Του Βασίλη Κούδα, Επιμελητή Α΄- ψυχιάτρου ΠΑΓΝΗ, μέλος του ΔΣ του σωματείου εργαζομένων ΠΑΓΝΗ, στέλεχος του ΚΚΕ
Μετά από σχεδόν δύο μήνες lockdown και καθώς ο απολογισμός του δεύτερου κύματος της πανδημίας γίνεται όλο και πιο τραγικός, η κυβέρνηση ενισχύει την προσπάθειά της να «κουκουλώσει» τις τεράστιες ευθύνες της για το αθωράκιστο σύστημα υγείας, για την απουσία ουσιαστικών μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, στις συγκοινωνίες, στα σχολεία και άλλους κρίσιμους τομείς, κρυπτόμενη πίσω από τις δικαιολογημένες προσδοκίες του λαού για τον αναγκαίο εμβολιασμό κατά του κορονοϊού.
Την ώρα που καθημερινά προστίθενται δεκάδες θάνατοι, με το σύνολο να ξεπερνά πλέον κατά πολύ τους 4.000, την ώρα που εκατοντάδες διασωληνωμένοι δίνουν μάχη για τη ζωή τους και το δημόσιο σύστημα υγείας εξακολουθεί να στενάζει «πληρώνοντας» τη χρόνια αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, τα κυβερνητικά στελέχη επιχειρούν να «ξεπλύνουν» αυτή την πολιτική που αφήνει το λαό συνολικά εκτεθειμένο, καλλιεργώντας την προσδοκία ότι η έναρξη των εμβολιασμών θα σημάνει απευθείας την «απελευθέρωση» από την πανδημία και άρα το μόνο που μένει να γίνει είναι… λίγη «ατομική ευθύνη» και λίγη «υπομονή» ακόμα.
Βέβαια δεν αρνείται κανείς ότι όλα τα εμβόλια που τελικά θα λάβουν την απαραίτητη πιστοποίηση όσον αφορά την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητά τους, όπως και όλα τα φάρμακα που μπορούν να συμβάλουν στη θεραπεία των ασθενών, είναι πολύ σημαντικά όπλα στη μάχη με την πανδημία και γι’ αυτό θα πρέπει να διασφαλιστούν δωρεάν για όλο το λαό, με ευθύνη της πολιτείας να υπάρξει σωστή ενημέρωση και να καταρτιστεί ένα πρόγραμμα μαζικού και δωρεάν εμβολιασμού.
Σε καμία περίπτωση ωστόσο όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την ανάγκη να παρθούν εδώ και τώρα άμεσα μέτρα για την ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, που έχει επιβαρυνθεί ακόμα πιο δραματικά από τα δύο κύματα της πανδημίας, για την προστασία των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς που μετατρέπονται σε εστίες υπερμετάδοσης και αναζωπύρωσης ακόμα και μετά από τόσες βδομάδες lockdown, για την ασφαλή επαναλειτουργία των σχολείων και όλων των δομών εκπαίδευσης που πρέπει άμεσα να επιστρέψουν στην αναντικατάστατη ζωντανή λειτουργία, για συχνά και ασφαλή δρομολόγια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς προκειμένου η έξοδος από τα περιοριστικά μέτρα να μην οδηγήσει ξανά στη μετατροπή τους σε υγειονομικές βόμβες.
Μαζί με τον εμβολιασμό, όλα τα παραπάνω αποτελούν άμεση και επιτακτική αναγκαιότητα ακριβώς επειδή ο ίδιος ο απαραίτητος εμβολιασμός για τον κορονοϊό είναι μια διαδικασία με βάθος χρόνου, ο οποίος είναι άγνωστος ακόμα, την ίδια ώρα που η πανδημία και οι συνέπειές της «τρέχουν» εδώ και τώρα. Πολύ πριν καν προλάβουμε να πλησιάσουμε σε μια επαρκή εμβολιαστική κάλυψη του πληθυσμού, το φάσμα ενός τρίτου κύματος της πανδημίας είναι πολύ πιο άμεσο και πιθανό, σε συνθήκες μάλιστα με πολύ αργή μείωση της διασποράς στη χώρα, με αυξημένη διασπορά στην Ευρώπη και με δεδομένο ότι η χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων γίνεται σε συνθήκες αυξημένου επιδημιολογικού φορτίου.
Σήμερα είναι αυτονόητο ότι το εθνικό σύστημα υγείας και συνολικά η δημόσια υγεία είναι ακόμα πιο επιβαρυμένα μετά τα δύο κύματα της πανδημίας και ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι βρίσκονται ακόμα πιο πίσω από τις στοιχειώδεις ανάγκες του λαού. Ακόμα και η ίδια η διαδικασία του εμβολιασμού για τον κορονοϊό, με ένα νέο εμβόλιο για μια νέα νόσο, απαιτεί ένα ανεπτυγμένο δημόσιο σύστημα υγείας, με ενισχυμένη Πρωτοβάθμια Φροντίδα, με επάρκεια σε προσωπικό για τον εμβολιασμό – και όχι με νέες μετακινήσεις – αλλά και για τη συστηματική παρακολούθηση του πληθυσμού που θα εμβολιαστεί. Επιπλέον, απαιτείται ξεχωριστή φροντίδα και προστασία για εκείνες τις ειδικές κατηγορίες που ο εμβολιασμός αντενδείκνυται ή δεν υπάρχουν μέχρι τώρα επαρκή δεδομένα από τη μέχρι τώρα έρευνα.
Όπως ακριβώς η ύπαρξη των εμβολίων και η δικαιολογημένη προσδοκία που προκαλούν δεν μπορούν να αναιρέσουν όλα τα παραπάνω, επίσης δεν μπορούν και να κρύψουν τους μεγάλους ανταγωνισμούς για τα κέρδη που βρίσκονται πίσω από την παραγωγή και τη διάθεσή τους, σε βάρος των συνολικών αναγκών όλων των λαών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι συζητάμε σήμερα για μείωση στην πρώτη παρτίδα δόσεων που θα παραδοθούν στην ΕΕ από το πρώτο εγκεκριμένο εμβόλιο, όχι επειδή η μείωση προκύπτει από τις κοινωνικές παραγωγικές δυνατότητες, αλλά ακριβώς επειδή αυτές οι δυνατότητες υποτάσσονται στον αδυσώπητο ανταγωνισμό ξεχωριστών επιχειρηματικών κολοσσών και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και ενώσεων.
Λαμβάνοντας υπόψη τις αντιλαϊκές συνέπειες αυτών των ανταγωνισμών, το ΚΚΕ έθεσε και από το βήμα της Βουλής μέσα από τις ομιλίες του Δ. Κουτσούμπα, μια σειρά από σημαντικά ζητήματα και ερωτήματα, που καθόλου τυχαία δεν παίρνουν καμία απάντηση από την κυβέρνηση. Όπως για παράδειγμα γιατί η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε ώστε ο λαός να έχει πρόσβαση και σε περισσότερα εμβόλια; Τι γίνεται με τις θεραπείες και τα φάρμακα που φαίνεται ότι έχουν αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της νόσου κ.α;
Έτσι, την ώρα που δεν δίνονται απαντήσεις στα παραπάνω, διάφορα αστικά επιτελεία επιχειρούν «πονηρά» να «μπλέξουν» υγιή ερωτήματα και προβληματισμούς με διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, ανορθολογισμούς, «αντιεμβολιαστικά κινήματα». Το έργο είναι γνωστό βέβαια, πρόσφατες είναι για παράδειγμα οι αποτυχημένες προσπάθειες των ίδιων επιτελείων να τσουβαλιάσουν τις κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας για μέτρα προστασίας της υγείας με… τους «αρνητές της μάσκας».
Συνολικά, δυστυχώς οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις καταστροφικές συνέπειες της εμπορευματοποίησης της υγείας-πρόνοιας και του τομέα του φαρμάκου, αποκαλύπτουν και αναδεικνύουν τον εφησυχασμό που καλλιεργείται και τις συνολικές ευθύνες της κυβέρνησης, όπως και όλων των άλλων αστικών κομμάτων που σπεύδουν να βάλουν «πλάτη», όπως π.χ ο ΣΥΡΙΖΑ, που πέρα από τις ευθύνες του ως προηγούμενη κυβέρνηση για το συνεχόμενο χάλι στην υγεία, έφτασε σήμερα να προτείνει ακόμα και κοινό υπουργό Υγείας με τη ΝΔ, επιβεβαιώνοντας τη στρατηγική τους σύμπλευση.
Συμπερασματικά, από όλες τις πλευρές επιβεβαιώνεται ότι τώρα είναι η ώρα για ακόμα μεγαλύτερη ένταση της λαϊκής πάλης, για πραγματική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, για ουσιαστικά μέτρα προστασίας των εργαζομένων, των ηλικιωμένων και της νεολαίας, στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, στις συγκοινωνίες, σε κάθε κρίσιμη πτυχή για τη ζωή τους, απέναντι στην πολιτική που βάζει την Υγεία στο ζύγι της λογικής «κόστους – οφέλους» για το κεφάλαιο και το κράτος του.
