Εσύ είμαι εγώ.
Εσύ κι εγώ, είμαστε εμείς
(Ρίτσος)
Η δημόσια συζήτηση που προκάλεσε η Σοφία Μπεκατώρου, με τη δημοσιοποίηση και καταγγελία του βιασμού της, μας δίνει την ευκαιρία να κατανοήσουμε πως η βία κατά γυναικών δεν συνιστά προσωπικό ζήτημα και δεν αποτελεί γεγονός του ιδιωτικού χώρου δίχως σημασία για το δημόσιο χώρο, αλλά είναι φαινόμενο με πολιτική, κοινωνική και δικαιική σημασία, που αντικατοπτρίζει την από αιώνες ασυμμετρία των έμφυλων σχέσεων.
Η υποκριτική δήθεν «έκπληξη» του σήμερα έρχεται οδυνηρά αντιμέτωπη με ένα μακροχρόνιο παρελθόν βίας, αφού η βία κατά των γυναικών και η ενδοοικογενειακή βία υπήρχε πάντα, κρυμμένη πίσω από το πυκνό πέπλο της «ιδιωτικότητας» και η οποία στο πλαίσιο του δικαιικού συστήματος δεν προβλέπονταν ως σημαντικό ζήτημα στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Το Συμβούλιο της Ευρώπης υιοθέτησε τη Σύμβαση για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας (Σύμβαση Κωνσταντινούπολης) μόλις το 2011.Η χώρα μας κύρωσε την εν λόγω σύμβαση τον Απρίλιο του 2018 και εναρμόνισε τη σχετική νομοθεσία με αυτήν.
Ωστόσο, η κοινωνική πραγματικότητα της βίας κατά γυναικών παραμένει επίμονη και ανατροφοδοτείται καθημερινά. Οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι ευάλωτες στη γραμμή του χρόνου και τα καταγεγραμμένα περιστατικά υπολείπονται κατά πολύ των μη καταγεγραμμένων. Παρά την πρόοδο που σημειώνεται, δίπλα μας υπάρχουν εκείνες οι γυναίκες που υφίστανται στο σώμα και την ψυχή τους τη θηριωδία της βίας.
Για όλες εκείνες
- που παντρεύονται παρά τη θέλησή τους
- που ξυλοκοπούνται από πατεράδες και συζύγους
- που εξαναγκάζονται σεξουαλικά από συζύγους ή συντρόφους
- που βιάζονται από σπουδαίους παράγοντες και «καθώς πρέπει κυρίους»
- που παρενοχλούνται καθημερινά στους χώρους δουλειάς
- που λοιδωρούνται και συκοφαντούνται για «λόγους τιμής»
- που εκβιάζονται φρικτά και ενδίδουν
- που απολύονται, όταν δεν ενδίδουν
- που ακρωτηριάζονται «κατά τα έθιμα»
- που γίνονται εμπορεύσιμο είδος
- που εργάζονται αδήλωτες
- που εργάζονται και μένουν απλήρωτες
- που δέχονται επιθέσεις με οξέα
- που κακοποιούνται ως κρατούμενες
- που εμπαίζονται για τη σωματική τους διάπλαση ή εμφάνιση
- που γεννήθηκαν με αναπηρίες και είναι αόρατες στον έξω κόσμο
- που είναι φορείς HIV και διασύρονται
- που διαπομπεύονται από τα όργανα της τάξης
- που μιλούν και δικάζονται από την «κοινή γνώμη»
- που σωπαίνουν και συνεχίζουν
- για όλες εκείνες που…
εμείς οι άλλες, οι «τυχερές»,οι «προνομιούχες», οι «σπουδαίες», οι «χειραφετημένες» έχουμε μια και μόνη υποχρέωση να συμβάλλουμε για να σπάσει το φράγμα της σιωπής, για να διαρραγεί το μέτωπο της υποκρισίας, για να αποκατασταθεί η ισορροπία στον κόσμο. Με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, ατομικά και συλλογικά!
………Είμαι γυναίκα.
Ο άλλος άνθρωπος.
Ο ίδιος άνθρωπος.
Όρκος μου, να βγω απ’ το περιθώριο των ταμπού της Ιστορίας.(Μ. Δημητρούκα)
ΜΑΡΙΑ ΚΩΣΤΑΚΗ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ
