Αφορμή για το σχόλιο, το αφιέρωμα του Αθηναϊκού – Μακεδονικού Πρακτορείου ειδήσεων στην αποφράδα εκείνη ημέρα Κυριακή 8η Φεβρουαρίου 1981, που έφερε στο μυαλό τη τραυματική εμπειρία, σε μερικά παιδιά που απλά είδαν το αποτέλεσμα του ποδοπατήματος, χωρίς να έχουν καμία σχέση με τα γήπεδα.
Εγώ, ο αδελφός μου και φίλοι συγκάτοικοι φοιτητές τότε, κάτοικοι Πασαλιμανίου, περνούσαμε ένα σχετικά ξεκούραστο απόγευμα Κυριακής, όταν βρισκόμενοι στα πεζοδρόμια του λιμανιού, προς το Τζάνειο, αρχίσαμε να βλέπουμε να φτάνουν δεκάδες ασθενοφόρα, να ξεφορτώνουν, νεκρούς και τραυματίες όπως θα μαθαίναμε σε λίγο και να επιστρέφουν στο Καραϊσκάκη για άλλους.
Πανζουρλισμός, παράνοια, ο θάνατος σε κοινή θέα και παρά το ότι κανείς μας δεν είχε ούτε έχει σχέση με τα γήπεδα και τα ποδόσφαιρα, πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν στο πρώτο περίπτερο μπροστά μας να βρούμε τηλέφωνο και να ενημερώσουμε τους δικούς μας ότι είμαστε καλά και ούτε καν είχαμε πλησιάσει το γήπεδο.
Τόσα χρόνια μετά εκείνο το θέαμα των ασθενοφόρων της θύρας 7 μας έχει στοιχειώσει, αλλά κυρίως ξεχειλίζει ο θυμός από το γεγονός ότι 38 χρόνια μετά και με άλλους νεκρούς και τραυματίες και κάμποσες κυβερνήσεις και κόμματα εξουσίας, το ποδόσφαιρο και οι συν αυτώ συνεχίζουν να λειτουργούν ασύδοτα λες και δεν πέρασε μια μέρα ……
Αναγκαστικά έρχεται στο μυαλό η Μάργκαρετ Θάτσερ και η επιβολή της τάξης στο Αγγλικό ποδόσφαιρο επί των ημερών της.
Διαβάστε το αφιέρωμα του Μακεδονικού Πρακτορείου ειδήσεων
8 Φεβρουαρίου 1981: Ο θρίαμβος που έγινε οδυρμός!
Μητσοτάκη, κάν’ το όπως η Thacher
