Η καθιερωμένη πλέον εκδήλωση αφιερωμένη στη Μητέρα, έγινε το πρωί της Κυριακής, (14/5), ημέρα της Μητέρας, στην Παναγία στο Βιγλί της Βουλισμένης.
Η εκδήλωση της οποίας την ευθύνη έχει ο Επιμορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Βουλισμένης, ξεκίνησε νωρίς το πρωί, με τον όρθρο, στο πρόσφατα ανακαινισθέν πλήρως εκλησσάκι της Παναγίας.
Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στην προτομή της μητέρας, έργο του γλύπτη Μανόλη Χαρούλη, από τον Δήμαρχο Νεάπολης και τον ταμία του Επιμορφωτικού Πολιτιστικού Συλλόγου Βουλισμένης, Κώστα Ασυμομύτη.
Η ημέρα έκλεισε με δεξίωση στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας, μετά μουσικής, μέσα στο πλούσιο πράσινο της περιοχής το οποίο αποτελεί πόλο έλξης των πιστών και άλλες μέρες του χρόνου.Οι επισκέπτες συνέχισαν να έρχονται στο εκκλησάκι πολλές ώρες μετά.
Ο κύριος Χρονάκης στην ομιλία του είπε:
Έξω από τα τείχη της Τροίας θήρευαν την υστεροφημία οι τρανοί πολεμιστές και την αντάλλασσαν με αυλάκια αίματος. Αχιλλέας, Έκτορας, Οδυσσέας λουσμένοι στο φως των προβολέων των λογοτεχνών, γοήτευαν και σαγηνεύουν όσους παρακολουθούν τη δράση τους.
Μα όποιο παλικάρι κι αν είναι στη σκηνή δεν έχει το μέγεθος που κατέχουν μορφές αυτόφωτες ,τραγικές υπάρξεις , αιώνια σύμβολα που βρίσκονται πίσω από ηρωισμούς και ανδραγαθήματα, και λιώνουν από τον πυρετό που προκαλεί ο φόβος ενός επαπειλούμενου θανάτου του παιδιού τους. : Η Θέτιδα – η θεά μάνα του Αχιλλέα, η Εκάβη – η βασίλισσα μάνα του Έκτορα, η Αντίκλεια – η μάνα του Οδυσσέα. Υπάρξεις που ενώ η καθεμιά διατηρεί ακέραιη την προσωπικότητά της, εν τούτοις στεγάζεται αρμονικά κάτω από το παγκόσιο σύμβολο της πάσχουσας μάνας. Της μάνας που κυοφορεί και τίκτει με ωδίνες, και ανατρέφει με έγνοια και αγωνία για να δώσει το παιδί στην κοινωνία νέο μέλος, κι όχι νέο έδεσμα στο Μινώταυρο.
Ο πόνος της μάνας για τα παθήματα του παιδιού είναι ο ίδιος. Είτε εκφράζεται ρητά όπως η άνα του καβαφικού Αριστόβουλου για το δολοφονημένο γιο της: «Βογγά. φρενιάζει. βρίζει. καταριέται.» Είτε παραστατικά όπως η Θέτις του Καβάφη και πάλι:
«Κι η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα
κι έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια»
όαν μαθαίνει για το θάνατο του γιου της του Αχιλλέα.
Είτε σιωπηλά και με καημό συμπαντικών διαστάσεων όπως η Παναγία στη βάση του Σταυρού.
Χαρακτηριστική της οικουμενικής διάστασης που έχει η αγωνία της μάνας για το μέλλον των παιδιών, και του πόνου της από τα παθήματά τους είναι η εικόνα που μας παραδίδει ο ¶γγελος Σικελιανός στη «Ιερά Οδό» του:
………Ένας Ατσίγγανος αγνάντια ερχόνταν,
και πίσωθέ του ακλούθααν, μ’ αλυσίδες
συρμένες, δυο αργοβάδιστες αρκούδες.
Και να. ως σε λίγο ζύγωσαν μπροστά μου
και μ’είδε ο Γύφτος, πριν καλά προφτάσω
να τον κοιτάξω, τράβηξε απ’ τον ώμο
το ντέφι και, χτυπώντας το με το ‘να
χέρι, με τ’ άλλον έσυρε με βία
τις αλυσίδες.
Κ’ οι δυο αρκούδες τότε στα δυο τους σηκωθήκαν, βαριά.
Η μία, (ήτανε η μάνα, φανερά), η μεγάλη,
με πλεχτές χάντρες όλο στολισμένο
το μέτωπο γαλάζιες, κι από πάνω
μιαν άσπρη αβασκαντήρα, ανασηκώθη
ξάφνου τρανή, σαν προαιώνιο να ‘ταν
ξόανο Μεγάλης Θεάς, της αιώνιας Μάνας,
αυτής της ίδιας που ιερά θλιμμένη,
με τον καιρό ως πήρ ανθρώπινη όψη,
για τον καημό της κόρης της λεγόνταν
Δήμητρα εδώ, για τον καημό του γιου της
πιο πέρα ήταν Αλκμήνη ή Παναγία.
Και το μικρό στο πλάγι της αρκούδι,
σα μεγάλο παιχνίδι, σαν ανίδεο
μικρό παιδί, ανασηκώθηκε κι εκείνο
υπάκοο, μη μαντεύοντας ακόμα
του πόνου το μάκρος, και την πίκρα
της σκλαβιάς, που καθρέφτιζεν η μάνα
στα δυο πυρά της που το κοίτααν μάτια! ………………………………………»
Τώρα, μήνας Μάιος, με χρώματα κι αρώματα, με ερωτική την ατμόσφαιρα στο πανέμορφο Βιγλί εμείς προβάλλουμε εικόνες πόνου;
Αν επιχειρήσει κανείς να αναζητήσει «ωραίες εικόνες» -ας το πούμε έτσι- με τη μάνα χαρούμενη, θα δυσκολευτεί. Αιώνες τώρα ο αρρωστημένος πατριαρχικός εγωισμός προδοτεί πολέμους λογιών-λογιών. Κι οι πόλεμοι τρέφονται με σάρκες, κι οι σάρκες είναι οι γιοι και οι κόρες των μανάδων. Κι οι μανάδες δεν προλαβαίνουν να βρουν ειρηνικό μεσοδιάστημα και να χαρούν. Το κάθε αδικοχαμένο παιδί του πλανήτη νιώθεται δικό τους παιδί. Και συμπάσχουν και πάσχουν και μαυροφορεί η ψυχή τους.
Ως και το τρυφερότερο όνομα του κόσμου, αυτό της «μάνας», τσουρούφλισε τελευταία ο ανόσιος πόλεμος. «Η μητέρα των μαχών» έλεγαν για τις καταστροφικότερες των στρατιωτικών επιδρομών της τελευταίας πενταετίας. Μητέρα και θάνατος; Τι διαστροφή!
Μέρα γιορτής μεγάλης σήμερα. Ας μείνουμε στο Μεραμπέλλο.
Εμένα τη μάνα μου τη λένε «Ζαχαρένια».
Ζαχαρένια όταν πλάθει τα εφτάζυμα και τα πασχαλινά τσουρέκια.
Ζαχαρένια κάθε που λάμπει από χαρά στα καλά σχόλια για τα παιδιά της.
Ζαχαρένια όταν χαϊδεύει τρυφερά τα εγγόνια της.
Ζαχαρένια σ’ όλες τις ειρηνικές αλλά και τις δύσκολες στιγμές της ζωής
Ασφαλώς, θα μου καταλογίζατε δίκαια ασυγχώρητο εγωισμό αν δεν ομολογούσα τούτο: θεωρώ το Ζαχαρένια ως το σταθερό επίθετο των μανάδων που ακολουθείται από ονόματα ουσιαστικά όπως:
Μαρία, Σοφία, Δέσποινα, Ελένη, Ευπραξία, Θεονύμφη, Ειρήνη, Ερωφίλη Χαρίκλεια. Και προς άρση πάσης αδικίας -εξ αιτίας των πολλών παραλείψεων-ο λόγος του ποιητή:
«Και ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει. Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου».
Ας ευχηθούμε ειρήνη, ως το πολυτιμότερο δώρο για τις μανάδες του κόσμου.
Ι. Μ. Χρονάκης 25-4-2006.
