Και μόνο το γεγονός ότι ασχολούμαστε συνεχώς κι αδιαλείπτως με τα διαταραγμένα αποβράσματα της Χρυσής Αυγής
που συγκυριακά –θέλω να ελπίζω- βρίσκονται κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας, αποδεικνύει από μόνο του ότι σαν κοινωνία έχομε παρακμάσει επικίνδυνα…
Δεν έχομε ιδέες, δεν έχομε ούτε και προτάσεις. Όχι ιδέες και προτάσεις για να επιχειρηματολογήσομε ενάντια στα λεγόμενα αυτών των απαίδευτων αγροίκων και των διαταραγμένων αποβρασμάτων με τα γυμνασμένα μούσκουλα και τα νερουλά μυαλάˑ αυτό είναι το λιγότερο και το ευκολότερο.
Πρόκειται περί αυτών, μην ξεχνάμε, που συγχέουν τον Αδόλφο Χίτλερ με τον Μεγαλέξαντρο.
Πρόκειται περί εκείνων, μην ξεχνάμε, που βλέπουν στο πρόσωπο της συζύγου του Αρχηγού, τη σεβαστή Βεζυροπούλα -που τρύπωσε κι αυτή σαν θηλυκός αρουραίος στη Βουλή των 300 Αχρησίμευτων και τυρβάζει θεσμικώς για «τρισάθλιους, υπάνθρωπους, τριτοκοσμικούς, που κουβαλούν αρρώστιες».
Πρόκειται περί των άλλων, μην ξεχνάμε, που εξομοιώνουν με καταραμένα φίδια τα ακίνδυνα αριστερά trolls της Τηλεδημοκρατίας μας.
Έρχεται κάποτε εκείνη η αποφράδα ώρα και η στιγμή, που έχει πια φτάσει, μα που όλοι ελπίζαμε με τρόπο ορθόδοξο και μυστικιστικό, κατά που ταιριάζει στη ράτσα μας, ότι δε θα έφθανε ποτέ: η ώρα του λογαριασμού.
Ποτέ δεν ήμουν αντίμαχος της πρότασης ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» κι ας ήταν στόχος αυτής της λογικής, ο ενοχικός κατευνασμός της κρίσιμης μάζας που ανεβοκατεβάζει τις κυβερνήσεις από τη Μεταπολίτευση και δώθε. Ποτέ δεν ήμουν αντίμαχος της λογικής ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», γιατί κι ο σιωπών δοκεί συναινείν. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε, περιφερόμενοι μέσα στον ανήλιαγο λαβύρινθο της εθνικής μας κατάθλιψης, ότι οι μερίδες ήταν τρομαχτικά άνισες. Τώρα που είναι η ώρα του λογαριασμού, αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Το χειρότερο είναι ότι το φαγοπότι συνεχίζεται ακόμα και τούτη την ώρα και δεν έχομε ούτε ιδέες ούτε ακούγονται προτάσεις για το πώς θα διαχειριστούμε τη ρημαγμένη γη που αφήνουν πίσω τους τα «4Π» που χαρακτηρίζουν το εθνικό μας προφίλ: ο Παραγοντισμός, ο Παρασιτισμός, η Παραβατικότητα και ο Παλιμπαιδισμός. Τα τρία πρώτα από τα τέσσερα αυτά χαρακτηριστικά είναι νομίζω προφανή στον καθένα από εμάς τους συνέλληνες που τολμάμε καμιά φορά να κοιταζόμαστε στον καθρέπτη. Αλλά για να καταλάβεις την συνεισφορά του παλιμπαιδισμού μας, ίσως να πρέπει να θυμηθείς εκείνα τα κακομαθημένα παιδιά που πάντα προσπαθούν να ρίχνουν το φταίξιμό τους στους άλλους: τους κακούς ξένους, το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, την Κυρά Φροσύνη, τη Μαρία την Πενταγιώτισσα…
Αλλά όπως έγραφα, όχι πολύ παλιά, στην εποχή της Παπαδημοκρατίας: «τις σκοτεινές τούτες μέρες, ο βίαιος ισοσκελισμός του κρατικού μας προϋπολογισμού επιχειρείται με τον πιο ανάλγητο τρόπο, με την εξαθλίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας όλων όσων κατοικούμε σε αυτή τη χώρα και το ταυτόχρονο ακώλυτο όργιο σπατάλης, αυθαιρεσίας και φοροαποφυγής από την διακομματική παρέα των τυχάρπαστων και των διαπλεκόμενων, των κρατικοδίαιτων παράσιτων που διαβιούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κρατικού μηχανισμού».
Σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα!
Για να ορθοποδήσει ετούτη η κοινωνία που σιγά-σιγά και με το ζόρι ξυπνάει από το λήθαργο της επίπλαστης ευμάρειας, χρειάζονται ιδέες και προτάσεις.
Αντί για ιδέες και προτάσεις, παρακολουθούμε άφωνοι τα trolls της Τηλεδημοκρατίας μας που, αντί να εργάζονται για την επόμενη μέρα, περιφέρονται από τηλεοπτικό σε τηλεοπτικό πλατό με την «αριστεροσύνη» τους υπό μάλης και το σύνδρομο του σωτήρα να έχει κυριεύσει τους αδύναμους εγκεφάλους τους! Και ματαιοπονούν, χωρίς σχέδιο, χωρίς προτάσεις, να μας «σώσουν» με τσιτάτα περασμένων εποχών…
Η Χρυσή Αυγή δεν έχει παρά να περιμένει. Μόλις, σύντομα, αποτύχει παταγωδώς η παρούσα κυβέρνηση της Τρόικας εσωτερικού, θα κυβερνήσει η ροζ αριστερά, κι όταν, εν τοις πράγμασι, αποτύχει και αυτή, θα έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις για να έρθει η κακιά η ώρα της Χρυσής Αυγής. Αυτό όλοι το βλέπομε, όλοι το φοβόμαστε, πόσοι όμως από εμάς κάνομε κάτι για να το προλάβομε?
Μ’ αυτά και με τ’ άλλα καταντἀει η ζωή μας σαν την παράσταση του Καραγκιόζη με τον Μεγαλέξαντρο και το καταραμένο Φίδι…
Η Παναγία η Εμποροπανηγυριώτισσα, μεγάλη η χάρη Της, να βάλει το χέρι της…
