Πατριάρχης Βαρθολομαίος«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τόν κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. 3,16).

Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Α ανθρωπίνη ψυχή αισθάνεται εντόνως την ανάγκην να αγαπηθή. Η ευρύτατα διαδεδομένη, ιδίως μεταξύ των νέων, έλλειψις νοήματος εις την ζωήν οφείλεται εις την έλλειψιν της αγάπης. Το πλείστον των συνανθρώπων μας είναι εγκλωβισμένον εις τας ατομιστικάς επιιώξεις του και αναζητεί την πλήρωσιν του κενού της αγάπης με την απόκτησιν υλικών αγαθών, σαρκικών απολαύσεων και ανθρωπίνης δόξης. Αλλά μέ αυτά δεν γεμίζει το κενόν της ψυχής, διότι αυτή ζητεί την προσωπικήν αναγνώρισιν, την αγάπην.

Ἡ ἀγάπη ὅμως ὑπάρχει ἐν τῷ Θεῷ καί συνέχει τόν κόσμον, ἀναγνωρίζει τόν καθένα μέ τό ὄνομά του καί τοῦ προσφέρεται πλουσιοπαρόχως. Ὁ Θεός ἀπό ἀγάπην καί μόνον ἐδημιούργησε τό σύμπαν διά τοῦ Λόγου Αὐτοῦ, ἵνα πάντες γίνωμεν μέτοχοι τῆς χαρᾶς, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπό τήν ἑνοποιόν προσωπικήν ἀγάπην.

Ἐν τούτοις, ὁ πρωτόπλαστος ἄνθρωπος καί οἱ ἀπόγονοί του μέχρι σήμερον ἠρνήθησαν τήν ἀγάπην τοῦ Δημιουργοῦ πρός αὐτούς, ἐξεδίωξαν τήν ἀγάπην ἀπό τάς καρδίας των, ἐστράφησαν εἰς τήν ἀπρόσωπον κτίσιν καί ἀνεζήτησαν ἀνεπιτυχῶς τήν ἀναγνώρισιν τῆς προσωπικῆς ὑπάρξεώς των εἰς τήν ὑπεροχήν καί τήν ἐγωκεντρικήν ἱκανοποίησιν αὐτῶν καί ὄχι εἰς τήν ἀποδοχήν τῆς προσφερομένης εἰς αὐτούς ἀγάπης καί τήν ἀντιπροσφοράν αὐτῆς. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ δημιουργία κοινωνιῶν ἀνταγωνισμοῦ, μίσους καί αἱμάτων, ὅπως ζῶμεν αὐτά καθημερινῶς.

Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦ Θεοῦ οὐδέποτε ἐκπίπτει, ἀκόμη καί ὅταν ἀπορρίπτεται ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἀπό ἀγάπην ἀπέστειλε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν μονογενῆ ὡς ἄνθρωπον εἰς τόν κόσμον, ὄχι διά νά κρίνῃ τόν ἐν ἀποστασίᾳ κόσμον, ἀλλ᾽ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμς δι᾽ Αὐτοῦ (πρβλ. Ἰω. 3,17). Ἐγεννήθη Οὗτος ἐν ταπεινῇ φάτνῃ ὑπό τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, διά νά καταδείξῃ ὅτι ἡ ἰσχύς καί ἡ προβολή καί ὁ ὑλικός πλοῦτος, εἰς τά ὁποῖα ὁ κόσμος ἀναζητεῖ τήν χαράν καί τήν σωτηρίαν, δέν εἶναι ἡ ἀληθινή πηγή ζωῆς καί εὐδαιμονίας. Ἦλθεν ὁ Χριστός εἰς τήν Βηθλεέμ κομίζων ἐκ νέου τό μήνυμα τῆς ἀπροϋποθέτου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον. Ἐπί δύο χιλιάδας ἔτη εὐαγγελίζεται αὐτήν τήν ἀπέραντον ἀγάπην. Ἦλθεν ὡς βρέφος ἀδύναμον καί ἀκίνδυνον, πλῆρες ὅμως ἀγάπης, καί παρά ταῦτα ἀντιμετώπισε τήν πρόθεσι σφαγῆς Αὐτοῦ ὑπό τοῦ Ἡρώδου, ἐκπροσώπου μιᾶς ἀνθρωπότητος μισούσης τήν ἀγάπην, ἀκόμη καί ὅταν προσφέρεται ἀπό τά ἀθῶα καί γαληνιαῖα παιδικά βλέμματα.

Πολλοί τῶν σημερινῶν χριστιανῶν, ἐσφαλμένως δεδιδαγμένοι περί τοῦ Θεοῦ ὡς αὐστηροῦ κριτοῦ, ἀντί ὡς στοργικοῦ πατρός ἀναμένοντος μέ ἀγάπην καί συγχώρησιν τήν ἐπιστροφήν τοῦ ἀσώτου, ἀπεμακρύνθησαν τοῦ ἐνσακωθέντος Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Λόγου καί ἀπαυγάσματος τοῦ Θεοῦ Πατρός, καί τοῦ ὁμοουσίου αὐτοῖς Ἁγίου Πνεύματος, τῆς ζωοποιοῦ καί ἀγαπώσης Τριάδος, καί οὕτω κατέστησαν τήν κοινωνίαν αὐτῶν ἐκκοσμικευμένην, μή ἔχουσαν εἰς Θεόν ἐλπίδα καί γνησίαν ἀγάπην. Καταφεύγουν εἰς ὑποκατάστατα τῆς θείας ἀγάπης, στηρίζοντες τάς ἐλπίδας αὐτῶν εἰς ἐγκοσμίους δυνάμεις, εἰς ἐπεκάσεις ἐξουσιῶν, εἰς αὔξησιν πλούτου, εἰς ὑποδουλώσεις λαῶν, εἰς παγκοσμιοποίησιν τοῦ ἐμπορίου των, εἰς διάδοσιν ἀντιθέων ἰδεῶν, εἰς ἀγνόησιν καί ἀπώθησιν τοῦ θανάτου καί εἰς πάντα ἐν γένει ὅσα φαντάζονται ὡς λυτρωτικά τοῦ ἄγχους αὐτῶν ἔναντι τοῦ ἀδιεξόδου μιᾶς ζωῆς χωρίς ἀγάπην. Μή εὑρίσκοντες δέ εἰς αὐτά λύτρωσιν πολλοί αὐτοκτονοῦν, ἀρνούμενοι τήν ζωήν, τό μέγα ῶρον τοῦ Θεοῦ εἰς τόν ἄνθρωπον.

Ἐν τούτοις, ἀδελφοί καί τέκνα ἠγαπημένα, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀναμφισβήτητος καί παροῦσα. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀναμένει νά γεννηθῇ εἰς τήν καρδίαν ἑκάστου διά νά φέρῃ εἰς αὐτήν τό νόημα τῆς ζωῆς. Αὐτό εἶναι ὅτι εἴμεθα ἀγαπητοί τοῦ Θεοῦ, προωρισμένοι νά χαιρώμεθα τήν ζωήν ἐν ἀμοιβαίᾳ ἀγάπῃ καί νά ἰσθανώμεθα τήν πληρότητα τῆς ὑπάρξεώς μας εἰς τό γεγονός τῆς κοινωνίας μας ἐν ἀγάπῃ μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν σαρκωθέντα Θεόν, καί μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὅλας τάς ἀγαθάς προσωπικάς ὑπάρξεις. «Εὐλογητός ὁ Θεός καί πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογίᾳ πνευματικῇ … καθώς καί ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρό καταβολῆς κόσμου εἶναι ἡμᾶς ἁγίους καί ἀμώμους κατενώπιον αὐτοῦ, ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφ. 1, 3-4).

Τό θεμέλιον καί τό ἐπιστέγασμα, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, τό Ἄλφα καί τό Ὠμέγα τῆς δημιουργίας εἶναι ἡ ἀγάπη.

Τό μυστήριον τῆς φάτνης καί τοῦ σταυροῦ, τῆς γεννήσεως, τῆς ἀναστάσεως καί τῆς ἀναλήψεως καί πάσης ἐν γένει τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ κατά τήν Γέννησιν ψαλλόμενος ὕμνος τῶν ἀγγέλων, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» εἶναι ἀπόρροια τοῦ θαυμασμοῦ αὐτῶν ἐμπρός εἰς τήν ἀσύλληπτον ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀνοχή τοῦ Χριστοῦ διά τήν σταύρωσίν Του ὑπό τῶν παρανόμων δέν εἶναι ἀποτέλεσμα ἀδυναμίας Αὐτοῦ, ἀπαραδέκτου διά τήν παντοδυναμίαν Αὐτοῦ, ἀλλά τῆς ἀπείρου ἀάπης Του. Πᾶσαι αἱ ἐνέργειαι τοῦ Θεοῦ εἶναι πλήρεις ἀγάπης δι᾽ ἕκαστον προσωπικῶς ἄνθρωπον.

Ἄς ἐγκαταλείψωμεν, λοιπόν, ἀγαπητοί ἀδελφοί καί τέκνα, τήν πορείαν πρός τήν ἐκκοσμίκευιν καί ἄς ἐπιστρέψωμεν ἐν μετανοίᾳ εἰς τόν Πατέρα μας Θεόν καί τόν ἐν φάτνῃ γεννηθέντα ὡς ἀδελφόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐλθόντα εἰς τήν γῆν ἐξ ἀγάπης πρός ἡμᾶς τούς πλανηθέντας καί ἀπομακρυνθέντας Αὐτοῦ. Ἡ ἀγάπη Του πρός ἡμᾶς εἶναι βεβαία. Πλησίον Του δέν ὑπάρχει φόβος, ἀλλά συγχώρησις, εἰρήνη καί χαρά.

Τούτου ἡ χάρις, ἡ εὐλογία καί τό πλούσιον ἔλεος εἴησαν μεθ᾽ ὑμῶν τάς ἁγίας αὐτάς ἑορτάς τοῦ Δωδεκαημέρου καί πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς ὑμῶν εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Φανάριον, Χριστούγεννα ,βε´

+ Ὁ Κωνσταντνουπόλεως Βαρθολομαῖος
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Print Friendly, PDF & Email

Από manos