Αφήστε τον ερημίτη στην ησυχία του .....
Από την ελευθερία της υπαίθρου πίσω απ’ τα κάγκελα……..

Λοιπόν μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμι *

Δουλεύεις, σκίζεσαι, είσαι καλός μάστορας, αλλά ….. ουδείς σέβεται το κόπο σου και τη ζωή σου. Λογικές ενός τόπου, όπου η τύχη χαμογέλασε σε κάποιους ενώ σε μερικούς άλλους ήταν σκληρή, μαζί με τους “συνανθρώπους”.

Προτίμησε, να πάρει τα βουνά. Εδώ και κάποια χρόνια. Να γίνει ερημίτης. Μια καλύβα, ένας κηπάκος, δυο κότες, ότι πιάνανε τα χέρια του. Ελάχιστα μεν, αλλά η επιλογή της αναχώρησης και της ερημιάς είχε σαν αποτέλεσμα ηρεμία …. ή έτσι ήθελε ….. αλλά ……

Δεν πείραζε κανέναν, αλλά για κάποιους λίγους που θεωρούν την ύπαιθρο βιλαέτι τους, έβλεπε …… άσχετα εάν δεν ασχολούνταν, όμως έβλεπε και δεν έκανε να βλέπει. Και ο βίος γίνεται αβίωτος, ακόμα και για τον ερημίτη.

Μπήκαν και οι προστριβές περί περουσιακών στοιχείων στη μέση, ο ερημίτης εκτός εαυτού, πάτησε τη σκανδάλη.

Κανείς δεν έπαθε κάτι, αλλά ο νόμος, νόμος. Απόπειρα και άρα μέσα !!!!! Τι και ποιος τον έφερε μέχρι εκεί;;; λεπτομέρειες.

Από την ελευθερία της υπαίθρου πίσω απ’ τα κάγκελα. Πόσο θ’ αντέξει;

….. δεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη !!!!! *

(*) στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου από το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο

Θα φύγω σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό λιθάρι ……
Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos