Το περασμένο Σάββατο, στις 17 τρέχοντος, η μετά μακρά αποδημία και από καιρό τώρα και πάλι συντοπίτισσά μας Σοφία Πατεράκη-Χρηστίδη γιόρτασε τα ονομαστήριά της στην επιβλητική ιδιόκτητη έπαυλη σε ικανή έκταση στρεμμάτων στα ανεμοδαρμένα ύψη (Wuthering Heights) της «Ρούσα Λίμνης-Βορνό» και όχι βέβαια της Έμιλυ Μπροντέ!…
Πρόκειται για την πασίγνωστη στις γενιές των ’60 (sixties) της περιοχής μας τότε Φιφίκα, αδελφή του αδιάκοπα συντοπίτη μας μηχανικού Νίκου Πατεράκη, που ξεχώριζε περί τα μέσα της περίφημης δεκαετίας σε Γυμνάσιο και Οδηγισμό για την έντονη κοινωνικότητα, τις παρεΐστικες πρωτοβουλίες της για συχνά πάρτι και λοιπές συναναστροφές μέσα σ’ ένα κλίμα τότε ασφυκτικό και αυταρχικό της εποχής, που επέτεινε και η επαρχιακή μας απομόνωση!…
Στο άνυδρο πανόραμα «βορνά» (βορινά) της περίφημης Ρούσα Λίμνης, Εκάλης της περιοχής μας τηρουμένων των αναλογιών, βρήκε την γη μετά πολυετή και κοπιαστική έρευνα και δημιούργησε στην συνέχεια την εντυπωσιακή έπαυλη χωρίς κραυγαλέες αντιθέσεις, αλλά σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον και με ήρεμες αρχιτεκτονικές φόρμες. Εδώ μπροστά στην εντυπωσιακή είσοδο και εν μέρει στο πλάι δεσπόζει ο απίθανος βραχόκηπος, καμάρι με περισσή φροντίδα του φίνου συζύγου της Μιχάλη Χρηστίδη με εντυπωσιακές συμφύσεις κακτοειδών ποικίλων σχημάτων, υψών και μορφολογίας, που εντάσσεται στις ανάγκες και τον χαρακτήρα της περιοχής και πλαισιώνει το περίγραμμα των πανοραμικής θέας βεραντών της μονοκατοικίας, όπου κατοικίδια, φυτά, άνθρωποι και περιβάλλον συμβιούν και συνδιαλέγονται αρμονικά!…
Εκείνη η βραδιά ήταν μαγική με πλήρη άπνοια και γλυκό καιρό και με την πρωτοβουλία των οικοδεσποτών απόλυτα αρμονική, συμμετοχική, πλούσια σε εδέσματα και με το πλούσιο μουσικό ρεπερτόριο των μονοσήμαντα γνωστών μας Κυριάκου και Ξενοφώντα, πλαισιωμένο από τις άριες του φίλου Μιχάλη Αλεξάκη… Η πάντοτε ανήσυχη και με αποφασιστικές πρωτοβουλίες Σοφία εγκαίρως μας είχε εγκαταλείψει περιπλανώμενη στις στράτες της Εσπερίας, την ίδια χρονική περίοδο που εμείς παραμέναμε κλεισμένοι μέσα στα βουνά και τις θάλασσες του εθνικού μας Ελύτη!… Δημιούργησε εκεί οικογένεια, αξιοποίησε τις ευκαιρίες και δυνατότητές της και γύρισε κάποτε πίσω ψάχνοντας να δημιουργήσει το όνειρο ζωής της στην παρούσα και ενεργή από ετών εντυπωσιακή κατοικία της, την οποία άνοιξε αμέσως από την αρχή διοργανώνοντας συναναστροφές είτε στον στενό φιλικό κύκλο των επιστήθιων φιλενάδων της ή γενικότερα οργανώνοντας σε ευρύτερες συναντήσεις τους γνωστούς και φίλους της εκείνης της Εποχής πάντοτε με επιλεκτικές πρωτοβουλίες και με παροιμιώδη περιποίηση…..
Πέρυσι στον Αντίγαμο του γιου της Αλέξανδρου με μία εξ Αλβιόνος νεανίδα στο πανοραμικό περιβάλλον του Αμμουδιού σε Κέντρο που δεσπόζει πάνω από τον παλαιό Επαρχιακό προς Ελούντα, ενώ προβαλλόταν οι φωτογραφίες από τον κανονικό Γάμο σε εντυπωσιακό παρεκκλήσι μέσα στην μοναδική αγγλική φύση, δεξιώθηκε τους παλιούς της γνώριμους ξανασμίγοντας μετά από πολλά χρόνια ολόκληρες γενιές και πραγματοποιώντας παρουσία των νεόνυμφων μια πρωτόγνωρη σύζευξη του παρελθόντος με το σήμερα, δημιουργώντας σε όλους μας ακραίες συγκινήσεις! Εάν αυτό δεν είναι η πεμπτουσία της κοινωνικότητας, τότε ορίστε μου την αλλιώς…..
Η αβάρετη φίλη μας Σοφία Πατεράκη-Χρηστίδη με τον εκλεκτό της σύζυγο Μιχάλη αποτελούν πλέον εδώ σημείο αναφοράς και παράδειγμα προς μίμηση σε μια ολοένα πιο αλλοτριούμενη εποχή και μικρή κοινωνία, όπου ο καθένας κλείνεται εύκολα στον μικρόκοσμό του και αποκόπτονται έτσι μοιραία οι δίαυλοι επικοινωνίας! Τα εδέσματα των ονομαστηρίων ήσαν εξαίσια και εμπλουτισμένα και από τις διάφορες κατά πάγια συνήθεια ιδιαίτερες επιδόσεις σε μαγειρική και ζαχαροπλαστική των παλιών της φιλενάδων, που προστίθενται κάθε φορά εντυπωσιακές στον μεγάλο μπουφέ! Εύγε και κάθε δημόσιος έπαινος αξίζει σε τέτοιες πρωτοβουλίες, που μας απαλλάσσουν έστω προσωρινά από την διάχυτη λόγω της Κρίσεως γενική δυσθυμία, τις καθημερινές μας μιζέριες και την φθοροποιό αποξένωση του τόπου και των σύγχρονων καιρών…
Ήταν εκεί και διαρκώς επίκαιρη και καλοντυμένη η αγαπημένη μας καθηγήτρια Θάλεια Γραμματικάκη, πάντοτε πρωτοπόρα και ξεχωριστή, πρόσωπο κι’ αυτή αναφοράς στην επιθυμία μας τότε να απαλλαγούμε από τις αλυσίδες της εποχής! Επρόκειτο για την δικιά μας Μπε-Μπέ, που σιωπηρά και μόνο με την φυσική της παρουσία υπήρξε η πρώτη διδάξασα ότι «και ο Θεός έπλασε την γυναίκα», που δεν αποτελεί συμπλήρωμα αλλά αυθύπαρκτη οντότητα με ατομικότητα και δικαιώματα στην ζωή και την απόλαυση και όχι μόνο «φορέας υψηλής αποστολής»!… Τέλος ευτύχησα να ήμουν κι’ εγώ εκεί…..
ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΣ. ΤΖΑΡΔΗΣ
