του Ευρωβουλευτή Γιώργου Χατζημαρκάκη
Σε μια περίοδο που η νεανική ανεργία κοστίζει στην Ευρώπη 153 δισ. ευρώ ετησίως, ή αλλιώς το 1,2% του ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Επιτροπή προτείνει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που θα πραγματοποιηθεί στις 27 και 28 Ιουνίου, να δοθούν εγγυημένα για τη νεανική ανεργία 6 δισ. ευρώ.
Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στα χρήματα που κοστίζει η νεανική ανεργία για δύο εβδομάδες, όπως μας αποκάλυψε τον περασμένο Οκτώβριο η Υπηρεσία Ερευνών της Ε.Ε. (Eurofound).
Απέναντι στην εφιαλτική πραγματικότητα, το ποσό αυτό, που προβλέπει η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για «Εγγύηση», αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό που δεν καλύπτει τη στόχευση που η ίδια θέτει και περιγράφεται στον κανόνα: Μία ποιοτική θέση εργασίας ή δυνατότητα συνέχισης της εκπαίδευσης, μαθητείας ή πρακτικής άσκησης, εντός τετραμήνου από τη λήξη των σπουδών ή από την ένταξη στην ανεργία.
Επιπλέον, το ποσόν που προτείνει συνολικά η Επιτροπή για διάστημα μιας επταετίας (2014-2020), για επενδύσεις στο ανθρώπινο κεφάλαιο, υπερβαίνει ελάχιστα το 50% του ετήσιου κόστους ανεργίας, αγγίζοντας τα 80 δισ. ευρώ.
Είναι προφανές πως με τέτοιες προσεγγίσεις χάνουμε μια ολόκληρη γενιά Ευρωπαίων, που βυθίζεται στην απόγνωση, γιατί η Ευρώπη αποτυγχάνει στην τήρηση του κοινωνικού της συμβολαίου, με τη νεανική και αυξανόμενη πολιτική δυσαρέσκεια να οδεύει προς επίπεδα παρόμοια με εκείνα που πυροδότησαν τις εξεγέρσεις της Αραβικής Ανοιξης, όπως ορθά παρατηρεί ο ΟΟΣΑ.
Οι 14 εκατ. νέοι άνεργοι Ευρωπαίοι πληθυσμιακά αντιστοιχούν σε μια χώρα μεγαλύτερη από την Ελλάδα και η πρωτοβουλία για την «Εγγύηση» της εργασίας στη νεολαία θα έχει αποτέλεσμα μόνο αν συνοδευθεί από γενναία απόφαση οικονομικής στήριξης, πολλαπλάσια της πρότασης που κατέθεσε η Επιτροπή.
Για παράδειγμα, η Ελλάδα είναι η χώρα που βρίσκεται στο «κόκκινο» σε επίπεδο Ε.Ε., λόγω «αδρανών» νεαρών ενηλίκων, αφού εντός του 2011 έχασε το 3,28% του ετήσιου ΑΕΠ, το μεγαλύτερο σε όλη την Ε.Ε. Αναμένουμε δε πολύ χειρότερα στοιχεία, όταν διατηρείται μια τρομακτική πρωτιά στην Ευρώπη, τόσο στη νεανική ανεργία, που είναι πάνω από το 60%, όσο και στο σύνολο του πληθυσμού, που φτάνει το 27,4%.
Το αξιοσημείωτο είναι πως στην Ελλάδα οι πτυχιούχοι και οι κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων αποτελούν το 32,9% των ανέργων. Δηλαδή, πάνω από μισό εκατομμύριο νέοι επιστήμονες δεν θα έχουν κάποια ουσιαστική προοπτική στήριξης από τα κονδύλια που προτείνει η Επιτροπή, τα οποία πρωτίστως οδεύουν προς την κατάρτιση. Αλήθεια, ποιες ελλείψεις δεξιοτήτων θα καλύψουν, μέσα από αυτή τη λογική, ολοκληρωμένοι επιστήμονες που διαθέτουν ήδη εξειδικευμένη γνώση;
Αυτό που απομένει σε όλα τα λαμπρά μυαλά της Ελλάδας είναι να κάνουν χρήση της κινητικότητας των εργαζομένων εντός της Ε.Ε. μέσω του δικτύου EURES, γεγονός που συνεπάγεται μια τεράστια απώλεια επιστημονικού δυναμικού, το οποίο κανονικά θα πρέπει να κληθεί να σηκώσει στις πλάτες του την ανάταξη της χώρας. Τα τελευταία πέντε χρόνια της κρίσης έφυγαν 150.000 Ελληνες πτυχιούχοι από την Ελλάδα, σηματοδοτώντας το νέο κύμα μετανάστευσης. Κι από αυτούς, σύμφωνα με το γερμανικό Τύπο, 6 στους 10 δεν προσπάθησαν καν να βρουν δουλειά στην Ελλάδα.
Αυτό που απαιτείται άμεσα, πέρα από τη γενναία αύξηση των κονδυλίων για την ανεργία, είναι μια πρόταση που θα έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά και θα θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την αντιμετώπιση του προβλήματος στα κράτη-μέλη που έχουν πληγεί βάναυσα από το φαινόμενο, με πρώτη την Ελλάδα. Μόνο τότε θα φανεί πως η Ε.Ε. αντιμετωπίζει την επίλυση του ζητήματος ως προϋπόθεση επιβίωσης για την Ευρώπη και θα στείλει ξεκάθαρο μήνυμα πως επιδιώκει συγκροτημένα να αναστρέψει τις συνέπειες της ύφεσης στην Ε.Ε.
το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία
