Τις μέρες αυτές έχει τεθεί σε “δημόσια διαβούλευση” το σχέδιο νόμου για την “Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας”, το οποίο τροποποιεί ή αντικαθιστά τον ισχύοντα νόμο 2971/2001. Καταρχήν αποτελεί απορίας άξιο γιατί ένα τέτοιο σχέδιο νόμου που πραγματεύεται μεταξύ άλλων ιδιαίτερης βαρύτητας θέματα τα οποίαστην πλειονότητά τους άπτονται της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος (παράκτια, θαλάσσια & παραλίμνια οικοσυστήματα, φυσικό περιβάλλον παράκτιας ζώνης κ.α.) υποβάλλεται προς διαβούλευση από το Υπουργείο Οικονομικών και όχι από το καθ’ ύλη αρμόδιο Υπουργείο Περιβάλλοντος όπως κανείς θα ανέμενε θεωρώντας ότι τα ζητήματα προστασίας περιβάλλοντος είναι πρώτης προτεραιότητας.Παραμένει άγνωστομε ποιους θεσμικούς /επιστημονικούς φορείς συνομίλησε το Υπουργείο Οικονομικών πριν καταλήξει στο παρόν σχέδιο νόμου γιατί από ό,τι φαίνεται, ορισμοί (πχ ορισμός αιγιαλού, ορισμός παλαιού αιγιαλού) διεργασίες της παράκτιας ζώνης, ζητήματα προστασίας των παράκτιων οικοσυστημάτων και ολοκληρωμένης διαχείρισης της παράκτιας ζώνης με όρους αειφορίας, δεν έχουν ληφθεί καν υπ’ όψη από την νομοπαρασκευαστική ομάδα (ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ορισμός του παλαιού αιγιαλού ο οποίος γίνεται χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψη ότι η μετατόπιση της γραμμής του αιγιαλού είναι δυνατόν να συμβεί είτε προς τη θάλασσα – όπως το σ/ν υποθέτει – είτε προς την ξηρά). Σε κάθε πάντως περίπτωση το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών δεν ρωτήθηκε κατά την διαδικασία σύνταξης του σχεδίου νόμου όπως κανείς θα ανέμενε βάσει του θεσμικού του ρόλου ενώ οφείλουμε να επισημάνουμε ότι είναι και το ίδιο υπό διωγμό (εγκαταστάσεις του ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε. στον Άγιο Κοσμά) προς χάρη της επιχειρηματικής αξιοποίησης του παραλιακού μετώπου στην περιοχή του Ελληνικού.
Ο στόχος του σ/ν είναι ξεκάθαρος και τίθεται μάλιστα στο εισαγωγικό κομμάτι της δημόσιας διαβούλευσης: “Η οικονομική σημασία της παράκτιας ζώνης είναι τεράστια και απαιτείται να απελευθερωθούν οι τεράστιες δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης που παρέχει”. Η αντίληψη αυτή έχει καλλιεργηθεί συστηματικά μέχρι σήμερα και μάλιστα κατά τους οπαδούς της υπερτερεί της ανάγκης προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Έτσι για παράδειγμα η διάβρωση των ακτών λόγω ανθρωπογενών παρεμβάσεων αντιμετωπίζεται πρωτίστως όχι ως θέμα καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντοςαλλά ως εν δυνάμει απώλεια οικονομικών εσόδων.
Ο αιγιαλός, οι παραλίες, οι όχθες λιμνών και ποταμών και οι παρόχθιες ζώνες αποτελούν ουσιώδη στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος και ως τέτοια προστατεύονται συνταγματικά (άρθρο 24 του Ελληνικού Συντάγματος). Ταυτόχρονα όμως αποτελούν ευπαθή και σχετικά εύθραυστα οικοσυστήματα τα οποία χρήζουν ιδιαίτερης προστασίας εξαιτίας μάλιστα των συνεχών και εκτεταμένων πιέσεων που δέχονται λόγω της οικονομικής ανάπτυξης. Η ίδια αντιμετώπιση υπάρχει και στο Κοινοτικό Δίκαιοσύμφωνα με την έννοια της ολοκληρωμένης διαχείρισης των παράκτιων ζωνών. Η προστασία των ακτών ενισχύθηκε ιδιαίτερα από τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας που έχει κρίνει, μεταξύ άλλων, ότι οι ακτές συνιστούν ουσιώδες στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος και τυγχάνουν συνταγματικής προστασίας ευθέως από το άρθρο 24 του Συντάγματος και μάλιστα πρέπει να τελούν υπό καθεστώς ειδικής μεταχείρισης η οποία πρέπει να εκτείνεται στη χερσαία και θαλάσσια ζώνη αυτών ως οικοσυστημάτων.
Αντίθετα με όλα τα παραπάνω, στο παρόν σχέδιο νόμου η παράκτια, παραλίμνια και παραποτάμιαζώνη δεν αντιμετωπίζεται πρωτίστως ως τμήμα του φυσικού περιβάλλοντος που η πολιτεία οφείλει να προστατεύσει κατ’ επιταγή του άρθρου 24 του Συντάγματος της χώρας και να διαχειριστεί με βάση της αρχές της αειφόρου ανάπτυξης αλλά καθαρά ως μέσο άτακτης επίτευξης οικονομικού κέρδους.
Για να κατανοήσουμε πώς επιτυγχάνεται ο στόχος αυτός, αξίζει έτσι να δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία από το σ/ν όπως κατατέθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών:
Α. Καταρχήν, οι παράγραφοι 1-3 του άρθρου 2 του υφιστάμενου νόμου 2971/2001 καταργούνται. Να σημειώσουμε ότι οι παράγραφοι αυτές κινούμενες στα πλαίσια που ορίζει το άρθρο 24 του Συντάγματος προβλέπουν έως σήμερα:
1. Ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη και η παρόχθια ζώνη είναι πράγµατα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο ∆ηµόσιο, το οποίο τα προστατεύει και τα διαχειρίζεται.
2. Η προστασία του οικοσυστήµατος των ζωνών αυτών είναι ευθύνη του Κράτους.
3. Ο κύριος προορισµός των ζωνών αυτών είναι η ελεύθερη και απρόσκοπτη πρόσβαση προς αυτές. Κατ’ εξαίρεση ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη και η παρόχθια ζώνη μπορούν να χρησιµεύσουν για κοινωφελείς περιβαλλοντικούς και πολιτιστικούς σκοπούς και για απλή χρήση της παραγράφου 1 του άρθρου 13, καθώς επίσης και για την εξυπηρέτηση υπέρτερου δηµοσίου συµφέροντος.
Β. Τα ιδιαίτερα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια (6 μήνες) που δίνονται κατά την παράγραφο 3 του άρθρου 3 στις Κτηματικές Υπηρεσίες για τον έλεγχο της ορθότητας των προσωρινών οριογραμμών υποδηλώνουν ανεξήγητη βιασύνη από πλευράς Υπουργείου και πρακτικά δεν δίνουν στις Υπηρεσίες αυτές τα περιθώρια για ουσιαστικούς ελέγχους. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων θα οδηγήσουν στη defacto αποδοχή των προσωρινών οριογραμμών από πλευράς Κτηματικών Υπηρεσιών. Αξίζει να σημειω
θεί ότι η προσωρινή οριοθέτηση του αιγιαλού γίνεται σύμφωνα με τα στοιχεία της ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Α.Ε. η οποία για την χάραξη της οριογραμμής χρησιμοποίησε την μεθοδολογία της φωτοερμηνείας με χρήση ορθοφωτοχαρτών που σαν μέθοδος εμφανίζει κατά περίπτωση εγγενή προβλήματα (αδυναμία απόδοσης βαθυμετρίας και μορφολογίας βυθού, κλίσης δέντρων, αδυναμία διάκρισης ποιοτικών διαφορών στο υλικό της ακτής) και εικάζεται ότι σε αρκετές περιπτώσεις τείνει να αποδίδει το όριο του αιγιαλού πιο κοντά στην ακτογραμμή από ότι στην πραγματικότητα βρίσκεται (απώλεια κοινόχρηστου χώρου).
Ο αιγιαλός ως εξαρτώμενος από διάφορα φυσικά φαινόμενα και διεργασίες (κυματισμοί, μόνιμες ή παροδικές μεταβολές της στάθμης της θάλασσας, φυσική ή ανθρωπογενής διάβρωση της ακτής, μεταφορά και απόθεση φερτών υλικών) τα οποία μπορούν να μεταβάλλονται στο χρόνο (πχ φυσικές ή ανθρωπογενείς κλιματικές μεταβολές) πρέπει να οριοθετείται βάσει διεπιστημονικών και επαρκώς τεκμηριωμένων κριτηρίων έχοντας πάντα κατά νου ότι η οριοθέτησή του είναι μια πολυδιάστατη διαδικασία.
Γ. Στην παράγραφο 4 του άρθρου 8 «Νέα οριοθέτηση αιγιαλού», ο επανακαθοριζόμενος αιγιαλός ή ο προκύπτων παλαιός αιγιαλός σε περιπτώσεις επανακαθορισμού του αιγιαλού σε περιοχές χαρακτηρισμένες ως Τουριστικά Δημόσια Κτήματα (πχ Αλυκές Αναβύσσου) επιχειρείται να ενοποιηθεί με το ήδη υπάρχον Τουριστικό Δημόσιο Κτήμα. Κατ΄ αυτό τον τρόπο περιοχές που έχουν ήδη χαρακτηριστεί ως Τουριστικά Δημόσια Κτήματα ενοποιούνται κατά παρέκκλιση του άρθρου 24 του Συντάγματος με τον αιγιαλό και την προστιθέμενη σε αυτόν παραλία και μπορούν έτσι να παραχωρηθούν ως ενιαίοι προς εκμετάλλευση χώροι ή να πωληθούν για ιδιωτικές επενδύσεις.
Δ. Κατά το άρθρο 10, παράγραφο 4 μπορεί να παραχωρείται η χρήση αιγιαλού, κοινόχρηστης παραλίας, όχθης, κοινόχρηστης παρόχθιας ζώνης κλπ ακόμη και αν στην παραχωρούμενη έκταση περιλαμβάνονται κηρυγμένοι αρχαιολογικοί χώροι, μνημεία, ιστορικοί τόποι ή προστατευόμενες περιβαλλοντικά περιοχές, τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους ή ευπαθή οικοσυστήματα. Μόνη προϋπόθεση η σύμφωνη γνώμη του αρμόδιου κατά περίπτωση Υπουργείου! Να σημειώσουμε επίσης ότι τόσο η Τοπική Αυτοδιοίκηση όσο και η Περιφέρεια δεν υπεισέρχονται πουθενά στην όλη διαδικασία παραχώρησης!
Ε. Στο άρθρο 11 του σ/ν με fast-track διαδικασίες παραχωρείται η «απλή χρήση αιγιαλού και παραλίας» με μόνο ζητούμενο την εξασφάλιση χρηματικού ανταλλάγματος ενώ αφαιρούνται όλοι οι περιορισμοί στην έκταση της παραλίας που μπορεί να παραχωρηθεί. Σε ολόκληρο το άρθρο δεν γίνεται καμία αναφορά στην διασφάλιση όρων προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και δεν κρίνεται σκόπιμη η ύπαρξη έστω και υποτυπώδους περιβαλλοντικής μελέτης πριν την παραχώρηση της «απλής χρήσης». Είναι χαρακτηριστικό ότι και στο άρθρο δεν γίνεται καμία αναφορά στην υποχρέωση εξασφάλισης ελεύθερης και απρόσκοπτης πρόσβασης στον αιγιαλό. Τέλος μέσω της πρόβλεψης για παραχώρηση τμημάτων αιγιαλού και κοινόχρηστης παραλίας σε πρόσωπα που εκμεταλλεύονται όμορες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις (παρ. 2) επιχειρείται να ιδιωτικοποιηθεί και δια νόμου το κομμάτι της παραλίας μπροστά από τα κάθε λογής ξενοδοχεία χωρίς μάλιστα να μπαίνει το οποιοδήποτε προαπαιτούμενο (πχ διασφάλιση όρων προστασίας του θαλάσσιου και παράκτιου περιβάλλοντος) πλην φυσικά του χρηματικού ανταλλάγματος.
ΣΤ. Με το άρθρο 12 του σ/ν διευκολύνεται η δημιουργία μόνιμων κατασκευών από ιδιώτες σε παράλιες ή παρόχθιες ζώνες προς εξυπηρέτηση επιχειρηματικών σκοπών και θέτοντας ως μοναδική προϋπόθεση η παραχώρηση να κρίνεται από τον Γενικό Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης ως απολύτως απαραίτητη για την επίτευξη των σκοπών αυτών.
Ζ. Το άρθρο 13 (εξόχως προβληματικό και αντισυνταγματικό) παραχωρεί θαλάσσιο ή λιμναίο χώρο (παρ. 1) χωρίς καν να απαιτεί να τηρούνται στοιχειώδεις περιβαλλοντικοί όροι (δεν προβλέπεται η ύπαρξη μελέτης), προβλέπει την επιχωμάτωση (μπάζωμα) του θαλάσσιου χώρου και τον χωρίς τήρηση καμίας προδιαγραφής καθαρισμό με μηχανικά μέσα των παραλιών από άχρηστα υλικά.
Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι η διαδικασία καθαρισμού με μηχανικά μέσα (ποια είναι ακριβώς αυτά τα μηχανικά μέσα δεν προσδιορίζεται πουθενά – φυσικά όλοι μας έχουμε δει κατά καιρούς τις μπουλτόζες και τα φορτηγά να εισβάλλουν στις παραλίες λίγο πριν την έναρξη της θερινής περιόδου) των άχρηστων υλικών (ο καθένας μπορεί να χαρακτηρίσει ως άχρηστο υλικό ότι δεν τον βολεύει χάριν του κέρδους) μπορεί να καταστεί ιδιαίτερα επικίνδυνη για τα παράκτια οικοσυστήματα και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνεται με απλή ενημέρωση της Κτηματικής Υπηρεσίας και της λιμενικής αρχής όπως το συγκεκριμένο άρθρο προβλέπει. Απαιτείται περιβαλλοντική μελέτη, άδεια και έγκριση!
Τέλος η παράγραφος 5 με την οποία «επιτρέπεται η επιχωμάτωση θαλάσσιου χώρου, για την εξυπηρέτηση επιχειρήσεων που ασκούν σε όμορη με τον αιγιαλό έκταση επιχειρηματική δραστηριότητα τουριστικών μονάδων η οποία έχει ενταχθεί στο θεσμικό πλαίσιο των Στρατηγικών Επενδύσεων ή για την οποία έχει εγκριθεί ΕΣΧΑΔΑ ή ΕΣΧΑΣΕ» αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και εγείρει σοβαρά ζητήματα αντισυνταγματικότητας. Δυστυχώς το μόνο που εφαρμόζεται και σε αυτή την περίπτωση είναι ο σχετικός κανόνας «το κέρδος πάνω από όλα» χωρίς καμία πρόβλεψη για αειφόρο ανάπτυξη και χρηστή διαχείριση της παράκτιας ζώνης. Το αν για παράδειγμα τέτοιου είδους επιχωματώσεις διαταράσσουν την δυναμική του γειτονικού παράκτιου συστήματος δεν φαίνεται να απασχολεί καθόλου το νομοθέτη. Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι για μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες η έκταση της επιχωμάτωσης μπορεί να λάβει μεγάλες διαστάσεις αφού υπάρχει η πρόβλεψη των 5 τετραγωνικών μέτρων για κάθε κλίνη της τουριστικής μονάδας.
Η. Στο άρθρο 15 εισάγεται η εκ των υστέρων νομιμοποίηση αυθαίρετων κτισμάτων στον αιγιαλό, την παραλία ή την θάλασσα και μάλιστα αδιακρίτως χωρίς καν να λαμβάνεται υπ’ όψη (ή να λαμβάνεται πολύ χαλαρά) η προστασία του θαλάσσιου ή του παράκτιου οικοσυστήματος και εν γένει του φυσικού περιβάλλοντος όπως το Σύνταγμα επιτάσσει. Σειρά αυθαίρετων κατασκευών από ξενοδοχειακές μονάδες για τις οποίες οι τοπικές κοινωνίες έχουν δικαίως και επανειλημμένα αντιδράσει δίνεται δια μέσω αυτού του άρθρου η ευκαιρία να νομιμοποιηθούν.
Θ. Το άρθρο 16 τιτλοφορείται “Αντάλλαγμα χρήσης – Πρόστιμο αυθαίρετης χρήσης”. Σκανδαλωδώς και παρά τον τίτλο του άρθρου καμία αναφορά σε “Πρόστιμο αυθαίρετης χρήσης” δεν γίνεται σε όλη την έκτασή του γεγονός που παραπέμπει στο ότι το αντάλλαγμα χρήσης ταυτίζεται με το πρόστιμο αυθαίρετης χρήσης και φυσικά στο ότι ο νομοθέτης αντιλαμβάνεται την οποιαδήποτε αυθαίρετη χρήση ως ζήτημα απόλυτα τακτοποιήσιμο. Πουθενά επίσης δεν προβλέπεται περιβαλλοντική επίπτωση απαγορευτική για την χρήση (όλα τακτοποιούνται με το κατάλληλο χρηματικό αντάλλαγμα) ενώ για τον συντελεστή βαρύτητας των περιβαλλοντικών επιπτώσεων αποφασίζει ο Υπουργός Οικονομικών (επιστημονικοί φορείς, ΥΠΕΚΑ, ανεξάρτητες αρχές κλπ δεν φαίνεται να λαμβάνουν μέρος).
Συνοψίζοντας λοιπόν, το σ/ν επιχειρεί να αλλάξει πλήρως και επί τα χείρω τον δημόσιο και κοινόχρηστο χαρακτήρα του αιγιαλού, της παραλίας, της όχθης και της παρόχθιας ζώνης και ταυτόχρονα έννοιες όπως προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, αειφορία και χωροταξικός σχεδιασμός βγαίνουν στο περιθώριο προς χάρη της άτακτης επίτευξης επιχειρηματικού κέρδους χωρίς όρους και κανόνες. Σε κάθε περίπτωση το σ/ν παρουσιάζει πάρα πολλά επιστημονικά προβλήματα, γυρίζει την πλάτη στην προστασία του παράκτιου, παραλίμνιου και παραποτάμιου περιβάλλοντος ως κοινόχρηστων αγαθών και απέχει πολύ από το να είναι ένα σύγχρονο εργαλείο ολοκληρωμένης διαχείρισης με γνώμονα την αειφορία.
Για το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Ερευνητών ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε
