Αυτό περιγράφει τη κατάσταση του βυθού του λιμανιού της πόλης του Αγίου Νικολάου, η εσωτερική πλευρά του οποίου είχε να καθαριστεί ίσως και τρεις δεκαετίες. Έτσι με αφορμή την ύπαρξη στη περιοχή θαλάσσιου γερανού, ξεκίνησε μια προσπάθεια καθαρισμού του βυθού που απέδωσε αρκετούς τόνους με ότι βάζει ο νους του ανθρώπου: λάστιχα αυτοκινήτων, συρματόσχοινα, δίχτυα, λαμαρίνες, μπαταρίες, λεκάνες τουαλετών και πολλά άλλα όμορφα. Εκεί κάπου και καμιά πετονιά που έμπλεξε και έμεινε κάτω. Αλλά η πετονιά είναι αθώα μπρος σ’ αυτό το χάλι.
Δυστυχώς αυτή είναι η λογική των περισσότερων όσων ασχολούνται με τη θάλασσα. Επισκευάζουμε το πλεούμενο και ότι αλλάξουμε ή περισσέψει, το φουντάρουμε. Η κακομοίρα η θάλασσα, ούτε διαμαρτύρεται, αντιθέτως κρύβει τις βρωμιές μας και μας τις επιστρέφει μέσω ενός ψαριού κάποια στιγμή. Μυαλό δεν βάζουμε.
Εάν κανείς ρίξει μια ματιά στο βυθό του Καθολικού, κάτω από τον πολιούχο Άγιο Νικόλαο, παρά το ότι οι αυτοδύτες κάθε χρόνο καθαρίζουν, θα δει μπαταρίες και άλλα ευπρεπή. Όπως και στο βυθό της Σπιναλόγκας. Κάπως έτσι μας διαμαρτυρήθηκε ένας ψαράς από τη Κάτω Ζάκρο για το πλοίο που έχει προσαράξει εκεί εδώ και πολλούς μήνες, ενώ λίγο πριν άλλαξε τη μπαταρία στη βάρκα και πέταξε τη παλιά στη θάλασσα.
Εάν κανείς ρίξει μια ματιά στο βυθό του Καθολικού, κάτω από τον πολιούχο Άγιο Νικόλαο, παρά το ότι οι αυτοδύτες κάθε χρόνο καθαρίζουν, θα δει μπαταρίες και άλλα ευπρεπή. Όπως και στο βυθό της Σπιναλόγκας. Κάπως έτσι μας διαμαρτυρήθηκε ένας ψαράς από τη Κάτω Ζάκρο για το πλοίο που έχει προσαράξει εκεί εδώ και πολλούς μήνες, ενώ λίγο πριν άλλαξε τη μπαταρία στη βάρκα και πέταξε τη παλιά στη θάλασσα.