Εξηγούμαι προκαταβολικά: ούτε ποτέ ήμουνα φίλος των γηπέδων, ακόμα χειρότερα τώρα δεν είμαι, ούτε οπαδός ομάδας. Όμως εκείνη η τραυματική εμπειρία, Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 1981, παρ’ ότι ούτε σχέση με το γήπεδο είχα, ούτε είχα πάει στο Καραϊσκάκη εκείνο το απόγευμα, με σημάδεψε, ουσιαστικά θεατή εξ αποστάσεως.
Φοιτητής τότε, κάτοικος Πειραιά από τη πλευρά του Πασαλιμανιού, έχουμε βγει βόλτα με την υπόλοιπη παρέα, άντε το πολύ κανά σινεμά ήταν η διασκέδαση μας τότε.
Ξαφνικά επικρατεί πανδαιμόνιο, σειρήνες, ασθενοφόρα το ένα πίσω απ’ το άλλο, αστυνομία να προσπαθεί να διευκολύνει τη κίνηση. Στο Τζάνειο, να εκτυλίσσονται σκηνές που δεν περιγράφονται.
Εκεί κάπου μάθαμε από μισόλογα ότι κάτι έγινε και ποδοπατήθηκαν μεταξύ τους οι άνθρωποι σε κάποια έξοδο.
Συγγενείς να ψάχνουν ανθρώπους, τραυματίες και μη, και σε άλλα κοντινά νοσοκομεία …..
Η τηλεόραση της ΕΡΤ και τα ραδιόφωνα ασχολούνται με το συμβάν, εκκλήσεις στους γιατρούς να πάνε στα νοσοκομεία, τοπίο σουεραλιστικό πέρα από κάθε φαντασία.
Πρώτη μας αντίδραση, να βρεθεί τηλέφωνο σε περίπτερο για να επικοινωνήσουμε με τους δικούς μας, να τους πούμε ότι είμαστε καλά, δεν είχαμε σχέση με γήπεδο κλπ κλπ.
Μόλις την επομένη, από τις εφημερίδας κατανοήσαμε το μέγεθος της άδικης σφαγής που επιτελέστηκε στη θύρα 7, μια έκφραση και ένα συμβάν που σημάδεψε στη συνέχεια όλη τη Ελλάδα μέχρι σήμερα.
Έκτοτε έχουν συντελεστεί πολλά εγκλήματα στο ποδόσφαιρο αλλά η Ελληνική πολιτεία, 39 χρόνια μετά και περισσότερους των 21 νεκρούς, σέρνεται πάντα από το πολιτικό κόστος σε αντίθεση με την Μάργκαρετ Θάτσερ που έκοψε με τη μία τον αέρα στους πάντες μετά το Χέιζελ και το Χίλσμορο (135 νεκροί).
Να δούμε πότε θα μπει τάξη στις παράγκες, στους παράγοντες ….. στη φανατίλα ….. αν ποτέ ………………
Γιώργος Τουτουδάκης
Μητσοτάκη, κάν’ το όπως η Thacher
