σκηνή από τη ταινία
σκηνή από τη ταινία

Με μεγάλη μου λύπη πληροφορήθηκα πως στην Πύλη Βηθλεέμ η μόνιμη έκθεση με προοπτική μουσείου με τα εκθέματα και τους πίνακες της ταινίας μας El Greco,

(θυμίζω πως στο IMDB η ταινία κατατάσσεται πλέον μέσα στις 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών και ψηφίστηκε ως μια από τις καλύτερες ταινίες για ζωγράφους διεθνώς), που δωρίσαμε η γυναίκα μου Ελένη κι εγώ στον Δήμο Ηρακλείου είναι πολύ καιρό τώρα κλειστή, υποβαθμισμένη και απαξιωμένη…

Όχι μόνο δεν οργανώθηκε ώστε το υλικό που δωρίσθηκε να γίνει μια βάση για να αποκτήσει το Ηράκλειο, ο Γενέθλιος Δήμος του Μεγάλου Ζωγράφου, ένα μουσείο άξιο του ονόματός του ακόμα κι αν τα δικά μας εκθέματα περιορίζονταν ή και να απομακρύνονταν, αλλά μαθαίνω ότι τα εκθέματα «σαπίζουν» μέσα στην αφροντισιά και στην αδιαφορία.

Μαθαίνω, επίσης, ότι άνθρωποι της τρέχουσας Δημοτικής Αρχής όχι μόνο δεν έχουν πρόθεση να την αναβαθμίσουν, αλλά σχεδιάζουν… και να την ξηλώσουν…

Ο Δήμαρχος, Βασίλης Λαμπρινός, τον οποίο εκτιμώ, είναι σοβαρός άνθρωπος και γνωρίζει την σημασία του πολιτισμού και τι είναι «προσωρινό» και τι «διαρκές», όμως φανερό ότι δεν είναι γνώστης αυτών των προθέσεων. Όπως, είμαι βέβαιος, πως ο φωτεινός συνεργάτης του και διανοούμενος Δημήτρης Ξυριτάκης έχει, επίσης, άγνοια όλων αυτών.

Είμαι υποχρεωμένος να θυμίσω πως και άλλοι σοβαροί Δήμαρχοι πέρασαν από το Δήμο της πόλης μας πλην όμως οι «γυρού-γυρού» άφησαν να πέσει το σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη και η ντροπή αυτών ανεξίτηλα βαρύνει μολυσματικά το άλλο το ανώτερο, το πνευματικό σώμα της πόλης μας. Όμως το παρήγορο για το Ηράκλειο είναι πως μια θράκα Ηρακλειωτών με αληθινές ευαισθησίες συγκεντρώθηκαν και οργάνωσαν ένα «Σύλλογο Φίλων της Μόνιμης Έκθεσης El Greco», με προοπτική Μουσείου. Τους τιμάμε και τους ευχαριστούμε…

 

Ξαναγυρίζω στην έκθεση.

Όταν έγιναν τα λαμπρά εγκαίνια στην Πύλη Βηθλεέμ και προσδιορίστηκε με απόλυτη σαφήνεια πως η έκθεση δωρίστηκε με την προοπτική Μουσείου, τοποθετήθηκε εκεί το πρωτότυπο έργο του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου «ΒΑΠΤΙΣΗ». Θυμίζω πως αν η εξέχουσα συμπατριώτισσά μας Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη (άραγε της αναγνώρισε ποτέ η πόλη «το πρεπό»;) αν δεν έβαζε ένα τεράστιο ποσό το έργο θα χανόταν. Τα έργο αυτό την επομένη επέστρεψε στο Ιστορικό Μουσείου Καλοκαιρινού, όπου φιλοξενείται, ενώ ανήκει στον Δήμο… Κι έτσι απεμπολίστηκε μια χρυσή ευκαιρία να δημιουργηθεί η ουσιώδης βάση για το Μουσείο Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, όπως θα του άξιζε… Ας είναι.

Τελειώνοντας: αν οι προσωρινοί άρχοντες του Δήμου δεν θέλουν την δωρεά, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Θυμίζω πως η έκθεση έγινε επί της Δημαρχίας του Γιάννη Κουράκη με την προσωπική φροντίδα του τότε αντιδημάρχου Κώστα Μαμουλάκη εξαιρετικά σοβαρού ανθρώπου και νυν επιτυχημένου Δημάρχου Γαζίου, όπου ανήκει το χωριό που κατάγομαι, Γωνιές Μαλεβιζίου. Σ’ αυτό το χωριό του Ψηλορείτη που πρωτοείδα το ΦΩΣ που έκτοτε στοιχειώνει ευεργετικά τις ταινίες μου, έχω επιλέξει να αφήσω το νεκρό μου σώμα και επίσης να δωρίσω στο πολιτιστικό του κέντρο το έργο μου και το αρχείο μου… Αν εξορίσουν την μόνιμη έκθεση, υπάρχει το Πολιτιστικό Κέντρο στις Γωνιές, που είμαι βέβαιος, ότι θα την καλοδεχτεί.

Γιάννης Σμαραγδής

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos