Για τον Νίκο Τεμπονέρα και τον Αλέξη Γρηγορόπουλο
Το Γενάρη του 1991 ο Νίκος Τεμπονέρας, υπερασπίζοντας τους μαθητές του, την παιδεία και τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού μας, έθεσε τον εαυτό του φραγμό στα κυβερνητικά σχέδια και την παρακρατική πρακτική.
Θυσιάστηκε για να υπάρξει ένα πιο φωτεινό μέλλον.
Θυσιάστηκε γιατί γνώριζε ότι το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο είναι όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να σηκώσει το κεφάλι του και να γενεί ένα με τους πολλούς, και όλοι μαζί ένα σώμα.
Θυσιάστηκε γιατί, όπως θα’ λεγε και ο ποιητής,
πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;»
Το Δεκέμβρη του 2008 ένας μαθητής μας, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικά όργανα. Σημαδεύτηκε έτσι η εποχή που η νέα γενιά θα πρέπει να καίγεται ως φτηνή ύλη στο βωμό της αγοράς, που οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει να σκύβουν το κεφάλι στην εξουσία, χωρίς δικαιώματα, με κουτσουρεμένα όνειρα, με κολοβή ζωή.
Το Γενάρη του 2009, δίπλα μας, στη μαρτυρική Παλαιστίνη «η καρδιά μας τουφεκίζεται». Παιδιά και άμαχοι δολοφονούνται, σχολεία ισοπεδώνονται από τις αμερικανικής προέλευσης βόμβες της σιωνιστικής κυβέρνησης του Ισραήλ, υπό τα απαθή βλέμματα των Πόντιων Πιλάτων της περιβόητης «διεθνούς κοινότητας». Ένας ολόκληρος λαός φυτοζωεί σκλαβωμένος στην ίδια την πατρίδα του, που έχει μετατραπεί σε γκέτο και πεδίο επιχειρησιακών δοκιμών απάνθρωπων εισβολέων. Το μόνο «έγκλημα» των Παλαιστινίων είναι ότι διεκδικούν το αναφαίρετο ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ, ζητούν ελευθερία και δικαιοσύνη.
Στις μέρες μας, που η κυρίαρχη πολιτική βυθίζεται όλο και περισσότερο στη σήψη, στη διαφθορά και στη παρακμή, τροφοδοτώντας τη νέα γενιά με ένα απαξιωμένο σύστημα ανήθικης και αμοραλιστικής δράσης, οφείλουμε, σε πείσμα των καιρών και των καιροσκόπων, να κρατάμε σταθερά το νήμα των αξιών μας, το τετράπτυχο Αγώνας, Αξιοπρέπεια, Αλληλεγγύη, Ανιδιοτέλεια ως βασικό οδηγητικό φάρο της δράσης μας.
Αν γράφουμε σε πείσμα των καιρών, με το πείσμα των αγώνων, αυτές τις σκέψεις, είναι γιατί θέλουμε να βλέπουμε στους δρόμους τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο, οι εργάτες στη δουλειά τους, είναι γιατί δε θέλουμε η φτώχεια, η εκμετάλλευση και η φρίκη του πολέμου να συνοδεύουν τους ανθρώπους.
Αυτούς τους ανθρώπους που πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες τον τελευταίο μήνα υπερασπίζοντας την ανθρώπινη ζωή, την δημόσια εκπαίδευση και την μόνιμη εργασία, αντιμετωπίζοντας χημικά, δακρυγόνα, αλλά και τη συκοφαντία.
Αυτούς τους ανθρώπους που κάρφωναν τα συνθήματα σαν πρόκες στους δρόμους, μην τα πάρει η στιγμή και τα αλλοιώσει.
Θυμούμαστε καλά τι απαντήσαμε σαν μας ρώτησαν ποιοι είμαστε. «Ακόμα δε μας γνωρίσατε;» απαντήσαμε.
Είμαι ο φοιτητής Πέτρουλας, ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας,, είμαι ο μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος, η μετανάστρια από την Βουλγαρία, Κωνσταντίνα Κούνεβα, ο πρόσφυγας από τη Μέση Ανατολή, ο αλλοδαπός από την Αφρική.
Είμαι ο διπλανός, ο άλλος, ο δικός σου, η μνήμη, η κρίση, η ανθρωπιά σου.
Απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, που μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες, που συρρικνώνει το εισόδημά μας, που ανατρέπει τα εργασιακά μας δικαιώματα, εμείς οργανώνουμε την αντίστασή μας μαζί με όλους τους εργαζόμενους, γιατί είμαστε στο «εμείς».
Κοιτάμε κατάματα την επελαύνουσα κόλαση και διόλου δε σιωπούμε.
Απευθυνόμαστε, λοιπόν, σ’ όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς της χώρας μας, στην παλιά και τη νεότερη γενιά. Και τους καλούμε να αναλάβουν όλες τις κοινωνικές και παιδαγωγικές ευθύνες τους. Να συνταχθούν με την αγωνιζόμενη κοινωνική πλειονότητα και τις αγωνίες της.
Νίκο Τεμπονέρα, Αλέξη Γρηγορόπουλε, εμείς οι εκπαιδευτικοί
Έναν Πλανήτη χωρίς πεζοναύτες, με την Ειρήνη σε όλα τα σταυροδρόμια του!
Μια ζωή χωρίς φωτοσκιάσεις! Με ολόκληρη τη Μόρφωση, με μόνιμη και σταθερή Εργασία, με την Αξιοπρέπεια και την Αλληλεγγύη φωτεινές!
Λέξεις που θάφτηκαν κάτω από τόνους σίδερο, λέξεις που τις κρύψανε πίσω από λαμπερά νομίσματα.
Αγωνιζόμαστε για να μην έχουν η πείνα και η δίψα θέση στον αυριανό μας κόσμο.
Αγωνιζόμαστε για να’ ναι ο σκοτεινός λόγος των εμπόρων, οι στατιστικές του θανάτου, τα ηλεκτρονικά ψεύδη, ανάμνηση παλιά!
Για μια κοινωνία όπου ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος να μην είναι.
Οι γεωργοί να χαίρονται από τον κόπο τους και οι εργάτες .
Και ‘μείς, απαλλαγμένοι από την ανάγκη, δε θα σαβανώνουμε τις αλήθειες. Οι φυλακές μουσεία θα’ ναι να θυμίζουν τα σύνορα του παλιού κόσμου.
Έτσι, θα σκαρφαλώσουμε στο άπειρο, μα, κι αν ακόμα δεν το φτάσουμε, πάλι θα ξέρουμε πως το καθήκον μας έφτασε στο ύψος των ανθρώπων!
Στους χαλεπούς καιρούς που έρχονται εμείς, οι δάσκαλοι όλων των παιδιών, υποσχόμαστε πως θα τιμήσουμε τον όρκο που δώσαμε.
Πως θα διδάσκουμε και με το παράδειγμά μας.
Πως τη ζωή μας δε θα τη βουλιάξουμε στο βάλτο της μοιρολατρίας και της παραίτησης.
Αν αξίζει να ζει κάποιος, αξίζει να ζει για τα ιδανικά του!
Αν αξίζει να ζούμε, είναι για να δώσουμε στο όνειρο ζωή!
