Χρονογράφημα μετά την διάβαση στον νέο ενιαυτό (ζοφερό πλην άραγε «σωτήριο» 2019;…)
Σε κάποιο έγκριτο έντυπο (δεν θυμάμαι ακριβώς πιο) είχα διαβάσει κάποτε ότι οι άνθρωποι μετέρχονται διάφορες δραστηριότητες – με ανάμεσα σ’ αυτές τις καλλιτεχνικές και τους εορτασμούς – «προκειμένου να μετριάσουν το άλγος του χρόνου που περνάει» και τότε αίφνης συνειδητοποίησα το πόσο «βαρύ» είναι το κόστος του χρόνου σαν μόνης απτής, βέβαιης και αναπότρεπτης πραγματικότητας !…
Καθώς μεγαλώνουμε παραμερίζουμε διαρκώς στο διάβα μας «σκιές» οικείων προσώπων και προσφιλείς «μνήμες» γεγονότων που βιώσαμε ανεπιστρεπτί και τρομάζουμε να κοιτάξουμε πίσω μας τον μακάβριο μαίανδρο με τα σβηστά και καπνίζοντα κεριά του Αλεξανδρινού ποιητή να ξετυλίγεται αδιάκοπα και να μεγαλώνει απειλητικά !
Κάθε τι που περνάμε είναι μοναδικό και ανεπίστρεπτο και πρέπει να το βιώνουμε σαν να είναι το τελευταίο μας, ακόμη και τις χαρές και τις πίκρες, γιατί όλα αποτελούν στοιχεία της ζήσης και του τυχαίου χρονικού μας στίγματος στο άπειρο και δεν ξαναγυρίζουν …
Ai nostri monti ritorneremo, l’ antica pace ivi godremo! (Στα βουνά μας – εννοείται μετά το τέλος – θα επιστρέψουμε, εκεί την παλιά γαλήνη θα απολαύσουμε…) δανειζόμαστε από την περίφημη όπερα «Τροβατόρε» του μεγάλου Γκιουζέπε Βέρντι. Tu canterai sul tuo liuto, in sonno placido io dormiró… (Εσύ με το λαούτο σου θα τραγουδάς κι εγώ θα κοιμάμαι ύπνο γαλήνιο…)
Πατάμε πάνω στην σκόνη αρχαίων κόσμων και κατοικούμε σε τόπους αγνώστων κτητόρων, που κανείς δεν τους μνημονεύει πια! Ο χρόνος που διαβαίνει μας απορφανίζει, μας αναλίσκει καθημερινά σαν τον χειρότερο δήμιο, καταλύει πλούτη, νου, δόξα, εξουσία και ομορφιά… Στο τέλος μας παίρνει και την ανάσα και στο πολύ μακρινό μέλλον μας διαγράφει και από την «συλλογική μνήμη» οριστικά, γιατί ακριβώς γυρνάμε στα αιώνια και σιωπηλά βουνά, στην αρχέγονη ουσία, απ’ όπου ίσως πηγάσει κάποτε νέα ζωή, νέος κόσμος αδιάφορος προς εμάς και την προσωπική μας ιστορία, που θα έχει περιέλθει εν τω μεταξύ στην απόλυτη λήθη!…
Ας βιώσουμε λοιπόν την κάθε μέρα και στιγμή ουσιαστικά και ανεπανάληπτα και σε ισορροπία με τον φυσικό και ανθρώπινο περίγυρό μας, γιατί η ελευθερία μας βέβαια περιορίζεται από τους άλλους (συνανθρώπους μας) και το περιβάλλον (οικότοπο). Ας ζήσουμε έντονα ακόμη και τα πάθη και τις ατυχίες μας και ας παραγγείλουμε επίμονα σαν τον ανεπανάληπτο Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ στην μυθική πια ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ το μουσικό κομμάτι του τίτλου μας στον μαύρο πιανίστα με την ελπίδα ότι ίσως θα αξιωθούμε να απολαύσουμε τα θεία μάτια της Ίγκριντ Μπέργκμαν να καταυγάζουν στο μισοσκόταδο ! “Play it again Sam…” (Παίξε το πάλι Σαμ…) !
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΑΡΔΗΣ
