Από την εξέγερση

Πολυτεχνείο 1973

Είναι ένα ουσιώδες ερώτημα.

Όσο δε, περνούν τα χρόνια, τόσο δυσκολότερη είναι η απάντηση, αφού από τη μια, κάποια σημεία του γεγονότος αρχίζουν να φλερτάρουν το μύθο, ή ακόμα και τη νεφελώδη σκέψη, από την άλλη, αυτή η εξοργιστική ατάκα «ήμουν και ‘γω εκεί», γελοιοποιεί πρόσωπα και γεγονότα.
Δάσκαλοι και καθηγητές αδυνατούν να κατανοήσουν τι έγινε , ενώ πολλοί από όσους ήσαν εκεί τις μέρες του 1973, έχουν γίνει πρόθυμα μέρη του τρέχοντος πολιτικού συστήματος, βολεμένοι

1973 – 2007
Αντί, τα διδάγματα του αγώνα να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, δυστυχώς την ελαφρότητα της χούντας επέτειναν οι μετέπειτα, κυβερνήσεις και κόμματα, με αποτέλεσμα το σημερινό Ελληνικό κράτος να τρώει τα παιδιά του. Στην ημερήσια διάταξη η σήψη, η παρακμή, η ρεμούλα, η εκμετάλλευση, η πολιτική αλητεία….. Γιατί; Διότι σ’ αυτό το τόπο, όπου εκφράστηκε το, «παν μέτρον άριστον», κατοικοεδρεύουν πλέον η αμετροέπεια και η ασέβεια.

Τι να πω στα παιδιά μου;
Βεβαίως θα τους πω τι συνέβη εκεί, ποιοι έχασαν τη ζωή τους, αλλά όταν έρχεται φυσιολογικά η ερώτηση: μα κάποιοι από τους σημερινούς πολιτικούς ήταν εκεί, γιατί συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται; η απάντηση είναι δύσκολη. Ευτυχώς, από τη δύσκολη θέση μας βγάζει μελωδικά ο Νιόνιος:

«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά,
έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα
και μας κοιτάζουν με μάτια σαν και αυτά,
όταν ξυπνούν στις 2 η ώρα.

Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει,
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας.
Μα ο χρόνος ο αληθινός,
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είν’ ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός
»

Ίσως η απάντηση να βρίσκεται και στη παράφραση του γνωστού άσματος, που είχε φιλοτεχνήσει πριν από χρόνια ο Χάρυ Κλυνν:
«Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους,
με Rolex στα χέρια, με γούνες στους ώμους
»

«Καθιερωμένη πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία». Δια ποίον λόγον;
Η απάντηση για το τις πταίει για τη κατάντια μας, βρίσκεται στον καθρέπτη απέναντι μας. Οι Αμερικανοί, τη πάρτη τους κοίταζαν και κοιτάζουν. Και καλά κάνουν. Αφού βρίσκουν και κάνουν με τα ζωντόβολα που λέγονται Έλληνες…..
Μήπως όμως, λέω μήπως, η καθιερωμένη πορεία θα έπρεπε να γίνεται μέχρι το Σύνταγμα, όπου εδρεύουν η Βουλή των Ελλήνων και η Κυβέρνηση, όπου δηλαδή εδώ και δεκαετίες εξελίσσεται η Εθνική Μειοδοσία;
Εδώ θα πρέπει να αναζητούνται οι ευθύνες και όχι στον ξένο δάκτυλο.

Διότι,
εάν οι Έλληνες πολιτικοί όρθωναν το ανάστημα τους, όπως τους ζητούσε και τους ζητά ο Ελληνικός λαός, ίσως είχαμε ξεκολλήσει από το πάτο.
Αυτό ζητούσαν τα παιδιά της Νομικής και του Πολυτεχνείου !

Συμπέρασμα:
Η καλύτερη τιμή, ανταμοιβή, στα παιδιά που χάθηκαν, ή πολέμησαν για το όνειρο τους, είναι να πάει μπροστά αυτός ο τόπος. Να γίνει καλύτερος και μαζί του και μεις καλύτεροι άνθρωποι.

Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

Γιώργος Τουτουδάκης

Print Friendly, PDF & Email

Από manos