Δανείστηκα αυτόν εδώ το στίχο από το “Απουσίες στα μητρώα” του Διονύση Τζεφρώνη, διότι όταν φεύγει ένας από μια παρέα ανθρώπων με κοντινές και όμοιες αγωνίες κi όνειρα, το κενό φαντάζει αδύνατο να πληρωθεί.
Ο Μάνος ο Κοκκίνης ήταν ένα από τα 15 με 20 παιδιά μας εποχής που προσπάθησαν να φέρουν κάτι νέο στα μουσικά πράγματα του τόπου. Είτε συμμετέχοντας στη δημοτική Φιλαρμονική Αγίου Νικολάου, είτε στα μουσικά σχήματα του τέλους της δεκαετίας του ’70 αρχές του ’80.
Αργοναύτες, Overskies, City Quartet, μια σειρά μουσικά συγκροτήματα μιας εποχής που άνθισαν, αλλά ο τόπος αποδείχθηκε απρόθυμος να κατανοήσει, οπότε όπως και ο τίτλος “Ένας ένας το διαλάμε κι αραιώνουμε …..”, οι περισσότεροι άνοιξαν τα φτερά τους για αλλού.
Ο Μάνος Κοκκίνης παρέμεινε στον Άγιο Νικόλαο, ασχολήθηκε με τη μουσική με διάφορους τρόπους, προσπαθώντας πολυεπίπεδα.
Βρέθηκε το μεσημέρι της Πέμπτης (16/6) στο κάτω μέρος της σκάλας σπιτιού φίλου του που τον φιλοξενούσε για λίγες μέρες, χωρίς της αισθήσεις του. Λίγο αργότερα διαπιστώθηκε ο θάνατος του. Η σωρός του στάλθηκε στο Ηράκλειο για νεκροψία – νεκροτομή. Όπως απεφάνθη ο ιατροδικαστής, το αίτιο θανάτου: βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Η σωρός του θα μεταφερθεί στην Αθήνα για αποτέφρωση και η τεφροδόχος θα επιστρέψει στον Άγιο Νικόλαο σε μερικές μέρες.
Κατευόδιο ……..
Γιώργος Τουτουδάκης
