαρκούς επαναπροσδιορισμού, μια ουσιαστική γιορτή της Δημοκρατίας που γίνεται αντικείμενο στείρας αντιπαράθεσης αντί γόνιμου διαλόγου, δυστυχώς και με την εμπλοκή διακεκριμένων συνταγματολόγων και νομικών.
Γιατί, στις σημερινές συνθήκες, που άλλαξε – υποχρεωτικά – η ζωή μας άρδην, δεν έγιναν εθνικές εορτές, ακυρώθηκε η θρησκευτική ζωή του λαού, η δυνατότητα του για δουλειά και ποιότητα ζωής θυσιάστηκε , γιατί να ζητείται ο ‘’κανονικός’’ εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου ; Γιατί δεν γνωμοδότησαν και για την απαγόρευση συναθροίσεων στους κοινόχρηστους χώρους γενικώς ; Ποια η διαφορά ;
Ασκήσεις δημοκρατίας θα μου πείτε. Σωστά. Αλλά για να αποδίδουν τέτοιες δράσεις, θα πρέπει να υπάρχει ήρεμο γενικό τοπίο και γόνιμος προβληματισμός. Υπάρχει; Προφανέστατα όχι. Η υπερβολή δεν κάνει πουθενά καλό. Ούτε στην δημοκρατία. Ειδικά σ’ αυτήν.
Σήμερα προέχει η υγεία για να συνεχίσει να υπάρχει ο λαός που θα επιλέγει την δημοκρατία .
Οι αποφάσεις δύσκολες. Η επιτυχία τους δεν εξαρτάται μόνο από αυτούς που τις εισηγούνται, αυτούς που αποφασίζουν, αυτούς που προσπαθούν να ελέγξουν – με ελλιπέστατα μέσα – την εφαρμογή , αλλά και από τον καθ’ ένα μας. Ας το σκεφτούμε. Δεν είναι ούτε υπεκφυγή ούτε φτηνή απαλλαγή ευθυνών. Η ατομική ευθύνη και η κοινωνική ενσυναίσθηση αποτελεί το μοναδικό μέσο διαφυγής.
Ας δούμε όμως , επί της ουσίας, και με πολύ λίγα λόγια ποιο είναι σήμερα το εναπομείναν αποτύπωμα από την τεράστιο αυτό αγώνα που βάφτηκε, όπως όλοι οι κοινωνικοί αγώνες και με αίμα .
Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία .
Όλη η ουσία της δημοκρατίας κλεισμένη σε τρεις λέξεις . Όλη . Σε τρεις λέξεις .
Πρώτο πρόταγμα ‘’ψωμί’’ , δουλειά , κοινωνική πολιτική, συνθήκες εργασίας, οικονομική ανταπόδοση εργασίας. Ο εργασιακός μεσαίωνας πριν την μεταπολίτευση βελτιώθηκε. Έγιναν βήματα πολλά, και πισωγυρίσματα αλλά για μεγάλο διάστημα (30 περίπου χρόνια – μετατοπισμένη χρονικά η χρυσή 30ετία της Ευρώπης) υπήρξε σαφέστατη βελτίωση. Όχι όση ίσως ήθελαν και θέλαμε όλοι. Αλλά ο μαξιμαλισμός ποτέ δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Και μετά ήρθε η κατάρρευση του σταθερού διπολικού κόσμου, η παγκοσμιοποίηση, η κατάργηση των εθνικών συνόρων , καπιταλισμός παντού, ‘’Ενωμένη’’ Ευρώπη, οικονομική κρίση με τελικό αποτέλεσμα την καθολική ανατροπή των εργατικών κατακτήσεων και των οικονομικών σχέσεων σε κάθε γωνιά. Η επέλαση της τεχνολογίας ανέτρεψε τα πάντα. Υποκατάσταση του ανθρώπου από της μηχανές, επιβολή ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης πάνω από το 3% για να ζει η οικονομία ( εμείς ; ) .
Ξανά στην αρχή λοιπόν . Μια άλλη αρχή. Δυστυχώς τώρα πολύ πιο σκληρή .Χωρίς αρχές . Πολυτασικός κόσμος, ρευστές ισορροπίες συνεχώς διαφοροποιούμενες . Ο δυτικός τρόπος ζωής που κυριάρχησε και επεβλήθη από την βιομηχανική επανάσταση και μετά παραπαίει .
Αλλά και στην Παιδεία, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα .
Δυστυχώς στην Ελλάδα την παιδεία την χρησιμοποιούμε ως τμήμα της κοινωνικής μας πολιτικής και βασικό άξονα μείωσης του ποσοστού ανεργίας . Σπουδάζοντας τα παιδιά μας καθυστερούν να βγουν στην αγορά εργασίας . Και απλώσαμε και τις σχολές σε όλη την Ελλάδα, στρεβλά και άδικα, μικροπολιτικά, για να αναστρέψουμε την αστυφιλία και να βοηθήσουμε με αντιπαραγωγικό τρόπο της φθίνουσες τοπικές οικονομίες . Η επιπλέον επένδυση σε άχρηστη παιδεία και παραγωγή ανέργων επιστημόνων θα προσπόριζε τα απαιτούμενα ποσά για την επαναχάραξη της αναζωογόνησης της θνήσκουσας περιφε-ρειακής οικονομίας . Η μεγάλη και ισχυρή Γερμανία δεν αυξάνει τις θέσεις στα πανεπιστήμια της, γιατί θεωρεί οικονομικότερο να ‘’αγοράζει’’ έτοιμους επιστήμονες από μας . Πολλά από τα παιδιά μας μάλιστα πάνε και σπουδάζουν έξω και δεν ξαναγυρίζουν καν . Με ότι σημαίνει αυτό. Κατακεραυνώνουμε όμως την ιδιωτική εκπαίδευση λόγω ιδεολοληψιών και προκαλούμε στον εαυτό μας οικονομική ασφυξία .
Θολό τοπίο λοιπόν . Μικρά δειλά βήματα. Χωρίς σαφείς στόχους και μακρόπνοο ανοιχτόμυαλο σχεδιασμό .
Ελευθερία τέλος . Αλήθεια έγινε κάτι για να καταλάβουμε τα όρια της ελευθερίας του καθ΄ ενός μας; Που φτάνουν τα δικά μας και που ξεκινούν του δίπλα μας; Οι αγώνες μας για να μπορούμε να λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας, να έχουμε ισονομία και ισοπολιτεία αντιμετωπίζουν , όπως και η εργασία μας την επέλαση της τεχνολογίας που ανατρέπει με ασύλληπτους ρυθμούς όλα όσα ξέρουμε . Φοβόμασταν τα αρχεία των αστυνομικών, διεκδικήσαμε το κάψιμο των φακέλων. Και σήμερα ο μεγάλος αδερφός ξέρει , με τραγικές λεπτομέρειες τι λέμε, πως το λέμε, μας βάζει να πούμε αυτό που θέλει και η ανθρωπότητα ψελλίζει αδύναμη για την διαμόρφωση νέων κανόνων .
Με τα ‘’cookies’’ των smartphones η Google, το Facebook, και τις λοιπές ’’αδελφές’’ όπως ήταν παλιά οι πετρελαϊκές εταιρείες μαθαίνουν με αλγόριθμους τον τρόπο σκέψης μας, τις μύχιες σκέψεις μας και μας καθοδηγούν αόρατα .
Για ποια ελευθερία λοιπόν μιλάμε ; Γι’ αυτή που μας δίνουν;
Καταργήσαμε την σκέψη μας, την ανθρώπινη επαφή μας, τη φυσική ομιλία μας, ανακατέψαμε τον προσωπικό με τον επαγγελματικό μας χρόνο.
Τι απέμεινε λοιπόν από εκείνη την επέτειο για να θυμόμαστε ;
Τίποτα .
Πάλι από την αρχή . Για όλα . Μ΄ ένα τραγικότερο και ζοφερότερο τοπίο γιατί ο παράγων άνθρωπος έχει πάει στην άκρη . Και αν δεν γίνει κάτι , αν δεν σηκωθούμε από τον καναπέ θα γίνουμε υποχείρια των μηχανών .
Εδώ λοιπόν είναι το ζήτημα της επετείου . Και όχι οι ιδεοληπτικές αντιπαραθέσεις .
Ν΄ αναζητήσουμε να αναστρέψουμε το κλίμα. Ν΄ αναζητήσουμε τον άνθρωπο που έχουμε καταχωνιάσει μέσα μας . Με προσπάθειες και αγώνες όλοι μαζί .
Ξανά όλοι μαζί για να βρούμε ξανά την κοινωνία μας και για να έχει έννοια ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου .
Αλλιώς το Πολυτεχνείο δεν θα είναι Εδώ !!! Ποτέ ξανά .
Αντώνης Εμμ. Ζερβός
Δήμαρχος Αγίου Νικολάου
