της Φωτεινής Χαλκιά Καζαμία
Ξημέρωσε η Επέτειος της Επανάστασης του ΄ 21 και έχω την αίσθηση ότι η φετινή επέτειος – 193 χρόνια μετά – είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Και έχω επίσης την βεβαιότητα ότι όλοι οι Έλληνες – έχοντες και μη έχοντες ιστορικές γνώσεις – νιώθουμε την ανάγκη να ανατρέξουμε στο παρελθόν , να «γαντζωθούμε» σαν ναυαγοί με όση δύναμη μας απέμεινε στα ματωμένα βράχια της Ιστορίας μας…
Λέω λοιπόν να κρατήσω τον ενθουσιασμό, την παλληκαριά όλων εκείνων που ξεκίνησαν τον Αγώνα… Γιατί σήμερα δεν υπάρχει ενθουσιασμός. Και αν μιλάμε για Αγώνα εννοούμε μόνο τον « Αγώνα της επιβίωσης»…
Λέω να κρατήσω τα κρυφά σχολειά που για τετρακόσια ολόκληρα διατήρησαν αλώβητη την ελληνική γλώσσα, την θρησκεία μας και την πίστη στην πατρίδα.. Γιατί σήμερα – παρά τις γενναίες προσπάθειες των εκπαιδευτικών – το «τηλεκατευθυνόμενο» εκπαιδευτικό σύστημα ισοπεδώνει θανάσιμα την ελληνική γλώσσα, την ελληνική σκέψη των μαθητών, την θρησκεία και την πίστη στην πατρίδα..
Λέω όμως να κρατήσω και το λεγόμενο « Ντίζι Παρασί» . Το « Ντίζι Παρασί» ήταν μία συνήθεια των Τούρκων τα χρόνια της Τουρκοκρατίας που είχε να κάνει με τους σκλαβωμένους Έλληνες… Όταν οι Έλληνες ραγιάδες υποχρεωτικά καλούσαν σε επίσημη εκδήλωση , γιορτή, τον τούρκο αγά, ήταν υποχρεωμένοι , εκτός από την προσφορά των εδεσμάτων , να καταβάλλουν στον τούρκο αφέντη μία ορισμένη αμοιβή, « αποζημίωση» για … την φθορά των δοντιών του από το ολονύκτιο φαγοπότι! Δεν ξέρω λοιπόν μήπως έχουμε ήδη πληρώσει ή θα πληρώσουμε αποζημίωση από « μεγάλα φαγοπότια»:
Το « φαγοπότι» της Υφαλοκρηπίδας μας, το « φαγοπότι »των αγνοούμενων Κυπρίων, το « φαγοπότι» όλων εκείνων που έβαλαν το Κυπριακό στο ράφι… Και τόσα μα τόσα άλλα…
Δεν μπορώ όμως να μην κρατήσω και το άδοξο τέλος των αγωνιστών του Εικοσιένα… Άλλοι δολοφονήθηκαν, κάποιοι φυλακίστηκαν και κατηγορήθηκαν αδίκως , ενώ μερικοί κατάντησαν επαίτες. Επιλέγω τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος συνελήφθη μετά τη μάχη στο Δραγατσάνι από τους Αυστριακούς και κλείστηκε στα μπουντρούμια και αποφυλακίστηκε με κλονισμένη την υγεία… Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην εφημ. “Real News”(23/03/2014) “Το απαράδεκτο για το ελληνικό κράτος είναι πως όταν μεταφέρθηκαν τα οστά του στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 στην Ελλάδα, έμειναν για μία διετία στα ..αζήτητα του τελωνείου του Αεροδρομίου Αθηνών!»
Εν κατακλείδι, να σας θυμίσω ότι ο Καραϊσκάκης χτυπημένος από το βόλι του εχθρού, λίγο πριν ξεψυχήσει και αφού είχαν μαζευτεί γύρω του τα παλληκάρια του –ανάμεσα σε αυτούς και ο Μακρυγιάννης- είπε: «Εγώ πεθαίνω.. όμως εσείς να είστε μονιασμένοι και να στηρίξετε την πατρίδα». Επίκαιρα λόγια , Επίκαιρη προσταγή από το παρελθόν… Επιτακτική ανάγκη….
Ζήτω το ΄21!
