Ο Πρ. Ευάγγελος Παχυγιαννάκης για τη Κυριακή του Παράλυτου
ο πρωτοπρεσβύτερος Ευάγγελος Παχυγιαννάκης

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Ευάγγελος Παχυγιαννάκης στο κήρυγμα του για τη Κυριακή του Παράλυτου. Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο ή να ακούσετε στο κάτω μέρος του άρθρου, όλο το κήρυγμα, όπως ο ίδιος το απέδωσε κατά τη λειτουργία της 10ης Μαΐου 2020 στην Αγία Τριάδα.

Η σημερινή Κυριακή, Τετάρτη από του Πάσχα, είναι αφιερωμένη στο θαύμα που έκαμε ο Χριστός σε έναν Παράλυτο. Τη συγκινητική ιστορία αυτού του ανθρώπου την ξέρομε όλοι μας. Θα τη θυμηθούμε, λοιπόν με συντομία για να αντλήσομε τα ανάλογα διδάγματα.

Κοντά στην προβατική πύλη του φρουρίου των Ιεροσολύμων, απ’ όπου οδηγούσαν τα πρόβατα για τις θυσίες, γι’ αυτό λέγεται η στοά αυτή προβατική, υπήρχε (και σώζεται μέχρι σήμερα) μια δεξαμενή που στα Εβραϊκά λέγεται Βηθεσδά. Βηθεσδά θα πει «σπίτι αγάπης» ή «σπίτι ευσπλαχνίας» και είχε πέντε υπόστεγα με καμάρες. Σ’ αυτές τις καμάρες κείτονταν πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι, που περίμεναν να αναταραχθεί το νερό. Γιατί κάπου-κάπου ένας άγγελος κατέβαινε στη δεξαμενή κι ανατάραζε το νερό και ο πρώτος που έμπαινε μετά την ταραχή του νερού γινόταν καλά, απ’ οποιαδήποτε αρρώστια και αν υπέφερε. Δεν επρόκειτο δηλαδή για ιαματικά λουτρά, αλλά για μια ευεργεσία του Θεού που παρείχε το έλεός Του στον πρώτο που θα εισερχότανε μέσα στο ευλογημένο νερό.

Εκεί υπήρχε κι αυτός ο άνθρωπος που υπέφερε 38 χρόνια απ’ την αρρώστια  της παραλυσίας. Όλοι  τον γνώριζαν, ήξεραν την πάθησή του και πόσο ταλαιπωρημένος ήταν. Επομένως και η θεραπεία του από τον Χριστό δεν θα ήταν παρά ένα ακόμη θαύμα από την πηγή της Χάριτος του Θεού.  Όταν τον είδε ο Ιησούς κατάκοιτο, και ξέροντας ότι πολύ καιρό ήδη βρισκόταν εκεί, του λέει: «Θέλεις να γίνεις καλά;». Και ο άρρωστος Του απάντησε: «Κύριε, δεν έχω κανέναν άνθρωπο για να με βάλει στη δεξαμενή, όταν ταραχθεί το νερό. ενώ δε εγώ πλησιάζω, άλλος καταφέρνει και μπαίνει πριν από μένα». Βλέπετε ότι ο παραλυτικός δεν απαντάει ευθέως στην ερώτηση του Χριστού να του πει «θέλω» αλλά απατάει για  ’κείνο που τον τυραννά πιο πολύ κι απ’ την αρρώστια του: κι αυτό είναι η μοναξιά. Στο πρόσωπο του Χριστού βρήκε τον άνθρωπο.  Βρήκε τη συμπόνια και την αγάπη που περίμενε τόσα χρόνια. 

Αυτό είναι το πρώτο δίδαγμα για εμάς. Ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα στην ερημιά του περιμένει συντροφιά και συμπόνια από τους ανθρώπους και λησμονά τον Θεό. Και όμως ο Θεός είναι κοντά μας, απλά περιμένει να του μιλήσομε, να του πούμε: «Κύριε, άνθρωπο δεν έχω», έτσι απλά, αν τον κοιτάξομε και του πούμε το παράπονό μας, γίνεται η σύναψη σχέσεως μαζί Του και η συνάντηση με το πρόσωπό Του. Ύστερα όλα τα άλλα ακολουθούν.  Αμέσως έρχεται η απάντηση του Χριστού, που προκύπτει από αυτή τη σχέση του παραλυτικού μαζί Του. Τὶ του λέγει: «Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Και αμέσως έγινε υγιής ο άνθρωπος.

Μετά απ’ αυτά, ο ιαθείς παραλυτικός  δεν έφυγε να πάει στους φίλους του ή στους συγγενείς του, έφυγε και πήγε στον Ναό. Πήγε στον Ναό για να ευχαριστήσει τον Θεό για την υγεία που απέκτησε, πράγμα που υπενθυμίζει σ’ εμάς πόσο αγνώμονες είμαστε. Πόσες φορές δεν μας ελέησε, πόσες φορές δεν γιάτρεψε τα τραύματά μας, πόσες φορές δεν μας κράτησε συντροφιά, όταν μας έζωνε η μοναξιά κι η απομόνωση. Τότε που δεν υπήρχε άνθρωπος κοντά μας να μας σκουπίσει το δάκρυ Εκείνος ερχότανε σιωπηλά να μας συντροφεύσει, πότε με ένα καλό λόγο ενός φίλου ή με ένα λεπτό χάδι μιάς ευγενικής ψυχής. Αλλά και πάλι συναντώντας τον παραλυτικό στον Ναό, ο Χριστός, του ανταποδίδει την επίσκεψη με έναν λυτρωτικό λόγο: «Δες» , του λέει, «έγινες καλά. μην αμαρτάνεις πια, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Έτσι, ο Χριστός μας πληροφορεί ότι ο Θεός δεν αρέσκεται στην αμαρτία  και αποσύρει την χάρη και το έλεος Του από εκείνους που αμαρτάνουν και δεν μετανοούν. Γι’ αυτό και τον προτρέπει: «πήγαινε στο καλό και μην αμαρτήσεις ξανά». Όχι πως δεν αγαπάει ο Θεός τους αμαρτωλούς, αλλά γιατί αποστρέφεται το κακό και την αμαρτία, την υποδούλωση στους πειρασμούς και τα πάθη. Ο Θεός ως ελεήμων και φιλάνθρωπος προσφέρει την προστασία Του, την αγάπη και το φως του προσώπου Του σε όλους εκείνους που οικειοθελώς τα δέχονται, τα αναζητούν και βαδίζουν εν μετανοίᾳ και ελευθερίᾳ πραγματοποιώντας το θέλημά Του.  

Μετά ο πρώην παράλυτος έφυγε αμέσως και ανάγγειλε στους Ιουδαίους την ευεργεσία του Θεού, αναγνωρίζοντας έτσι τον Ιησού ως σωτήρα και Θεόν του. Η πράξη του επισημαίνει και σε μας να μην ξεχνάμε να μιλάμε για την αγάπη του Θεού και στους άλλους, εκεί που μας ζητείται λόγος.    

Μια σημαντική παρατήρηση είναι ακόμη ότι ο θεραπευθείς παραλυτικός διαπίστωσε ότι υπάρχει Θεός, αλλά δεν ήξερε ποιος είναι ο Χριστός. Πήγε όμως στον Ναό και τον συνάντησε εκεί. Αυτό είναι ένα άλλο σημαντικό δίδαγμα για μας ότι, αν θέλομε μια γνήσια συνάντηση με τον Χριστό, θα Τον συναντήσομε στην Εκκλησία. Στον Χριστό δεν θα μας οδηγήσει η ορθολογιστική έρευνα, αλλά η προσφυγή στην αλήθεια της Εκκλησίας, η μυστηριακή ζωή, η Πατερική πείρα, η ταπείνωση και η  προσευχή.   

Ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσέξομε είναι ότι ο παραλυτικός ήταν μόνος, ολομόναχος. «Νεκρός» από οικογένεια, φίλους, συγγενείς, γνωστούς. Αλλά δεν ήταν μόνον ο παραλυτικός της Βηθσαϊδά. Το φαινόμενο της μοναξιάς παρατηρείται και σήμερα ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις όπου, αν και σφύζουν από ζωή, πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από μοναξιά, δεν έχουν καμία παρηγοριά, επειδή η υγιής κοινωνικότητα χωλαίνει.  Όταν έχεις όμως τον Χριστό, έχεις τα πάντα. «Ο Χριστός είναι το παν», διδάσκει ο Άγιος Πορφύριος. Ο Χριστός είναι το πλήρωμα της ζωής, η αφθονία του Πνεύματος. Όταν προσφεύγεις σ’ Αυτόν δεν σου αρνείται την απάντησή Του. Και δεν εγκαταλείπει το ποίμνιό Του, όπως η Εκκλησία –που είναι η συνέχειά Του επί της γης- και συνδράμει ψυχοσωματικά όλους τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις. Αυτόν τον «νεκρό» οργανικά και κοινωνικά άνθρωπο, ο Χριστός «ανέστησε», με την ζωοποιό Ανάστασή Του. Είναι ο χορηγός της Ζωής και της ψυχοσωματικής υγείας. Αλλά για να ζήσει κανείς αυτή την τελειότητα της ζωής, απαιτείται η δωρεά του Παρακλήτου, της οποίας μόνο ο Ιησούς Χριστός μπορεί να μας τη χαρίσει.              

Θα τελειώσομε τη σημερινή μας ομιλία, με μια σπουδαία, κατά την κρίση μας παράμετρο, που βρίσκεται στην παρεξήγηση που έχουν οι περισσότεροι των ανθρώπων και νομίζουν ότι η δύναμη του Θεού και το έλεός Του βρίσκονται μόνο στην υγεία. Όμως όσο κι αν φαίνεται παράλογο  αυτά υπάρχουν ιδιαίτερα στον πόνο και την αρρώστια. Ο άνθρωπος που πάσχει και δοκιμάζεται νοιώθει πολύ περισσότερο τί σημαίνει στεναχώρια και πόνος, κι έτσι αισθάνεται πιο κοντά και συμπάσχει με τους πονεμένους συνανθρώπους του και παράλληλα βιώνει μοναδικά την αξία της υγείας.

Σε τί ωφελεί πράγματι, αδελφοί μου, η υγεία, αν ο άνθρωπος δεν νοιώθει την ανάγκη του Θεού και αυτοθεώνεται; Ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι για να μην υπερηφανεύεται, ο Θεός του έδωσε ένα αγκάθι «σκόλοπα τῆ σαρκί», όπως λέει για να τον κρατάει ταπεινό. Γι’ αυτό το αγκάθι, γράφει ο ίδιος, τρεις φορές παρακάλεσε τον Κύριο να το πάρει από πάνω του. Και η απάντηση του Χριστού ήταν: «Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα σ’ αυτήν την αδυναμία σου». Και ο Παύλος με ταπαίνωση και  περισσότερη καύχηση, συνεχίζει:  «θα καυχηθώ λοιπόν για τις ταλαιπωρίες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού» (Β΄ Κορ. 12.7-9).

Ο Απόστολος Παύλος αν έγινε αυτός που είναι, «ὁ πρώτος μετά τον Ένα», ο  ακάματος σπορέας του ευαγγελίου και ο αληθινός άνθρωπος είναι γιατί η σμίλη του πόνου τον λάξευσε και τον έκαμε συγκαταβατικό και πονόψυχο, πραγματικό αδελφό των ανήμπορων και περιφρονημένων ανθρώπων. Όλων εκείνων που τους στολίζει η χάρη του Θεού με το χάρισμα του πόνου.  

Ο Θεός, αδελφοί μου,  δεν αφήνει μόνο και αβοήθητο τον άνθρωπο που υποφέρει. Γι’ αυτό κανένας δεν πρέπει να απελπίζεται. Όταν παρακαλούμε με πίστη τον Θεό, Εκείνος εκχέει πλούσια την αγάπη του, ΌΧΙ ΟΜΩΣ ΌΠΟΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΌΠΟΤΕ ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΡΙΝΕΙ ΣΩΣΤΟ. Και δεν πρέπει ποτέ ως χριστιανοί να ξεχνάμε ότι ανώτερη από κάθε ψυχοσωματική υγεία είναι Η ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΣ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. Αυτή σώζει και όχι μόνο η οργανική μας υγεία. Ο Χριστός με τις θεραπείες που πραγματοποίησε, και η Εκκλησία με τα αγιαστικά της μυστήρια και προπαντός με τη Θεία Κοινωνία, μάς αποκαλύπτει  ότι ο καινούργιος κόσμος του Θεού είναι απελευθέρωση από τη φθορά και το θάνατο και ζωή εν αγάπη και αδελφοσύνη. Απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση είναι η μετάνοια και η ταπείνωση. Γιατί, πόσοι άνθρωποι μπορεί να φαίνονται ή και να είναι υγιείς σωματικά και όμως να είναι ψυχικά ράκη, γεμάτοι από άγχη, ενοχές, πάθη, εμπάθειες και από όλα εκείνα τα έλκη του κακού, που κάνουν τον άνθρωπο αγνώριστο, στερημένο της πνευματικής και ψυχικής ομορφιάς!      

Όμως, αυτός είναι ο υγιής δρόμος: η επανένωση του ανθρώπου με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας. Η συνεχής επίκληση του αγίου ονόματός Του, η ελπίδα στο άμετρο έλεός Του και όλα τα άλλα «προστεθήσεται ἡμῖν». Όταν μας ζώνει η μοναξιά, όταν θερίζουν την ψυχή μας οι πόνοι κι οι κακοπάθειες, ας φωνάξομε στον αγαπημένο μας Χριστό: «Κύριε, ἄνθρωπον οὔκ ἔχω»!  Η απάντηση δεν θα αργήσει να έρθει. Η  ψυχική καθαρότητα και η πνευματική υγεία πάντοτε συμβαδίζουν με την υγεία του σώματος. Ας προσπαθήσομε, λοιπόν, να την αποκτήσομε με πίστη, ταπείνωση, μετάνοια και εμπιστοσύνη  στο θέλημα και την αγάπη του Θεού. Αμήν!

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos