αδειάζει η στάμνα η πλατειά

Σταγόνα – σταγόνα

ή πώς χάθηκαν 26.000 λίτρα νερού σε ένα καλοκαίρι από ένα ντουζ

του Παύλου Εμμ. Δασκαλάκη*

Η Κυριακή 2 Νοεμβρίου, ξημέρωσε, λες και ήταν μια συνηθισμένη καλοκαιρινή μέρα. Δεν θύμιζε σε τίποτα το ότι βρισκόμαστε στα μέσα του Φθινοπώρου. Η θερμοκρασία στα νότια της Κρήτης άγγιζε τους 30 βαθμούς. Επικρατούσε άπνια, η υγρασία πυκνή, η θάλασσα απλώνονταν μπροστά μας σαν μια τεράστια γαλήνια λίμνη.

Η κόρη μου, όλη την εβδομάδα σε έναν αδυσώπητο αγώνα. Ένας αγώνας διαφορετικός, πολύ σκληρός για την ηλικία των 13 ετών, ένας αγώνας για να προλάβει και αυτή όπως όλη η γενιά της, το σχολείο, που δεν της δίνει ολοκληρωμένη παιδεία. Ζούμε βλέπετε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, όμως είμαστε «άτυχοι» όταν διαλέγουμε αυτούς που μας κυβερνούν. «Πρέπει», λοιπόν, να μάθουμε εκτός σχολείου δύο (απαραίτητα για την εποχή μας)ξένες γλώσσες, να έχουμε μουσική παιδεία άρα σπουδές πιάνου ή άλλου οργάνου στο ωδείο, αν της αρέσει και ο χορός, άλλη μια πρόσθετη απασχόληση , είναι και στο αθλητικό γυμνάσιο άρα βόλεϊ… ακόμη και τα απογεύματα! Όλα αυτά από ένα παιδί, που θα έπρεπε να αφιερώνει, κατά τα λεγόμενα των ειδικών επιστημόνων, τουλάχιστον το 1/4 του χρόνου του στο παιχνίδι και στην διασκέδαση.

Μου ζήτησε αυτό το πρωινό της Κυριακής, να το περάσουμε στην παραλία, να πάμε για μπάνιο. Η θάλασσα, μπρος τα πόδια μας και εύκολη η πρόσβαση, αφού ζούμε στο Μύρτος λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Ιεράπετρας. Κάναμε το μπάνιο μας, στη ζεστή θάλασσα, παίξαμε ρακέτες, σχεδόν μόνοι μας στην υπέροχη παραλία, κουβεντιάσαμε για τη βδομάδα που έφυγε, σχεδιάσαμε τι μας περιμένει την επόμενη εβδομάδα και πως θα το αντιμετωπίσουμε και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ντουζ στη ντουζιέρα της ακτής, πριν πεινασμένοι τρέξουμε να γευτούμε το φαγητό που ετοίμασε η σύζυγος και μητέρα μας.

Όταν φτάσαμε στη ντουζιέρα, διαπιστώνουμε ότι από το στόμιο του ντουζ, χάνεται πολύ μεγάλη ποσότητα νερού, στάζει με πολύ γρήγορο ρυθμό. Ελέγχουμε και το δεύτερο ντουζ που υπάρχει εκεί κοντά στην ακτή και διαπιστώνουμε ότι και αυτό στάζει, αλλά σε ποιο αργούς ρυθμούς.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, αρχίζουν οι ερωτήσεις. Ερωτήσεις δύσκολες, με απαντήσεις ακόμη δυσκολότερες! Αρχίζουν να διατυπώνονται τα «ΓΙΑΤΙ;».

Ο μπαμπάς, υπεύθυνος του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Ιεράπετρας, ασχολούμενος με την περιβαλλοντική εκπαίδευση και με σχολικά προγράμματα για όσα χρόνια περίπου έχει έλθει στη ζωή αυτό το παιδί. Στις σχολικές ομάδες περιβαλλοντικής εκπαίδευσης που ήταν υπεύθυνος, θήτευσαν πάνω από 1000μαθητές όλα αυτά τα χρόνια. Κυρίαρχο θέμα, ποιο άλλο; Το νερό. Η Ιεράπετρα, σημειώνεται με κόκκινο στον παγκόσμιο χάρτη της ερημοποίησης, με εντονότατα προβλήματα λειψυδρίας, αγωνιά κάθε χρόνο, αν θα έχει νερό να πιεί, αν θα έχει νερό να ποτίσει. Οι μαθητές απαραίτητα πρέπει να μάθουν για την αξία του νερού στη ζωή, να μάθουν για το πόσο λίγο είναι και πόσο πολύτιμο, να μάθουν για την κλιματική αλλαγή, που συμβαίνει στην εποχή μας στον πλανήτη μας και που ο άνθρωπος συμβάλει με τις πράξεις του, σε αυτήν. Ο τίτλος του άρθρου είναι και τίτλος ενός από τα προγράμματα που υλοποιούμε στο Κέντρο μας, στην Ιεράπετρα. Εκατοντάδες μαθητών στους πέντε μόλις μήνες λειτουργίας του κέντρου μας την περσινή χρονιά, παρακολούθησαν αυτό το πρόγραμμα, πάνω από 1100 παρακολούθησαν όλα τα προγράμματά μας.

Η κόρη, «ατύχησε», όπως και όλη η σειρά της, να περάσει από το δημοτικό και την πρώτη γυμνασίου, χωρίς να υπάρχει περιβαλλοντική ομάδα στο σχολείο της. Όμως, οι ανησυχίες και τα ερωτηματικά, υπάρχουν και είναι δύσκολα, όμως πρέπει να απαντηθούν.

ΓΙΑΤΙ ΣΤΑΖΕΙ ΤΟ ΝΤΟΥΖ; Από πότε στάζει; Πόσο νερό έχει χαθεί; Είναι αυτό το νερό πόσιμο; ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ, ΜΠΑΜΠΑ;

Κατ΄ αρχήν διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για πόσιμο νερό. Αποφασίσαμε να μετρήσουμε πόσο νερό χάνεται. Πήραμε ένα μπουκάλι του νερού και χρονομετρήσαμε πόση ποσότητα χάνονταν σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Γεμίσαμε το μπουκάλι των 750ml, σε 5 λεπτά! Κάναμε τις πράξεις, 0,75L * 12 = 9L την ώρα * 24 ώρες, 216L την ημέρα * 30ημέρες, 6.480L τον μήνα. Θεωρήσαμε ότι στάζει το ντουζ για πάνω από 4 μήνες, έτσι 6.480L*4μήνες, 25.920L (λίτρα) όλο το καλοκαίρι, από ένα ντουζ, γιατί όπως είπαμε έσταζε και το διπλανό, ενώ δεν ελέγξαμε αν έσταζε και ένα τρίτο που βρίσκεται πολύ μακρύτερα… Και αυτά σε μία μόνο παραλία της Ιεράπετρας και είναι πέντε αυτές που βραβεύονται με Γαλάζια Σημαία, που σημαίνει ότι τουλάχιστον αυτές έχουν ντουζ. Τι να συμβαίνει άραγε στα υπόλοιπα 15 ντουζ; Πόση ποσότητα νερού χάνεται; Αποφασίσαμε, να δράσουμε. Κατ’ αρχήν να βρούμε την κεντρική βάνα και να την κλείσουμε, διότι αν την αφήναμε ανοικτή, το εν λόγω ντουζ θα έτρεχε όλο το χειμώνα.

Στη συνέχεια προβληματιστήκαμε, τι άλλο πρέπει να κάνουμε. Να ειδοποιήσουμε τους αρμόδιους να φτιάξουν τη βλάβη. Είναι η ποιο λογική σκέψη. Όμως η κόρη, είχε άλλη άποψη. Μα, μπαμπά, δεν βλέπεις ότι το ντουζ είναι ακριβώς δίπλα από το ξύλινο σπιτάκι του «ομπρελά»; Του ανθρώπου που νοικιάζει την παραλία και τοποθετεί τις ομπρέλες; Δεν θα έπρεπε να έχει ενδιαφερθεί να ειδοποιήσει την ΔΕΥΑΙ για να το φτιάξει; Τον γνωρίζω, αυτόν τον κύριο, της λέω. Ας τον πάρουμε τηλέφωνο να δούμε αν έχει κάνει κάτι. Με το τηλεφώνημα διαπιστώνουμε ότι όντως το ντουζ τρέχει όλη την καλοκαιρινή σεζόν και ότι είχε ειδοποιήσει και τον Πρόεδρο του χωριού και την αρμόδια υπηρεσία. Όμως καμία ενέργεια, καμία ανταπόκριση. ΓΙΑΤΙ;

Στο ερώτημα ποιος φταίει, δώσαμε μια απάντηση, όμως είναι αρκετή; Αν βρούμε τον ένοχο, τον καταδικάζουμε και πάει τέλειωσε; Δεν νομίζω ότι είναι αυτό αρκετό. Στη συγκεκριμένη, περίπτωση, όπως και στις περιπτώσεις, του ΓΙΑΤΙ δεν γίνεται ανακύκλωση, ΓΙΑΤΙ καίνε το πλαστικό και τα φυτικά απόβλητα των θερμοκηπίων ενώ μπορούν να ειδοποιήσουν τον δήμο να τα μαζέψει, ΓΙΑΤΙ τόσα σκουπίδια παντού στη φύση, ΓΙΑΤΙ… ΓΙΑΤΙ; Πάρα πολλά τα ΓΙΑΤΙ. Και εάν είσαι εκπαιδευτικός και διδάσκεις τους μαθητές σου να σέβονται το περιβάλλον, τι ανταπόκριση μπορεί να έχει αυτό το μάθημα, όταν στη υπόλοιπη ζωή τους, εκτός σχολείου, συναντάνε τόση ανευθυνότητα και τόση κακομοιριά;

Τελικά το μεγάλο ερώτημα είναι, υπάρχει μέλλον; Η τοπική μας κοινωνία θα συνεχίσει να λειτουργεί με τους δικούς της παραβατικούς κανόνες και τα δικά της «πιστεύω»;

Εύχομαι η νέα γενιά που θα κυβερνήσει αυτόν τον τόπο, να τα πάει καλύτερα, από εμάς…

*Ο Παύλος Δασκαλάκης, είναι εκπαιδευτικός, υπεύθυνος του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Ιεράπετρας

Print Friendly, PDF & Email

Από manos