To “ξήλωμα» του κομματικού κράτους και η άμεση αντικατάστασή του με το πνεύμα του Καποδίστρια, είναι τελικά η μοναδική διέξοδος που διακρίνεται με σαφείς όρους, στο πολλαπλό αδιέξοδο που βιώνει η χώρα και ο Λαός μας. Και αυτό γιατί, παρ’ ότι η χώρα διαπνέεται από κύμα του πατριωτισμού, (που οδηγεί τους πολίτες στη δημιουργία δεκάδων και ίσως εκατοντάδων πατριωτικών οργανώσεων), η πρόταση του Συντάγματος Καποδίστρια, δεν σκοντάφτει στο «δια ταύτα». Σε ένα «δια ταύτα» που οδηγεί πολλές από αυτές τις πατριωτικές οργανώσεις στη λογική του «μεσσία» ή «σωτήρα», δηλαδή του τύπου «εγώ θα σώσω την Ελλάδα ως Πρωθυπουργός της».
Μια εγγενής παθογένεια θα λέγαμε του Έλληνα, η οποία οδήγησε ιστορικά σε αποτυχίες, πολλές φάσεις των αγώνων του Ελληνισμού, τόσο στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, όσο και στους αγώνες για Δημοκρατία, Ισονομία και Ισοπολιτεία.
Σε αυτήν την φάση της πολλαπλούς κρίσης που βιώνουμε, η ενεργοποίηση του Άρθρου 120 του παρόντος Συντάγματος, και η ψήφιση του Συντάγματος Άμεσης Δημοκρατίας, (του βασισμένου στην πολιτική σκέψη του Ιωάννη Καποδίστρια), με την παράδοση των εξουσιών στα χέρια του Έλληνα Πολίτη (βασισμένη στο τρίπτυχο ο Πολίτης Νομοθέτης, Δικαστής, Οπλίτης), είναι το «ξίφος» που κόβει τον «γόρδιο δεσμό». Και να γιατί:
Αποκλείει τη δημιουργία ενός ακόμη πολιτικού φορέα, ο οποίος θα πρέπει να πείσει τον καχύποπτο πλέον Λαό, ότι έχει την θεραπεία, «δια πάσαν νόσον και δια πάσαν μαλακίαν».
Απογυμνώνει από τα μάτια του Ελληνικού Λαού την πιθανολόγηση πως «από πίσω κρύβονται πάλι πολιτικοί απατεώνες», δεδομένου ότι η πρόταση αυτή, παραδίδει στα χέρια του Λαού μας την τύχη του, αλλά και την τύχη της Πατρίδας μας, με ξεκάθαρους μάλιστα όρους.
Τέλος, είναι μια πλήρης και συμπαγής πρόταση ολοκληρωτικού ξηλώματος του σάπιου και διεφθαρμένου κομματικού κράτους, η οποία τελικά, είναι η ολοκλήρωση του οράματος του μέγιστου Έλληνα Πολιτικού, όπως αυτή εφαρμόστηκε στην Ελβετία, από το 1815. Για μια Ελλάδα δηλαδή πανίσχυρη, με το Λαό της πρωταγωνιστή, αλλά και έτοιμο πλέον να απαντήσει σε οποιαδήποτε πρόκληση, απ’ όπου κι’ αν προέρχεται.
Ας μην ξεχνάμε πως όποτε αυτή η Πατρίδα σώθηκε, σώθηκε από τον ίδιο το Λαό της. Και αυτήν την φορά, κρατώντας αυτήν την σκέψη ακλόνητη στο μυαλό μας, ας γίνουμε ταπεινοί της υπηρέτες, ας γράψουμε την ιστορία του Έθνους μας με σύνεση και αποφασιστικότητα, και ας παραδώσουμε τη Δημοκρατία στα χέρια του Λαού μας. Εμπιστευόμενοι αυτόν τον Λαό που με τη δύναμη της Ελληνικής του ψυχής διέγραψε την πολυχιλιετή του πορεία. Κι’ ας μην ξεχνάμε: Αυτό έκανε στους τσομπαναραίους της Ελβετίας πριν 200 χρόνια ο Ιωάννης Καποδίστριας, αυτό έγινε πριν μόλις μερικά χρόνια από τους ψαράδες της Ισλανδίας.
Εμπιστευόμαστε λοιπόν τον Ελληνικό Λαό (που μόλις πριν λίγο είπε ΟΧΙ και προδόθηκε), προχωράμε σε Συντακτικές Εθνοσυνελεύσεις, ενεργοποιώντας το Άρθρο 120, ψηφίζοντας το Σύνταγμα του Καποδίστρια, και αλλάζοντας ριζικά την πορεία του τόπου.
Είναι η μόνη διέξοδος.
