Τέλος Φλεβάρη του 2019, ο Κωστής ο Μαρκάκης, μας αποχαιρέτισε, πλήρης ημερών. Αυτό το σημείωμα έχει να κάνει με μια από τις σχέσεις που απέκτησα με τον ίδιο και το κατάστημα του, πριν τη “μουσική περίοδο”.
Μέσα της δεκαετίας του ’70, μπήκα δειλά – δειλά στον κόσμο της φωτογραφίας. Πρώτη φωτογραφική μηχανή η Lubitel, επόμενη η Seagull. Στη συνέχεια Nikon, Olympus.
Η εμφάνιση των φιλμ που τραβούσα, μπορούσε να γίνει, εάν επρόκειτο για ασπρόμαυρο φιλμ, στα φωτογραφεία του Αγίου Νικολάου, δηλ. Κουτουλάκης ή Πάγκαλος.
Όμως την εποχή εκείνη ουδείς εμφάνιζε έγχρωμο φιλμ στη Κρήτη ! Οπότε τα έγχρωμα φιλμ έπρεπε να πάνε στην Kodak στην Αθήνα ……
Εδώ μπαίνει, έρχεται ο Μαρκάκης, όπου όποτε τελείωνα ένα έγχρωμο φιλμ, το πήγαινα στο μαγαζί του. Όταν μαζευόταν ένας αριθμός φιλμ, όλα αποστέλλονταν στην Kodak (near east παρακαλώ) στην Αθήνα για εμφάνιση και εκτύπωση. Μετά από δύο με τρεις εβδομάδες είχα πίσω τα “κατορθώματα μου” και λέω και εννοώ κατορθώματα γιατί, ένας καημός να υπολογίσω ταχύτητα και διάφραγμα, άλλος ένας καημός να δω πόσες φωτογραφίες τελικά “βγήκαν επιτυχώς”. Ήταν μεγάλο κατόρθωμα εκείνη την εποχή να καταφέρεις να τραβήξεις και τις 12 φωτογραφίες που μπορούσε να δώσει το 120άρι φιλμ.
Εάν δε είχα τραβήξει slides, τότε το φιλμ έπρεπε να πάει Γερμανία, με την ανάλογη καθυστέρηση.
Ενδιαφέρον για την εποχή ήταν η ταχυμεταφορά των αρνητικών και φωτογραφιών με ότι πιο γρήγορο υπήρχε τότε, δηλ. την Ολυμπιακή αεροπορία και την υπηρεσία μεταφοράς δεμάτων που είχε.
Συνήθως γινόταν ένα δυο περάσματα από το μαγαζί για να ρωτήσω εάν ήρθαν οι φωτογραφίες. Ο Μαρκάκης γέλαγε, είτε λέγοντας: “βιάζεσαι”, είτε την “επόμενη εβδομάδα”.
Με την έκρηξη της τεχνολογίας, πλέον, μέσα στη δεκαετία του 80, όταν αυτοματοποιήθηκε η εμφάνιση των έγχρωμων φιλμ και τα ντόπια φωτογραφία είχαν τη δυνατότητα να μεταχειρίζονται τα πάντα με φυσικό αποτέλεσμα να πάψει το πήγαιν’ έλα στην Αθήνα.
Με τα χρόνια, στο κατάστημα μπήκαν και τα μουσικά όργανα οπότε η σχέση με τον Κωστή τον Μαρκάκη συνεχίστηκε λόγω και άλλων ενασχολήσεων μου, όπως και στη συνέχεια με τη Μαρία και τη Τριανταφυλιά, μέχρι σήμερα.
Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία που θα τη πούμε κάποια άλλη στιγμή.
Γιώργος Τουτουδάκης
