Αγανακτισμένοι διαδηλωτές εκδηλώνουν την «εκτίμησή τους» προς το Κοινοβούλιο κατά την τελευταία διαδήλωση. Όταν οι πολίτες βρίσκονται υπό το κράτος όχι μόνο της απόγνωσης αλλά και της οργής το savoir vivre καταργείται... [Από το ΒΗΜΑ της Κυριακής 09.05.10]Και τώρα τι θα γέννουμε χωρίς Βαρβάρους; (1)

του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Πολιτικού Μηχανικού ΕΜΠ

Αν η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και των θεσμών πριν από 36 χρόνια στη χώρα μας, σηματοδοτούσε τα εισόδιά της στις κοινωνίες των δυτικών εθνών, μετά από ένα επταετές διάλειμμα, που η νέα εποχή υποσχόταν στην προσήλωση των ιδεωδών που εκπορεύονταν ήδη από το αξιακό βάθρο της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας και ολοκληρώνονταν από τα ευρωπαϊκά κινήματα του Ανθρωπισμού, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, αν αυτή η υποσχόμενη ανοικοδόμησή της από το μεταπολιτευτικό κύκλο μπορούσε να εκληφθεί ως μια ειρηνική επανάσταση που θα επούλωνε τις πολλές τραγωδίες που είχε βιώσει ο Ελληνισμός, τότε η σημερινή διάψευση των ελπίδων και των προσδοκιών του καθώς και η διαφαινόμενη νέα Οδύσσειά του, δεν θα ήταν μια πραγματικότητα: Θα ήταν απλώς ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης…

Και ίσως, επειδή πολλές φορές η ιστορία επαναλαμβάνεται, η κοινωνική νομοτέλεια είναι αμείλικτη: «Εκείνοι που καθιστούν μια ειρηνική επανάσταση αδύνατη, κάνουν μια βίαιη ανατροπή αναπόφευκτη»(2). Σήμερα, όλοι και όλα συνηγορούν ότι στεκόμαστε στην άκρη ενός νέου συνόρου για τη χώρα. Άλλοι, αυτό το ονομάζουν και «χείλος της αβύσσου». Όλα μας κάνουν να διαπιστώνουμε ότι στο επερχόμενο ταξίδι με πιλότο τη διεθνή επιτήρηση, τα μανιασμένα κύματα του Ποσειδώνα, οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες θα είναι ανελέητοι. Κυρίως για το λαό. Γι’ αυτούς που η μεταπολιτευτική argo τους βάφτισε «μη προνομιούχους» και «μεσαία τάξη». Οι κανόνες και η νομοτέλεια της αδήριτης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, μια γενιά μετά το Πολυτεχνείο, μοιάζουν να μην υπακούουν στους νόμους της βαρύτητας: Εξακολουθούν να ίπτανται πάνω από πολιτικές και κοινωνιολογικές θεωρίες και να απειλούν με σκηνικό Αποκάλυψης την ίδια τη χώρα και την κοινωνία: «….Και των αρχαίων κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίση θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου…»(3).

Στα μεταπολιτευτικά χρόνια που πέρασαν (δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς προς επαλήθευση των κοινωνιολογικών θεωριών), η πολιτική στην Ελλάδα όπως και σ’ όλες τις χώρες του αγοραίου καπιταλισμού, ήταν μια χαμεπερπής πάλη συμφερόντων μεταμφιεσμένη σε αγώνα Αρχών. Ήταν μια ενωμένη μειοψηφία της εθνικής κυρίαρχης ελίτ, που ενεργούσε με δικομματικά πρόσωπα, ενάντια σε μια διαιρεμένη πλειοψηφία, τους εργαζόμενους. Και δεν ποιούσε καν πολιτική: Απλώς είχε βάλει χέρι στο κρατικό θησαυροφυλάκιο! Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο Λαός, από τα κατάλοιπα των βυζαντινών του ονείρων, υιοθέτησε και υπηρέτησε με φανατισμό την κληρονομική δημοκρατία και τις κλονοποιημένες πολιτικές υιοθεσίες, ως κυρίαρχη ιδεολογία στα δύο κόμματα εξουσίας. Η διαφορά ήταν ότι τα πορφυρά σανδάλια της διαδοχής, οι Καίσαρες δεν τα έπαιρναν από τον Ιππόδρομο και τα ανάκτορα των Βλαχερνών…Στη νεότερη Ελλάδα, υπήρξε πάππος, πατήρ, ερωμένη και θείος…

Σ’ αυτό το δύσοσμο μεταπολιτευτικό πολιτικό τοπίο που στήθηκε, σε μια χώρα που γέννησε αξίες και θεσμούς, δυστυχώς δεν ήταν πρωταγωνιστές μόνο τα κόμματα και οι πολιτικοί. Ήταν και η ίδια η κοινωνία, που εν πολλοίς ήταν αγέλη και όχλος, που βαυκαλιζόταν από την ιδέα και ηδονιζόταν από την αυταπάτη ότι τους υπηρετούσαν οι πολιτικοί με τους λαγούς που έβγαζαν ενίοτε μέσα από τα καπέλα τους. Ας μην ξεχνάμε ότι άρχιζε η εποχή του …«συμβολαίου» με το Λαό που κατέληξε στην …«επανίδρυση» του κράτους! Με έναν τέτοιο λαό, η καλύτερη περίπτωση για να πετύχαινε κανείς στην πολιτική της μεταπολιτευτικής Ελλάδας (αν δεν ήταν από τζάκι), ήταν να έβρισκε ένα πλήθος που να πήγαινε κάπου και απλώς …να έμπαινε από μπροστά του!

Καταλήξαμε έτσι σήμερα, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, που έδωσε το πνεύμα στο νεότερο δυτικό κόσμο και τα αντικειμενικά μέτρα του ωραίου, του αγαθού, της αλήθειας και της δικαιοσύνης με βαθιές ιστορικές ρίζες στην πολιτειακή παράδοση, στην έννοια του οργανωμένου κράτους και στο συστηματοποιημένο δίκαιο να διαγιγνώσκουμε την απόλυτη και στον υπερθετικό βαθμό παρακμή…

Σ’ αυτή τη γελοιογραφία του Ιωάννου, προστέθηκαν μόνο τα  αρκτικόλεξα ΔΝΤ και ΕΕ. Κατά τα άλλα …έγινε πριν από 21 χρόνια! (Από το λεύκωμα του Γιάννη Ιωάννου «Οίκος Ευγηρίας: Οι νέες ιδέες», εκδόσεις Καστανιώτη).Αποδεικνύεται σήμερα ότι μεταπολιτευτική Ελλάδα σήμαινε ανικανότητα, φαυλότητα, πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα, κραιπάλη, διασυρμό, χλεύη, εκμαυλισμό συνειδήσεων, δόλο, ιδιοτέλεια κλοπή, πλιάτσικο του κρατικού θησαυροφυλακίου και πολιτικά κακουργήματα του κοινού ποινικού δικαίου… Σήμαινε με λίγα λόγια μια πολυεπίπεδη κρίση θεσμών και αξιών που διαπότισε τα πάντα και τους πάντες. Και σήμερα σημαίνει διεθνή διαπόμπευση… Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια το Εθνικό Κοινοβούλιο απαρτίζεται εν πολλοίς από γραφικούς κενολόγους και ξυλοσχίστες που προστατεύονται από ένα απαρχαιωμένο νόμο περί ευθύνης υπουργών! Πολλοί απ’ αυτούς είναι μόνιμοι ή κληρονομικώ δικαίω μαϊντανοί σε όλες τις κλίμακες των θεσμικών βαθμίδων από το 1974. Είναι αυτοί, ως άλλοι Ιανοί, που τα «φαιά φορούντες και περί ηθικής ομιλούντες» (4) παριστάνουν σήμερα στα τηλεοπτικά παράθυρα τους κήνσορες και τους τιμητές του μέτρου και της δικαιοσύνης

Στην αρχαία Τραγωδία, την οργανωμένη με τόσο μέτρο, όπως έλεγε συχνά ο Σεφέρης, ο άνθρωπος που ξεπερνούσε αυτό το μέτρο έπρεπε να τιμωρηθεί από τις Ερινύες και τη Νέμεση. Ό ίδιος νόμος ίσχυε ακόμη και γι’ αυτά τα φυσικά φαινόμενα: «Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα» έλεγε ο Ηράκλειτος στην Ιωνία «ειδεμή Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν». Η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε ανέκαθεν διαποτίσει την Ελληνική ψυχή, από γενέσεώς της. Αυτή τη συνείδηση που χάθηκε στο μεταπολιτευτικό κύκλο και που μετέτρεψε το πολιτικό τοπίο σε εσμό, απύθμενο βόρβορο και συνεχόμενη δεξαμενή σκανδάλων και διαφθοράς, αυτή που απαξίωσε τον κοινοβουλευτισμό και το πολιτικό σύστημα, αυτή τη συνείδηση, σαν από μηχανής Θεό είναι που αναζητούν σήμερα εργαζόμενοι, μισθωτοί και συνταξιούχοι για να εξιλεωθούν και για να δεχτούν να πληρώσουν το κλεμμένο κρατικό θησαυροφυλάκιο…

Κωστής ΜαυρικάκηςΔεν ήταν τυχαία η διάρθρωση της αρχαίας τραγωδίας: Πάντα μετά την εξέλιξη του μύθου σε αδιέξοδο και πριν από τον κομμό, είχε επινοηθεί ο από μηχανής Θεός. Κι αυτός δεν πρέπει να είναι άλλος από τη Νέμεση και την Κάθαρση. Οι πρωταίτιοι της χρεοκοπίας και της διάλυσης της χώρας πρέπει να δικαστούν και να πληρώσουν ισόβια. Αυτή τη φορά ο της «δικαιοσύνης ήλιος νοητός, ας μη λησμονήσει τη χώρα μας» όπως έγραψε προφητικά ο ποιητής. Πριν ζήσουμε άλλη μια εθνική τραγωδία. Εκτός κι αν ιστορική μοίρα αυτής της χώρας, είναι να ξαναγεννιέται πάντα από την τέφρα της…

 

(1), (4) Κ. Π. Καβάφης
(2) Τζων Κέννεντυ
(3) Ο. Ελύτης

 

ΚΩΣΤΗΣ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗΣ
komavr@otenet.gr

Print Friendly, PDF & Email

Από manos