Το κάτω κόσμο εσκέφτηκε ο Χάρος να στολίσει
δε θέλει ρόδα, γιασεμιά, βασιλικούς και δυόσμο
τ’ απάνω κόσμου είναι αυτά, στο κάτω δε βλασταίνουν.
Γράφει στο Χαροτέφτερο, διαλέει, ξεδιαλέει.
Δε θέλει γέρους ή και γρες, ανθρώπους περασμένους,
πού λύτρωση και γιατρειά στο θάνατο γυρεύγουν .
Διάλεξε νιο, καλόσειρο και μοσχoκανακάρη,
λεβέντη, ομορφόπαιδο, και πολυαγαπημένο,
το στερνοπαίδι τση γενιάς και των γονιών του ελπίδα.
Κι αμοναχό τον ήβρηκε, αξέγνοιο κι ήπαιξέ του
πισώπλατα τη μαχαιριά…
Αγαπημένε μας Νίκο,
«Όποιον αγαπούν οι Θεοί πεθαίνει νέος», είχε πει ο αρχαίος ποιητής Μένανδρος. Κι εσένα, Νίκο, εκτός από τους Θεούς, σ’ αγαπούσε πολύς κόσμος που ήρθε να αποχαιρετήσει. Πολύς ο κόσμος, πάρα πολύς.
Κανείς από εμάς που σε γνωρίσαμε, που σ’ αγαπήσαμε, δεν θέλουμε να το πιστέψουμε. Δε βρίσκω λόγια. Ό,τι και να πω για σένα είναι λίγο. Το μυαλό δε λειτουργεί. Ένα πελώριο γιατί πλανιέται παντού, απέραντη θλίψη, πόνος κυριεύει τα πάντα. Το πλήγμα είναι βαρύ, ασήκωτος ο πόνος για την οικογένειά σου, που τη λάτρευες και σε λάτρευε, για τ’ αδέρφια σου, τον πατέρα σου, τη μάνα σου την πολυπικραμένη από το Χάρο.
Μέσα στο πολύ σύντομο ταξίδι σου σ’ αυτόν τον κόσμο, κατάφερες να αγαπηθείς από όλους, γιατί ήσουν ισχυρή προσωπικότητα, ήσουν καλός χαρακτήρας. Εργατικός, έντιμος, ντρέτος, ευχάριστος στις παρέες σου, δημιουργικός. Αγαπούσες τη ζωή και το έδειχνες .
Σήμερα ο τόπος μας είναι φτωχότερος. Ήσουν ένα λαμπερό αστέρι, τυχεροί όσοι σε γνώρισαν, τυχεροί εμείς που σ’ αγαπήσαμε και δυστυχείς που μας αφήνεις και φεύγεις πάνω στον ανθό της νιότης σου.
Νίκο, άκουσέ με! Στον Παράδεισο που πας θα βρεις το Γιάννη, έφυγε κι αυτός τέτοια μέρα, πριν από χρόνια, όταν περίπου γεννήθηκες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Θα κάνετε καλή παρέα. Είναι εκεί κι ο φίλος μου ο Μανόλης ο Βάρδας, ο πατέρας του Γιάννη. Θα σ’ αγαπά, θα σε προσέχει, θα ’χει την έγνοια σου.
Καλό σου ταξίδι, καλό Παράδεισο, αγαπημένε μας Νίκο.
Δημήτρης Κουτσελάκης
