ο Αντώνης Βγόντζας
ο Αντώνης Βγόντζας

Χρειάστηκαν πάνω από δύο χρόνια από τις δίδυμες εκλογές του 2012 για να εγκαταλείψει ο Αλέξης Τσίπρας και η «Ριζοσπαστική Αριστερά» τη διεκδίκηση να σκίσει στο Σύνταγμα το «Μνημόνιο».

Χρειάστηκαν μερικές εβδομάδες από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 για να αποσύρει η «Κυβερνώσα Αριστερά», έστω προσωρινά, το σύνθημα της διαγραφής του δημόσιου χρέους, ή τουλάχιστον, του μεγαλύτερου μέρους του. Πληρώνουμε τις δόσεις για να εξοφλήσουμε τα δάνεια που πήραμε. Στην ώρα τους. Η διαδικασία ωρίμανσης της ηγετικής ομάδας της Κυβέρνησης αποκτά δραματική ταχύτητα.

Ποιο είναι το όφελος από την επικοινωνιακή καταιγίδα των διαδοχικών κυβερνητικών αποφάσεων και δηλώσεων.

Αποκτήσαμε, επιτέλους, δίαυλους επικοινωνίας με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ενδεχόμενο να μην χρησιμοποιούμε την ίδια γλώσσα, δεν αποτελεί το απόλυτο ή και αξεπέραστο εμπόδιο και ανάχωμα. Ούτε είναι απαραίτητο να αποδεχθούμε τη δική τους γλώσσα. Οι δίαυλοι επικοινωνίας στη σημερινή οργανωμένη διεθνή κοινότητα αποτρέπουν τη ρήξη ή και τη σύγκρουση. Επιβάλλουν διαπραγματεύσεις. Έστω και επίπονες. Οι μόνοι που αποκλείονται είναι οι διάφοροι «τζιχαντιστές».

Το ξέρουμε όλοι (και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, πλην των «ψεκασμένων»). Το ξέρει και ο ηγετικός πυρήνας της Κυβέρνησης. Η θέση μας βρίσκεται, σταθερά και ιστορικά στην Ευρώπη. Έχουμε πληρώσει ακριβά (όπως αποδεικνύεται) το ευρώ. Δεν μπορούμε (τώρα!) να απεμπολήσουμε τα συγκριτικά και σπάνια οφέλη από την προσχώρησή μας σε αυτό.

Το ξέρουν άριστα και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Με την βοήθεια των ΗΠΑ! Δεν τους συμφέρει η καταστροφή μας ή η μετατροπή μας σε ένα άγονο γήπεδο, μεγάλων γεωπολιτικών παιχνιδιών και πολιτικοκοινωνικών αναταράξεων. Θα πρέπει να προβούν σε μία σειρά παραχωρήσεων. Και η Γερμανία και όσοι την ακολουθούν. Έστω κι αν κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαν να συμβιβαστούν, ούτε καν με την ιδέα τους. Ακόμα κι αν δεν είναι πλήρως συμβατές με την κυρίαρχη οικονομική ορθοδοξία. Φυσικά, παραχωρήσεις σε μία Ελλάδα και την Κυβέρνησή της, που αποδέχεται στην πράξη τις βασικές αρχές του ευρώ και της ΟΝΕ.

Τα περιθώρια τέτοιων παραχωρήσεων περιορίζονται σημαντικά από τις επιτυχείς αποδόσεις της Κυβέρνησης στα ακραία καιρικά φαινόμενα της επικοινωνιακής πολιτικής της.

Όπως στα μισόλογα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στον ενδεχόμενο εφιάλτη της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων. Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος στις σύγχρονες δημοκρατικές χώρες δεν είναι άγνωστη. Η χρήση αυτού του εργαλείου της λαϊκής κυριαρχίας έχει άλλο προορισμό και άλλη φύση από εκείνη που διατείνεται η Κυβέρνηση ή ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος. Κι ας μην ξεχνάμε μια ιστορική αλήθεια. Αυθαίρετα καθεστώτα (και αντιδημοκρατικά!) έχουν προσχωρήσει στην κατάχρηση αυτού του εργαλείου άσκησης εξουσίας. Οι σύγχρονες χώρες δεν κυβερνώνται με δημοψηφίσματα. Μόνο οι εκλογές σε εθνική βάση και σε καθορισμένους χρόνους εγγυώνται την ισχύ της λαϊκής κυριαρχίας.

Όπως στην τυχοδιωκτική ανακοίνωσή της για το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων. Η αιφνιδιαστική ανακίνηση του υπαρκτού ζητήματος ήχησε ευχάριστα στα πρόθυμα αυτιά μίας διψασμένης κοινής γνώμης. Η δέσμευσή του Υπουργού να μελετήσει το ενδεχόμενο κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου (όπως το Γκαίτε και τη Γερμανική Αρχαιολογική Σχολή) υποδεικνύει ότι τουλάχιστον αγνοεί το ζήτημα. Οι αποφάσεις του Αρείου Πάγου του 2000 έχουν ανατραπεί με απόφαση του 2002 του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου της χώρας (του μόνου, κατά το Σύνταγμα, αρμοδίου!). Το σχετικό σκεπτικό του έχουν ακολουθήσει μια σειρά αποφάσεων όλων των διεθνών δικαστηρίων.

Οι θηριωδίες των ναζί έχουν ιστορικά φρικιαστική μοναδικότητα. Τα αιτήματα χρηματικής ικανοποίησης των οικογενειών των θυμάτων έχουν απόλυτη ηθική βάση, που δεν παραγράφεται. Η υποχρέωση επιστροφής του κατοχικού  αναγκαστικού δανείου είναι βέβαια τεκμηριωμένη. Και στις πραγματικές της διαστάσεις.

Μόνο, που είναι ανεπίτρεπτη η έλλειψη σεβασμού στα θύματα της πιο θηριώδους, που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, ιδεολογίας. Πρέπει να εξαφανίσουμε ή να περιορίσουμε δραστικά και ρητά τη δεύτερη θυματοποίησή τους.

Η σημερινή Κυβέρνηση έχει μία αντίστοιχη και ανάλογη υποχρέωση και καθήκον. Να εντάξει το ζήτημα σε μία σειρά δικών της πρωτοβουλιών.

Αντώνης Ν. Βγόντζας

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos