βυζάντιοΤου ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ

«…Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει
»

(Κ. Π. Καβάφης, «Μονοτονία»)

Eπί Βενετοκρατίας, στη διοικητική καστελλανία του Μιραμπέλλου, οι καστελλάνοι, δηλαδή οι αξιωματούχοι στους οποίους η Βενετία εμπιστευόταν τη δικαιοσύνη στην ύπαιθρο,  έπρεπε κατά το νόμο να είναι ευγενείς Βενετοί ή Κρήτες. Κάποιες από τις καστελλανίες, εδόθησαν εξ αρχής από τη Βενετική Κυβέρνηση εφ’ όρου ζωής. Αυτή η ισοβιότητα, όση ωφέλιμη ήταν για τους χρισθέντες του αξιώματος, άλλο τόσο καταστροφική ήταν για τους δύστυχους τους δουλοπάρικους, αφού αυτοί οι καστελλάνοι, αποκτούσαν εν καιρώ τα κακά των καβαλλιέρων και των φεουδαρχών.

Επτά αιώνες μετά, φαίνεται πως στην ίδια κατελλανία, φευ, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα: Ένας συνωστισμός, ίδιων ανακυκλούμενων προσώπων βγαλμένων από την προπέτεια της κομματικής ναφθαλίνης που μονοπωλούν την αυτοδιοικητική επικαιρότητα την τελευταία εικοσαετία, κάποιοι εξ αυτών θαλαμηπόλοι κάποτε των διορισμένων τοπικών καστελλάνων της εποχής του ζιβάγκο, φέρονται να διεκδικούν με τις ευλογίες ενός παρακμιακού κομματικού μηχανισμού, να οδηγήσουν τον τόπο στη νέα εποχή, προκαλώντας το κοινό αίσθημα μέσα στην άπατη πολιτική ανία και στην καθεστωτική αντίληψη του ισόβιου πορφυρογέννητου που έχουν δημιουργήσει για τους εαυτούς τους. Τα πολιτικά ενεργήματα που σχεδιάζονται στο Μιραμπέλλο, με τα δεδομένα ενός ξεπερασμένου σήμερα, κομματικοκρατικού μοντέλου δεν υπακούνε σε καμία λογική: Ούτε καν σε αυτή τη λογική της αυτοσυντήρησης μεγάλων δυναστειών του παρελθόντος….

Ο τίτλος του παρόντος σημειώματος, είχε διαμορφωθεί αβίαστα εδώ και αρκετό καιρό: Από την περίοδο της κιόλας μακάβριας εκφοράς του ιστορικού ονόματος της περιοχής μας, που οδήγησε σε γραφικά και αυτοσχέδια επαναστατικά καλλιστεία, που διεκδικούσαν να δώσουν διαπιστευτήρια προσήλωσης σ’ αυτό τον χιλιοπροδωμένο τόπο, μέχρι την αργόσυρτη αναμονή και τη φημολογία της εξαγγελίας του «εκλεκτού».

Οι επιχειρούμενοι σχεδιασμοί ευνουχισμού της κοινωνίας, από έναν παλαιολιθικό κομματικό μηχανισμό, (…ο οποίος έχει εκπέσει στα χαρακτηριστικά ολιγομελούς παρέας) πόρρω απέχοντα από τις κυνικές και υποκριτικές διακηρύξεις της ηγεσίας του, δεν προκαλούν για τους γνωρίζοντες έκπληξη: Η επηρμένη αναίδεια ότι οι επόμενες δημοτικές εκλογές, μέσα σ’ ένα νέο και εξαιρετικά δύσκολο τοπίο για τον τόπο, που δημιουργείται με το νέο σχέδιο «Καλλικράτης», θα διεξαχθούν δίχως προσχήματα με τη σημαία της …«ανανεωμένης» κομματικής αναμέτρησης και στο Μιραμπέλλο, με διαφαινόμενο υποψήφιο ένα έν ενεργεία τα τελευταία 16 χρόνια επαγγελματία δήμαρχο, δείχνει την αλαζονεία της εξουσιαστικής ισχύος που υποδηλώνει και εγγίζει τα όρια της απροκάλυπτης, απερίφραστης και ολοκληρωτικής διάθεσης, εν ονόματι της «συμμετοχικής» δημοκρατίας που επαγγέλλεται νυχθημερόν ο αρχηγός, κατά το δίστιχο «ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε». Η αυθάδης επιχειρούμενη χειραγώγηση των πολιτών με τα μέσα και τους τρόπους ενός ανεκδιήγητου παλαιοκομματικού κολλυβισμού, κοπής της δεκαετίας του ’80, αναδεικνύει τη σιγουριά με την οποία ο παλαιοκομματισμός εξακολουθεί να (νομίζει ότι) κρατάει σε ομηρία την κοινωνία, επιβεβαιώνοντας την προ τριακονταετίας ιστορική ρήση κρήτα πολιτικού εκ δυσμών ότι …«και γάιδαρο να βάλει το ΠΑΣΟΚ για υποψήφιο δήμαρχο, θα εκλεγεί»!

Στην νέο-αποδομημένη σήμερα νεωτερικότητα της επαγγελλόμενης ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, έχει τέτοια λειτουργική λογική το καθεστώς της κομματοκρατίας στο Λασίθι, ώστε ακόμα και μια έκδηλη μετριότητα που συγκυριακά βρέθηκε στην κορυφή, μπορεί να απολαμβάνει ισόβια, εδραία και αμετάθετη. Όπως δηλαδή περίπου οι επίσκοποι της Εκκλησίας!

Έτσι λοιπόν. Oι Μεραπμελλιώτες, δεν δικαιούνται τοπική αυτοδιοίκηση ανυπότακτη στα κομματικά διευθυντήρια, δεν δικαιούται να εκλέξουν τον κατά την κρίση τους καλύτερο διαχειριστή των τοπικών τους υποθέσεων. Δεν δικαιούνται να αξιολογήσουν ανθρώπους με άποψη, γνώση, όραμα και σκέψη. Αυτοί είναι, βλέπετε, επικίνδυνοι. Πρέπει να ψηφίσουν κόμμα. Πιο συγκεκριμένα τον εκλεκτό, του ισχυρού του κόμματος, που απολαμβάνει της εύνοιάς του. Έναν που πρέπει να «ελέγχεται» και να μην αποτελεί εμπόδια στους σχεδιασμούς κορυφής. Ένα που πρέπει να σιωπά. Αυτόν που έχει δώσει διαπιστευτήρια ορθόδοξης πίστης και τυφλής υποταγής στο κόμμα. Ακριβώς όπως γίνεται και στο συνδικαλισμό, στους συνεταιρισμούς, στα επιμελητήρια. H κομματοκρατία στην Ελλάδα εξακολουθεί να παγιδεύει και να φαλκιδεύει κάθε δυνατότητα ελευθερίας κοινωνικών επιλογών ακόμη και στις τοπικές υποθέσεις, σε κραυγαλέα αντίθεση με τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα από τους επιγόνους και τους εστεμμένους της δυναστείας της κληρονομικής δημοκρατίας μας.

H κομματοκρατία και στο Λασίθι, αντίθετα από τα επαγγελλόμενα,  συνεχίζει χωρίς προσχήματα να απαξιώνει και να ευτελίζει την τοπική αυτοδιοίκηση, τους θεσμούς και τους πολίτες γιατί όλα τούτα τα εννοεί μόνο ως θεραπαινίδα των ολοκληρωτικών της επιδιώξεων. Άραγε που η διαφορά με την ολοκληρωτική αντίληψη του πρώην σταλινοσοβιετικού μοντέλου;

Όμως οι καιροί, όσο κι αν φαντάζει απίστευτο, φαίνεται πως αλλάζουν: Όλο και περισσότεροι πολίτες αρνούνται να εξανδραποδιστούν, να ταπεινωθούν και να ευτελιστούν από τις ολοκληρωτικές τοπικές επιλογές, συνδυαζόμενες  μέσα σ’ ένα γενικότερο παρακμιακό πολιτικό κλίμα το οποίο εξακολουθεί να συντηρεί η ίδια  η κεντρική πολιτική σκηνή, όσο κι αν επαγγέλλεται «αλλαγές» και «ανατροπές». Τις βιώνουμε άλλωστε στον τόπο μας, από πρώτο χέρι…

mavrikakisΜέσα σ’ αυτό το σχεδιαζόμενο τοπίο για το νέο Καλλικράτιο δήμο, είναι σίγουρο ότι το Μιραμπέλλο θα εξακολουθεί να παραμένει ουραγός στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση των αναπτυξιακών έργων υποδομής, της περιβαλλοντικής διαχείρισης και της βιωσιμότητας, σε σχέση με τους υπόλοιπους δήμους του νομού και της Κρήτης. Οι μέχρι σήμερα δυσμενείς συγκριτικοί δείκτες ένα είναι βέβαιο: Θα επιδεινωθούν έτι περαιτέρω. Από τη μέχρι σήμερα φημολογία, φαίνεται ότι ο κύβος ερρίφθη για την επιλογή του αρεστού. Το (πρώην) Μιραμπέλλο κινδυνεύει να γίνει και επίσημα προτεκτοράτο της παλαιολιθικής κομματικοκρατίας. Ένας σύγχρονος Έλληνας διανοούμενος, έγραψε πριν από αρκετά χρόνια, και σήμερα δικαιώνεται πανηγυρικά, ότι «οι κομματικοί μηχανισμοί των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα, δεν διαφέρουν σε τίποτα από έναν εσωτερικό στρατό κατοχής».

Όλοι εκείνοι, που εξακολουθούν να νομίζουν ότι έχουν την κοινωνία «στο χέρι» μετά από όλα όσα τα συνταρακτικά ζούμε τον τελευταίο χρόνο, ίσως εκπλαγούν από μια αόρατη και βουβή διαμαρτυρία, μια βελούδινη επανάσταση και μια ασύνταχτη κοινωνική ανυπακοή. Συνήθως η πτώση των ειδώλων και της αλαζονείας, συνοδεύεται από βαρύγδουπη συντέλεια. Και τότε αποδεικνύεται ότι οι σχεδιαστές ήταν τουλάχιστον ανιστόρητοι: Δεν θέλει άλλωστε και πολύ, ο Σικελικός Εσπερινός, να επαναληφθεί, στην πολιτική του εκδοχή φυσικά, μετά από πολλούς αιώνες και στο Μιραμπέλλο. Άλλωστε έχει μόνο να κερδίσει ο τόπος…{jcomments on}

ΚΩΣΤΗΣ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗΣ

Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ

komavr@otenet.gr

Print Friendly, PDF & Email

Από manos