H Κρήτη έχει μακραίωνη και σεβαστή παράδοση στην αμπελουργία και την δημιουργία αμπελοοινικών προϊόντων και αποσταγμάτων, με ευρήματα να επιβεβαιώνουν την καλλιέργεια του σταφυλιού, την οινοποίηση και την απόσταξη ήδη από τη Μινωική Εποχή. Ήδη από την εποχή της Κρητικής Πολιτείας το 1911 εκδόθηκαν οι πρώτες άδειες για την απόσταξη ρακής/τσικουδιάς προς τους αμπελουργούς της Κρήτης, αναγνωρίζοντας και τιμώντας μία μακραίωνη παραδοσιακή τέχνη , σύμφυτη με την τοπική παράδοση και τον ιδιαίτερη κρητική κουλτούρα .
Οι αμπελουργοί της Κρήτης από το 1917 και μετά την ιστορική απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλο υ απέκτησαν το ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΌ δικαίωμα να παράγουν ρακή/τσικουδιά – το οποίο μάλιστα τους εκχωρήθηκε κατ’ αποκλειστικότητα σε αντάλλαγμα για την απαγόρευση διάφορων ενδημικών στην Κρήτη καλλιεργειών, όπως μ.α. το βαμβάκι και ο καπνός .
Δυστυχώς, η ονομασία «ρακή» (που είναι και η επικρατέστερη στην καθημερινή γλώσσα) «χάθηκε» με την κατοχύρωση της ονομασίας αυτής από την Τουρκία το 1989. Παράλληλα, ήδη από το 1988 επετράπη η παραγωγή τσικουδιάς και από τους τους συστηματικούς αποσταγματοποιούς, σε επίπεδο μαζικής εκβιομηχανισμένης παραγωγής.
Η εμφιαλωμένη όμως τσικουδιά δεν υποκατέστησε ποτέ τα κρητικά καζάνια και την παραδοσιακή τσικουδιά των αμπελουργών της Κρήτης, τα οποία αποτελούν σημαντικό κομμάτι της κρητικής πολιτιστικής ταυτότητας, σημαντικό κλάδο της αγροτικής παραγωγής και οικονομίας του νησιού μας και τέλος, εξακολουθούν να είναι το ποτό εκείνο που αγαπιέται και προτιμάται από το καταναλωτικό κοινό, όχι μόνο στο χώρο της εστίασης αλλά πρωτίστως και στα χωριά, στα γλέντια, στα σπίτια, στις γιορτές και στις χαρές, στις λύπες και στους αποχαιρετισμούς.
Σε πρόσφατη τηλεδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε παρουσία του υφυπουργού Οικονομικών κου Βεσυρόπουλου, του Δ.Σ. της ομοσπονδίας Αμβυκούχων και αμπελοκαλλιεργητών Ελλάδος και του προέδρου τοπικών συλλόγων, συ ζητήθηκε η προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας με την οδηγία της ΕΕ 1151/20, ωστόσο , με βάση τα όσα έγιναν γνωστά από την εν λόγω τηλεδιάσκεψη το μοναδικό εν τέλει ζητούμενο δεν ήταν η (θεμιτή και αποδεκτή) αλλαγή υπολογισμού του Ε.Φ.Κ. στο 85% του εθνικού συντελεστή για τους παραδοσιακούς διήμερους αποσταγματοποιούς, αλλά πρωτίστως η αλλαγή του ονόματος Τσικουδιά-Τσίπουρο με παραπλανητικές – έωλες υποσχέσεις, βασισμένες σε παρερμηνεία της ευρωπαϊκή ς νομοθεσία ς και με την ψευδεπίφαση της ύπαρξης «απαγορευτικού» φακέλου ΠΓΕ τσικουδιά ( τον οποίον σημειωτέον κατέθεσε συνωμοτικά η ίδια η ελληνική πολιτεία μέσω του Γ.Χ.Κ. το 2017 χωρίς κανένα διάλογο με τους παραδοσιακούς αποσταγματοποιούς της τσικουδιάς, δηλαδή εμάς, τους Κρήτες αμπελουργούς, τους οποίους ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ρητά από τη χρήση της ονομασίας) .
Θεωρούμε ότι η πρόταση αυτή είναι:
ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ – ΠΑΡΑΛΟΓΗ – ΠΑΡΑΝΟΜΗ καθώς σε καμμιά άλλη περίπτωση, η αναγνώριση μιας Γεωγραφικής Ένδειξης δεν έχει επιβάλλει τη μετονομασία εθνικού προϊόντος που δεν πληροί τις προϋποθέσεις που ο φάκελος (ο Θεός να τον κάνει φάκελο) ορίζει. Επιπλέον, αποτελεί και ακραιφνή απόπειρα εκμετάλλευσης των εργαλείων της Ε.Ε. για σκοπούς ΑΝΤΙΘΕΤΟΥΣ από αυτούς που προβλέφθηκαν: οι Κανονισμοί 110/2008ΕΚ και 2019/787ΕΕ στόχο τους έχουν να δώσουν τη δυνατότητα στα κράτη μέλη να ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ πρωτίστως τα παραδοσιακά τους προϊόντα, εξασφαλίζοντας την αποκλειστική χρήση της εκάστοτε γεωγραφικής ένδειξης από τους πραγματικούς της δικαιούχους και προστατεύοντάς την από απομιμητικά προϊόντα τρίτων χωρών . Στην προκείμενη περίπτωση, η Ελληνική Δημοκρατία κάνει Α ΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ: χρησιμοποιεί το εργαλείο της Π.Γ.Ε. μόνο για τα βιομηχανικά εμφιαλωμένα προϊόντα με σκοπό να ΑΠΟΚΛΕΙΣΕΙ τους παραγωγούς των παραδοσιακών και δεκτικών προστασίας προϊόντων από την χρήση της νόμιμης και ηθικά, πρακτικά και εθιμικά παγιωμένης ονομασίας τους, με σκοπό να χορηγήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στους συστηματικούς αποσταγματοποιούς (οι οποίοι κατά τα λοιπά δεν κάνουν καν χρήση της δυνατότητας αναγνώριση ς της Π.Γ.Ε. ονομασίας του προϊόντος τους).
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ καθώς προσβάλλει την μακραίωνη Κρητική παράδοση παραγωγής τσικουδιάς.
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ καθώς αποτελεί απόπειρα υποστήριξης συμφερόντων τρίτων σε βάρος των συνεχώς θιγόμενων αγροτικών νοικοκυριών και οικογενειών αυτής της χώρας.
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ καθώς παραγνωρίζει ευθέως και παραβιάζει εκ πλαγίου το περιεχόμενο των ευρωπαϊκών νομοθετημάτων, τα οποία χρησιμοποιεί αντίθετα προς τον σκοπό τους.
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ καθώς δεν υποκινείται από καμία απολύτως υποχρέωση ή ανάγκη νομοθετικής ρύθμισης, παρά μόνον από μικροπολιτικά συμφέροντα και επιδιώξεις.
ΖΗΤΟΥΜΕ:
1. Η παραδοσιακή τσικουδιά να υπάρχει με το αρχέγονο όνομα της – Τσικουδιά – που είναι η ψυχή και η έκφραση της ιδιαιτερότητας της, καθότι η όποια περίφραση (απόσταγμα διημέρου κ.λπ.) όχι μόνον είναι ανιστόρητη και αντίθετη στην εθιμικά και διαχρονικά χρησιμοποιούμενη ονομασία αλλά επιπλέον αλλοιώνει και την πραγματική αίσθηση του μοναδικού αυτού κρητικού προϊόντος.
2. Η Ελληνική πολιτεία να στηρίξει την παραδοσιακή τσικουδιά και τους παραγωγούς της αντί να μας κατατρέχει τιμωρητικά μέσω των αρμοδίων οργάνων της και ελεγκτικών μηχανισμών της (μ.α. Γ.Χ.Κ., Δ.Α.Ο.Κ.Α. κ.λπ.) και να μας επιβάλλει παράλογα και εξοντωτικά μέτρα, ήτοι να παράσχει το κατάλληλο υποστηρικτικό πλαίσιο σε νομικό, φορολογικό και διοικητικό επίπεδο για την συνέχιση της δραστηριότητας και τ ης κληρονομιάς μας.
3. Την απόσυρση του ήδη κατατιθέμενου φακέλου Π.Γ.Ε. τσικουδιά και την υποβολή εκ νέου σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς (110/08 & 787/19) αποτυπώνοντας την πραγματική παραδοσιακή τελετουργική διαδικασία παραγωγής της παραδοσιακής τσικουδιάς Κρήτης και εξασφαλίζοντας τη χρήση της ονομασίας αυτής στους διαχρονικά γνήσιους παραγωγούς της, δηλαδή τους διήμερους αποσταγματοποιούς/αμπελουργούς της Κρήτης.
Σύλλογος αποσταγματοποιών Λασιθίου
