Θυμάμαι κάποτε τα όμορφα χρόνια της εφηβείας μας που στις Ξεροκαμάρες στη Σητεία είχε αμπέλια, χωματόδρομους και τα σπίτια λιγοστά. Το αμπέλι του παππού μου όχι μακριά από το σπίτι. Κάθε καλοκαίρι λοιπόν που τρυγούσαμε, οι ιστορίες έδιναν και έπαιρναν. «Μόλις αντιλαμβανόμαστε κάποιον ξένο στο αμπέλι, μας διηγιόταν, φωνάζαμε με όλη μας τη δύναμη «κλέφτες στα σταφύλια»
και καθώς δεν είχε σπίτια η φωνή μας κόντευε να φτάσει μέχρι τη θάλασσα και οι κλέφτες όπου φύγει-φύγει».
Σήμερα όμως τα γεγονότα είναι διαφορετικά. Οι κλέφτες με 4Χ4 δεν κλέβουν τσαμπάκια, αλλά τρυγάνε ολόκληρο το αμπέλι και μάλιστα επιλέγουν τα αμπέλια που φέτος έχουν καλά σταφύλια, μια που η χρονιά δεν ευνόησε να έχει καλή παραγωγή για όλους. Αναφέρομαι στο χωριό μου τη Σφάκα, όπου στα όρη υπάρχουν μερικά αμπέλια που με πολύ κόπο καλλιεργούνται.. Επειδή τον αγώνα του καλού σταφυλιού, κρασιού, ρακής τον ξέρουμε όλοι στην Κρήτη, δεν χρειάζεται περιγραφή. Όμως κάποιοι εκμεταλλευόμενοι το αφύλακτο της περιοχής γίνονται άρπαγες του βιός μας.
Εκείνο που χρειάζεται είναι να ξανασκεφτούμε σοβαρά είναι ο θεσμός του αγρονόμου. Και επειδή μιλάμε για ένα κράτος που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι μας τα παίρνει με φόρους σε οτιδήποτε (κρασί, ρακή, εμφιάλωση, μεσάζοντες, πωλήσεις κλπ) και να τα δίνει στους τοκογλύφους, μάλλον θα πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Ενημερώνουμε λοιπόν τους κλέφτες των σταφυλιών των αμπελιών μας, ότι την επόμενη φορά θα είμαστε πανέτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε, είτε ηλεκτρονικά, είτε με άλλο τρόπο και επιτέλους δεν θα επιτρέψουμε να βγει αληθινό ότι στη Σφάκα είναι Ξέφραγα Αμπέλια.
Δέσποινα Κουρουπάκη
