Αφροδίτη(η κορυφαία απ’ όσες ψευδαισθήσεις στηρίζουν τον «μάταιο» τούτο Κόσμο…)
του Σταύρου Τζαρδή

Ο Έρωτας σήμερα φαντάζει ανεπίκαιρο, αλλά παντοδύναμο και πάντα διαχρονικό θέμα μέσα στα «Χρόνια της Χολέρας» και εν προκειμένω της διαρκούς απειλής Χρεοκοπίας της Χώρας μας! Που είναι αλήθεια η περίφημη Ανεξαρτησία μας για την οποία αγωνίσθηκαν γενιές και γενιές και ιστορήθηκαν κάθε φορά εκατόμβες ή και μυριάδες θυμάτων… Προς τι ο Εθνικός μας Εγωισμός και η Υπεροψία, ενώ ανεχόμαστε καθημερινά νέους κόλαφους για την Χρηματοοικονομική μας Απαξίωση… Γιατί να μην είμαστε “εμιγκρέδες” ή διασκορπισμένοι στα εφτά πέρατα της Οικουμένης και να μεγαλουργούμε σαν Έλληνες, παρά να κακομαθαίνουμε και να αποτυγχάνουμε συνεχώς σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, διαιωνίζοντας τις κακές μας επιλογές και τα δραματικά μας αδιέξοδα, που εμείς οι ίδιοι επισωρεύσαμε επιπόλαια και καταστροφικά!…

Τέλος πάντων δεν το πήραμε απόφαση ότι ο Θεός της Ελλάδας δεν καταυγάζει ως ο μοναδικός στο παγκόσμιο στερέωμα και ότι η Ιστορία κινείται  και χωρίς την δική μας πληθωρική παρουσία! Δώσαμε τα φώτα, αλλά μας τα πήραν και τα αξιοποίησαν οι πρώην «βάρβαροι»! Ποιος φταίει, όταν δεν σεβόμαστε τις Δημοκρατικές Αρχές και την Ισονομία, που πρώτοι εμείς διδάξαμε στην Οικουμένη, όταν εγκαταλείψαμε τον αρχαίο φιλοσοφικό ή θεατρικό Ορθό Λόγο και περάσαμε στον νεοπλουτισμό και σε μια καταναλωτική φθήνια! Χάσαμε και τον Αγγελόπουλο, μας έμεινε μόνο ο Θεοδωράκης και μνημονεύουμε συχνά–πυκνά τον Ελύτη και τους σύγχρονους Έλληνες ποιητές, γιατί απορφανιζόμαστε συνεχώς…

Ο επίκαιρος θεός του Έρωτα με τον ξενόφερτο «Βαλεντίνο» αποτελεί την ωραιότερη επί γης χίμαιρα και ενεργεί σαν καταλύτης, που διαμορφώνει και προάγει τον εφήμερο τούτο Κόσμο και την ίδια τη ζωή! Είναι η τελειότερη επί Γης ψευδαίσθηση, υπερβαίνει και αυτή του φωτεινού γαλάζιου ουράνιου θόλου του κατ’ εξοχή φιλικού μας πλανήτη μ’ όλες εκείνες τις οργασμικές διαδικασίες, που κρύβει το χάος και το μέγα και αφιλόξενο Κενό που υπάρχει εκτός και πέραν της χαριτόβρυτης ατμόσφαιρας…

Εδώ γεννιούνται τα σκιρτήματα, οι ωραίες εικόνες και τα συναισθήματα, οργιάζουν η φύση και τα πάθη της ισχυρής έλξης, που καθρεφτίζουν την υπέρτατη βιολογική σκοπιμότητα της Αναπαραγωγής με ενισχυμένα κληρονομικά χαρακτηριστικά από τα διασταυρωμένα χρωμοσώματα, προκειμένου να επιβιώσουν ασφαλέστερα οι Γόνοι σ’ ένα διαρκώς επιδεινούμενο και πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αν δεν υπήρχε αυτό το ελιξίριο (l’ elisir d’ amore), θα ήταν μαύρη και καταθλιπτική η βιοτή μας, έτσι καιγόμενοι αναγεννιόμαστε σ’ αυτή την μέγιστη σωματική και ψυχική ευφορία και αγγίζουμε ψήγματα ευτυχίας αναπλάθοντας τον Κόσμο. Η διεργασία της εξίσωσης θα έχει πραγματοποιηθεί και η Ζωή θα έχει κάμει ένα βήμα εμπρός, απέναντι σε μια άγνωστη και απροσδιόριστη αιωνιότητα…

άνοιξηΠαρατηρώ και στην Κινηματογραφική μας Λέσχη μια αποστροφή στις κριτικές των μελών προς τους κατά καιρούς δημιουργούς ερωτικών θεμάτων, αυτών που πάντοτε αποτελούσαν ένα από τα πιο δημοφιλή θέματα του Σινεμά! Αυτή η διαδικασία του Έρωτα πάντα θα γιορτάζεται και θα υμνείται και ας μην προσπαθούμε να την εκλογικεύσουμε ή να ανασύρουμε βαθύτερα νοήματα. Είναι η γιορτή της Φύσης και της Ζωής! Αυτή μοναχά και τίποτα άλλο….. Είναι ο καταλύτης και προαγωγός της Ιστορίας, στο όνομά του μεγαλούργησαν οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες, έγιναν γι’ αυτόν πόλεμοι και καταστροφές, πρόκειται για το μεγάλο δώρο της ζήσης μας, που δεν μπαίνει σε «νόρμες» αλλ’ είναι απρόβλεπτο και κυριαρχικό, όπως με μοναδικό ποιητικό τρόπο αναφέρεται στο περίφημο Χορικό της Αντιγόνης του Σοφοκλέους…

«Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ος εν κτήμασι πίπτεις, ος εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’ αγρονόμοις αυλαίς  και σ’ ουτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς ουθ’ αμερίων σε γ’ ανθρώπων»… Έρως ανίκητε σε κάθε μάχη, συ που κυριαρχείς όπου πατήσεις, συ που ξενυχτάς στα τρυφερά μάγουλα των κοριτσιών, που δρασκελάς πάνω από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους κανείς δεν γλυτώνει από σένα, μήτε Θεός μήτε θνητός…

«Ο δ’ έχων μέμηνεν. Συ και δικαίων αδίκους φρένας παρασπάς επί λώβα, συ και τόδε νείκος ανδρών ξύναιμον έχεις ταράξας  νικά δ’ εναργής βλεφάρων ίμερος ευλέκτρου νύμφας, των μεγάλων πάρεδρος εν αρχαίς θεσμών. ΄Αμαχος γαρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα»… Όποιον αγγίξεις, τον τρελαίνεις. Συ άνθρωπο φρόνιμο εξωθείς στ’ άδικο και το χαμό, συ που ανάβεις ταραχή και μάχη ανάμεσα σε γιο και σε πατέρα νικά ο πόθος και η λαχτάρα για τη γλυκομάτα νύφη, αντίθετα σ’ όλους τους μεγάλους νόμους. Σαν ατάραχος Θεός τους περιγελάς, ω Αφροδίτη…

Ας γιορτάσουμε πάλι αυτή τη μοναδική γιορτή και ας ανανεωθούμε εσωτερικά μ’ αυτό το περίφημο ελιξίριο (l’ elisir d’ amore), που ανασταίνει και πεθαμένους και ανανεώνει τους γέροντες….. Είναι το υπέρτατό μας αντίδοτο μπρος στο σκότος και το απύθμενο βάθος της αιωνιότητας, είναι η λογική του παράλογου στους πόνους και την φθορά της Ζωής, είναι η ίδια η Άνοιξη, ανανεωμένη και με υπέρτατες προσδοκίες κάθε χρόνο!

ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΣ. ΤΖΑΡΔΗΣ

Print Friendly, PDF & Email

Από manos