Άραγε, ο πολύς ο πολύς κόσμος ξέρει τη σημαίνει η λέξη κορυφή; Ή τον έχουν εκπαιδεύσει να γνωρίζει τις πεδιάδες και τις λίμνες με τα λιμνάζοντα ύδατα; Η απάντηση είναι ότι, μετά από έρευνες πολλών ετών, βρέθηκε ένα 90% του κόσμου να μην έχει γνωστική κατανόηση της λέξης, γιατί ήταν με κομμένα φτερά και τσαλακωμένα όνειρα μέσα σε ένα ανθρωποφάγο περιβάλλον. Ένα 10% όμως έπιασε τη λέξη την έκανε κτήμα του και μετά έβαλε στόχο για την κατάκτησή της. Όχι μόνο μια φορά , όχι μόνο μια κορυφή, αλλά πολλές. Ήταν εύκολο; Όχι βέβαια. Είχαν την ευκαιρία . Βεβαίως. Είχαν την επιλογή; Βεβαίως. Ακριβώς όπως και η άλλη κατηγορία.
Όμως, όπως τον δρόμο της αρετής και τον δρόμο της κακίας, έτσι και εδώ.
Το 90% επέλεξαν να ακολουθήσουν τον δρόμο της κακίας , όπου είναι στρωμένος με ροδοπέταλα στην αρχή , είναι ίσιος και όμορφος , χωρίς λακκούβες και δυσκολίες. Μετά από λίγο όταν αρχίζουν οι δυσκολίες , εντελώς απροετοίμαστοι και χωρίς να έχουν εξασκηθεί στην εξολόθρευση προβλημάτων και καταστάσεων , οδηγούνται σε ένα φαύλο κύκλο απαίδευτων και κενών ανθρώπων . Ανθρώπων χωρίς όνειρα, στόχους , κάτω του μετρίου , σε μια μόνιμη κατάσταση κρίσης , όχι μόνο οικονομικής αλλά και χρονικής. Ανθρώπων που άγονται και φέρονται από τους επιτήδειους πολιτικούς εξολοθρευτές των συνειδήσεων και που τους χρησιμοποιούν όταν τους έχουν ανάγκη. Όταν πλέον τους έχουν εντελώς ροφήξει το αίμα, τους πετούν στο ΔΝΤ για να τους αποτελειώσει με τα κοφτερά και λαίμαργα σαγόνια του.
Το 10% επέλεξαν το δρόμο της αρετής . Πολύ δύσκολη και επίπονη απόφαση . Απόφαση που σε βγάζει από το κουτί σου , από τη βολή σου , σε κάνει να αναπτύσσεις επιπλέον εγκεφαλικές αλλά και σωματικές δυνάμεις και δεξιότητες , μέσα από τις μεγάλες λακκούβες , τις στροφές, τις ανηφόρες , τα επικίνδυνα σαρκοφάγα ζώα , τους σφετεριστές τις κάθε εξουσίας. Αν καταφέρεις και γλυτώσεις από όλες αυτές τις προκλήσεις , γίνεσαι πιο δυνατός και η ζωή σου επιφυλάσσει μια ανταμοιβή. Ο δρόμος της αρετής μετά από τις δύσκολες περιόδους των προκλήσεων , έχει μια ατέλειωτη ευθεία .Μια ευθεία με εξωτικά μέρη , με αιθέριες υπάρξεις , με γαλάζιες θάλασσες και ουρανούς, με παραδεισένιες ανέσεις .
Έχουμε την επιλογή. Έχουμε την δύναμη της επιλογής . Κανείς μα κανείς δεν είναι πιο υπεύθυνος από εσένα για την ζωή σου όσο εσύ και οι επιλογές σου. Οι επιλογές του χθες είναι αυτό που ζεις σήμερα και οι επιλογές του σήμερα είναι αυτό που θα ζήσεις αύριο.
Τώρα να μου πεις τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κορυφή του Αφέντη!!
Έχουν και παραέχουν . Η ανακοίνωση έγραφε . Ορειβατική δραστηριότητα του Ορειβατικού συλλόγου Αγ. Νικολάου ΒΙΟΚΙΝΗΣΗ στο Σελάκανο και στην κορυφή Αφέντη 2141 μ. Δήλωσαν συμμετοχή 10. Ακύρωσαν 9. Δικαιολογίες; Είδαν στον καιρό ότι θα βρέξει. Η γάτα τους περιμένει να γεννήσει. Ένοιωσαν ένα ποναλάκι στη μέση. Κάτι τους έτυχε ξαφνικά. Έμειναν από βενζίνη. Δεν μπορείς να φανταστείς τι και τι έχω ακούσει από ανθρώπους που δεν έχουν δεσμευτεί στις αποφάσεις που παίρνουν και το κυριότερο εκθέτουν τον εαυτόν τους σε δημόσια κριτική . Η αποστολή ξεκίνησε με δύο . Τον Κώστα και τον γράφοντα. Την επόμενη το πρωί θα έμπαινε στην ομάδα μας άλλος ένας, ο οποίος μάλιστα έχει φιλοσοφική σχέση με την αρχαία κουλτούρα. Το Σάββατο λοιπόν , μετά από ένα άχαρο ταξίδι με το αυτοκίνητο φτάσαμε στον προορισμό μας. Η πλατεία του οικισμού Σελάκανο άδεια . Παρκάραμε το αυτοκίνητο και ετοιμάσαμε τα σακίδιά μας. Το δικό μου θα ήταν περί τα 18 κιλά. Έχω σαν αρχή , στο βουνό καλλίτερα να έχεις πράγματα απαραίτητα και ας μη σου χρειαστούν , παρά να τα χρειαστείς και να μην τα έχεις . Φορτωθήκαμε στην πλάτη τα σακίδια και με πορεία μέσα από το Ε4 ορειβατικό μονοπάτι , μπήκαμε σταδιακά στην καρδία του δάσους. Κοιτάζαμε γύρω μας καθώς ανηφορίζαμε και τα συναισθήματα αντιπαλεύανε μέσα μας. Ευχάριστα, από την ομορφιά της φύσης , με τα πουλάκια να χαϊδεύουν τα περήφανα αυτιά μας, με τις βελούδινες δροσερές φωνούλες τους και το πράσινο ψυχοχαλαρωτικό πευκόφυτο φυσικό χαλί , τα μεταλλικά τρεχούμενα νερά που κατά διαστήματα συναντούσαμε κάτω από πήγες με σχηματισμό μικρού χαριτωμένου ρυακιού, που την περίοδο αυτή με τα πολλά νερά , δεν ήταν δυνατόν να μας παίζουν το κρυφτούλι του καλοκαιριού.
Ήμασταν σε συνεχόμενη ανηφορική πορεία με στόχο την πηγή πολύ νερό στην καρδιά του δάσους . Προσπεράσαμε μέλισσες, που κάποιοι αδίσταχτοι μελισσοκόμοι παραβαίνοντας του κανόνες και με τις ανοχές του ανίσχυρου δασαρχείου, είχαν τοποθετήσει σχεδόν μέσα στον δασικό δρόμο. Περάσαμε τον πόρο της μέλισσας με τους μελισσόκηπους στα διάφορα δύσβατα σημεία των βράχων εκατέρωθεν. Στην συνάντησή μας με το ποτάμι, που έφερνε ακούραστα το νερό των πηγών, νοιώσαμε την καρδιά μας να αγαλλιάζει, από την θεϊκή ομορφιά της φύσης . Η πινακίδα πολύ νερό μας έδειχνε την πορεία μας προς τον στόχο. Ακριβώς πάνω από την πινακίδα , μερικά πεύκα με 10αδες χρόνια στον κορμό τους , φιλοξενούσαν είτε με την θέλησή τους είτε χωρίς τα ημιπαράσιτα Ιξός με τους λευκούς μαργαριταρένιους καρπούς .
Η πορεία πάνω στα ελαστικά στρώματα των σάπιων και ξηρών πευκοβελόνων, ήταν μια βαμβακερή αίσθηση απαλότητας, κάτω από τον παχύ ίσκιο των γιγάντιων πεύκων , που το σούρουπο τον έκανε να φαίνεται ακόμα πιο παχύς και σε ορισμένα σημεία ελαφρά σκοτεινός.
Ο τραγουδιστός ήχος από τους μικρούς καταρράκτες του ποταμού, που έρεε παράλληλα με την ανοδική πορεία μας , έδινε ένα ευχάριστο και ξεκούραστο ρυθμό στο βαρυφορτωμένο ταλαίπωρο κορμί μας.
Το μονοπάτι με τις πευκοβελόνες , μόνο από έμπειρο στα βουνά μάτι ,μπορούσε να γίνει αντιληπτό, καθόσον οι καιρικές συνθήκες και το βελονοπάπλωμα , το καθιστούσαν ανύπαρκτο.
Σε λίγο φτάνοντας στις πηγές Πολύ Νερό , ο υδάτινος απαλός βρυχηθμός , από μεγάλη ποσότητα νερού έφτανε στα αυτιά μας.
Στην κύρια πηγή πήραμε μια ανάσα και κατηφορίσαμε προς το βάθος του φαραγγιού όπου κυλούσε το ποτάμι . Δίπλα από το ποτάμι και από άλλες πηγές τις απέναντι πλαγιάς υπήρχε ένα πλάτωμα που πολλές άλλες φορές το είχα χρησιμοποιήσει για κατασκήνωση. Όμως τώρα με τα πολλά νερά είχαν κατέβει χώματα και το είχαν ελαφρώς χαλάσει.
Με εργαλεία δυο μεγάλες φλούδες από πεύκο ισιώσαμε το χώμα και απλώσαμε επάνω φύλλα από πλατάνια δημιουργώντας ένα απαλό υπόστρωμα.
Η διαδικασία του στησίματος της σκηνής κράτησε 20 λεπτά περίπου. Αφού τακτοποιήσαμε τα σακίδια στον χώρο υποδοχής της σκηνής ανάψαμε φωτιά χρησιμοποιώντας φύλα μικρά κλαδάκια και χαρτί. Μετά ,ενισχύσαμε την δύναμη και την διάρκειά της , με κομμένους κορμούς από την ίδια την φύση, παρμένους μέσα από το ποτάμι που ήταν στα δυο μέτρα από εμάς.
Ήταν τόσο ονειρικό το σκηνικό που ενώ πεινούσαμε δεν λέγαμε να ετοιμάσουμε το φαγητό μας. Το ποτάμι να τραγουδάει δίπλα μας , η πηγή με τον δικό της τον ήχο απέναντί μας, ανάμεσα σε δύο πλαγιές που σχημάτιζαν το φαράγγι, τα πεύκα , τα πλατάνια και οι πρίνοι ακριβώς από πάνω μας, τα αστέρια και το μισοφέγγαρο στο βάθος του σύμπαντος πάνω από τα κεφάλια μας και ολοκληρώνοντας την ονειρική μελωδία, η φωτιά μπροστά από την σκηνή μας , έγραψε ένα ανεπανάληπτο σκηνικό μέσα στην μνήμη μας.
Το πρωί μας ξύπνησαν οι συγχορδίες από τα γαρδέλια και τα αηδόνια. Ενισχύσαμε την φωτιά που στη διάρκεια της νύχτας είχε σχεδόν σβήσει και ψήσαμε το τσάι μας σε μια μεγάλη καραβάνα.
Το μήνυμα που πήραμε από τον άλλο ορειβάτη που θα ερχόταν μαζί μας το πρωί ήταν αρνητικό και έτσι αφού τοποθετήσαμε μέσα στην σκηνή τα διάφορα υλικά και τα μεγάλα σακίδια , πήραμε τα απαραίτητα για την κορυφή εφόδια και ξεκινήσαμε την πορεία.
Από τα 1250 μ. υψόμετρο , περνώντας μέσα από συστάδες με γέρικους υπεραιωνόβιους πρίνους , μονοπάτι σχεδόν ανύπαρκτο με πέτρες και κλαδιά, φτάσαμε στα 1440 μ. σε ένα μεγάλο πλάτωμα με κάμποσους γηγαντιώδεις πρίνους και σε μία άκρη προς το φαράγγι , ένα ερειπωμένο μυτάτο που φαντάζομαι στις καλές εποχές θα έσφυζε από ζωή και η μυρωδιά από τα γαλακτοκομικά προϊόντα θα ήταν διάχυτη παντού γύρω.
Από το σημείο αυτό και πάνω αρχίζει ο Γολγοθάς τη ημέρας. Μετά την μικρή πηγή η κλίση του εδάφους αρχίζει να γίνεται τέτοια που σαν να ανεβαίνεις σκάλα με ατέλειωτα σαθρά σκαλοπάτια. Η θέα μιας μικρής μάντρας κάποιου βοσκού του παρελθόντος , κάτω από την στέγη ενός πελώριο πολύχρωμου βράχου , μας τράβηξε την προσοχή. Κατευθυνθήκαμε εκεί. Υπήρχαν ακόμη σχεδόν απείραχτα τα πέτρινα , κρεβάτια του βοσκού , όπου έβαζε μαλακούς και ελαστικούς μικρούς θάμνους για τους ελεύθερους ξάστερους ύπνους του. Προσπάθησα να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει κάποιες στιγμές της ζωής του βοσκού εκείνου αλλά ήταν οι εικόνες αντικρουόμενες .
Στην δεξιά άκρη του μεγάλου βράχου υπήρχε ένα πέρασμα προς τα πάνω , από όπου και προχωρήσαμε προς το απότομο λούκι με σχεδόν παγωμένο χιόνι, που υψωνόταν πάνω από τα κεφάλια μας. Το υψόμετρο εδώ ήταν ήδη στα 1700 μ.
Ένα μικρό ρυάκι μας υπενθύμιζε με την παρουσία του ότι υπάρχει νερό το οποίο προερχόταν από τα χιόνια που έλιωναν . Ξαφνικά βλέπουμε άλλο ένα ρυάκι που σχεδόν έρεε κάθετα στο άλλο. Εδώ ήταν στα 1770 μ. Με παραξένεψε γιατί από εκεί που ερχόταν το νερό δεν υπήρχαν χιόνια. Το ακολουθήσαμε και ανακαλύψαμε μια καινούργια πηγή. Μια πηγή, που κάθε φορά που ανέβαινα στην κορυφή καλοκαίρι και περνούσα από το συγκεκριμένο μέρος, δεν μπορούσα να ανακαλύψω, παρά το ότι υπήρχε στον χάρτη. Ο λόγος ήταν ότι, το καλοκαίρι ναι μεν έχει νερό, αλλά δεν είναι η ποσότητα τέτοια, ώστε να μπορεί κανείς να ακούσει την ροή του νερού και έτσι το νερό χάνεται πίσω από ένα βράχο χωρίς κανείς να μπορεί να το αντιληφθεί .
Αφήνοντας την πηγή, ακουμπούσαμε την άκρη του παγετώνα, που ήταν σφηνωμένος μέσα στο λούκι και δάκρυζε κάτω από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος ,σχηματίζοντας μικρές και μετά μεγάλες ποσότητες νερού στο ρυάκι. Σχεδόν σκαρφαλώναμε στα βράχια που ήταν δεξιά από το λούκι . Δεν μπήκαμε καθόλου μέσα στο μισοπαγωμένο χιόνι, για το φόβο μήπως γλιστρήσουμε και λόγο της απότομης κλίσης, να μας πετούσε πάνω σε κάποιο βράχο, με απρόβλεπτες συνέπειες. Ήταν πολύ κουραστικό το ανέβασμα . Μερικές φορές, δυσκολευόμασταν να βρούμε και μέρος πάνω σε βράχο, για να πατήσουμε και σκάβαμε με το ένα μας πόδι επάνω στο χιόνι, κάποια πατήματα και με το άλλο πατάγαμε βράχο με πολύ προσοχή. Μέτρο το μέτρο καταβροχθίζαμε την απόσταση που μας χώριζε από την κορυφή. Μερικές φορές σταματάγαμε ,παίρναμε μια βαθειά ανάσα και προχωρούσαμε . Πάντα το βλέμμα μας ήταν ψηλά.. Όσο και αν μερικές φορές μας πέρασε η ιδέα να γυρίσουμε πίσω , την πνίγαμε μέσα μας και σκεφτόμασταν την αγαλλίαση που θα νοιώθαμε όταν πατούσαμε την κορυφή. Έτσι βήμα , βήμα κερδίζαμε ύψος , μέχρι που τελείωσε επιτέλους το δύσκολο και επικίνδυνο λούκι και έδωσε την θέση του σε ένα ανηφορικό μεν αλλά πλατύ και ευχάριστο να το περπατάς λευκό χαλί.
Όταν κάποιος περπατάει επάνω σε χιόνι που δεν είναι εντελώς παγωμένο, αλλά σου επιτρέπει να πατάς και να βουλιάζεις μέχρι 5-10 cm ,είναι μια ευχάριστη και παιγνιδιάρικη απόλαυση. Από την άλλη επειδή δεν έχεις τις ανωμαλίες του εδάφους, με πέτρες, θάμνους και λακκούβες , είναι πιο εύκολα προσβάσιμο και έχεις μια πιο γρήγορη πορεία.
Ήμασταν ήδη στα 1980. Η κορυφή ήταν από πάνω μας . Το εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού φαινόταν . Η κορυφή ήταν στα 1141 μ. Λίγο ακόμη . Το χιόνι γύρω μας απλωνόταν αρχοντικά σαν λιβάδι σπαρμένων λευκών λουλουδιών. Η ολική αντανάκλαση του φωτός μας ανέβαζε την θερμοκρασία, σε σημείο που –σαν πιο τολμηρός- αφαίρεσα τα ρούχα στο επάνω μέρος του σώματος και έβαλα αντηλιακό για να μη μας κοκκινίσει ο ήλιος και για 2-3 λεπτά ξάπλωσα πάνω στο χιόνι κάνοντας χιονοηλιοθεραπεία. Ήταν κάτι το διαφορετικό , κάτι που δεν το κάνεις κάθε μέρα . Ήταν μια πρόκληση στη σκέψη μου αλλά και στο σώμα μου. Ο Κώστας κάθε φορά που έβλεπε κάτι παράξενο το αποθανάτιζε με την φωτογραφική του μηχανή. Για εκείνον ήταν η δεύτερη φορά που έκανε δραστηριότητα με χιόνια και ήταν πολύ συγκινημένος από την λευκή ομορφιά της φύσης.
Με μια τελευταία προσπάθεια , σε βραχώδες περιβάλλον, το οποίο διαδεχόταν τα λιβάδια του χιονιού, περνώντας μέσα από πετρόκτιστα λαγούμια – αρχιτεκτονικά υπολείμματα προσκυνητών της εορτής του Αφέντη Χριστού-πατήσαμε την κορυφή.
Η κατάκτηση του στόχου ήταν μια εσωτερική αυτοπραγμάτωση και ενίσχυση της αυτοπεποίθησης . Το να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά σε κάνει να νοιώθεις σαν δημιουργός. Η μικρή εκκλησούλα του Αφέντη Χριστού κειτόταν σε μια μόνιμη αιθέρια γήινη τοποθεσία. Κτυπήσαμε την καμπάνα που κρεμόταν στο εξωτερικό, μερικές φορές, για να δηλώσουμε την παρουσία μας και να ξυπνήσουμε τα πνεύματα. Κάποια σύννεφα περικύκλωναν την κορυφή σαν βαμβακερά υγρά χάδια. Ο καιρός άνοιγε και έκλεινε αλλά σε γενικές γραμμές ήταν άπνοια και ηλιοφάνεια. Χάρμα οφθαλμού.
Εναποθέτω το σακίδιό μου τελικά στην πόρτα της εκκλησούλας κοντά , την ίδια στιγμή που ο Κώστας προσπαθούσε να διακρίνει το χωριό του στο βάθος, δια μέσου της συνεφοπαρέλασης. Η πόρτα κλειστή αλλά όχι κλειδωμένη. Την σπρώχνω και μια έκπληξη με περίμενε. Ένας όγκος χιονιού πάνω από μισό κυβικό ήταν πίσω από την πόρτα και μέσα στο εκκλησάκι. Ερωτηματικό για το πώς μπήκε μέσα το χιόνι. Συζητήσαμε με τον Κώστα, που κατέφθασε αμέσως μετά από πρόσκλησή μου, για να δει κάτι περίεργο. Το συμπέρασμα που βγάλαμε ήταν ότι , σε ισχυρή χιονοθύελλα και με δυνατό νοτιά η πόρτα άνοιγε από την πίεση του αέρα και το χιόνι σχεδόν σε οριζόντια τροχιά έμπαινε μέσα στο εκκλησάκι. Μπαίνοντας μέσα, ένα ανεξήγητο ρίγος κυριεύει το σώμα σου, περικυκλωμένος από τις ξεθωριασμένες και γεμάτες υγρασία εικόνες. Η μυρωδιά του χρησιμοποιημένου κεριού, που στοιβαγμένο, σε κάποιους μικρούς σάκους στην γωνία, περίμενε κάποιο θεοσεβούμενο αχθοφόρο να το κατεβάσει στον πολιτισμό, ανακατεμένη με την διάχυτη μούχλα, σε έκανε να νοιώθεις ότι είσαι σε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον.
Το βιβλίο των ορειβατών, προστατευμένο μέσα σε μια ανοξείδωτη θήκη, μας τράβηξε την προσοχή. Το ανοίξαμε και αφήσαμε να ανασάνει λίγο στο καθαρό οξυγόνο της κορυφής . Η υγρασία του περιβάλλοντος χώρου, είχε εισχωρήσει μέσα και είχε αρχίσει να μουχλιάζει. Αφήσαμε να περάσει λίγο ώρα και μετά βάλαμε την δική μας εκδοχή και υπογραφή , δηλώνοντας την παρουσία μας στην κορυφή.
Η κατάκτηση μιας ακόμα κορυφής, μας γέμισε τις μπαταρίες της γήινης υπόστασή μας και μας έδινε δύναμη και ενέργεια για κατάκτηση άλλων κορυφών , ίσως δυσκολότερων . Ο χρόνος της επίτευξης του στόχου δεν μας εμπόδισε. Ούτε η απότομες κλίσεις στο δυσπρόσιτο λούκι . Ο στόχος ήταν η κορυφή. Μια ακόμα Ιθάκη. Οι προκλήσεις της διαδρομής για την Ιθάκη μας έκαναν πιο σοφούς. Πιο πλούσιους σε γνώσεις. Πιο ισχυρούς χαραχτήρες.
Η κατάκτηση μιας ακόμα κορυφής έχει συμβολικό χαραχτήρα στις ζωές μας. Όλοι μας αντιμετωπίζουμε προκλήσεις και τοποθετούμε κορυφές-στόχους. Μένουμε όμως εστιασμένοι στην επίτευξή τους ή τα παρατάμε; Έχει καταγραφεί ότι το 90% των ανθρώπων τα παρατάει. Όμως εσύ που θέλεις να ανήκεις , στο 90 ή στο 10; Έχεις, όπως όλοι μας άλλωστε, το καταπληκτικότερο όπλο που μας χάρισε ο δημιουργός. Το όπλο της επιλογής. Οι επιλογές του παρελθόντος είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα και οι επιλογές του σήμερα είναι αυτό που θα ζήσουμε αύριο. Ας βγάλουμε λοιπόν, αυτό το δυνατό όπλο από το μπαούλο, να το ξεσκονίσουμε , να το γυαλίσουμε και να το βάλουμε να δουλέψει για μας.
Γιώργος Αλέξης
27-4-2011
