Κάθε εμπόδιο σε καλό δε λένε; Το Σεπτέμβρη το προγραμματίζαμε τούτο το ταξίδι, έσπασα όμως ένα δάχτυλο στο πόδι και το κάναμε τώρα εκτός σεζόν, 6 μέρες Ρόδο, 6 Σύμη.
Εκτός σεζόν, καλό ή κακό αυτό, εγώ καλό το βρίσκω, μπορώ να αφουγκραστώ καλύτερα τη βουή της Ιστορίας ενός τόπου, να αφεθώ στην ομορφιά του να με κυριεύσει. Τη νιώθω την ανωμαλία τούτων των πρόωρων Αλκυονίδων, αλλά το κάλλος τους με γητεύει.
Η Ρόδος μια πόλη μνημείο, μια από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της Ευρώπης. Εντυπωσιακή πράγματι. Ωστόσο μια επίκτητη πολιτική διαστροφή μου υπονομεύει το θαυμασμό, όπως κάθε φορά που βλέπω κάτι φαραωνικό, είτε για πυραμίδες πρόκειται, είτε για άγαλμα του Βούδα, είτε για γοτθικό ναό ή ουρανοξύστη, είτε καλή ώρα για τα περίφημα ιπποτικά τείχη της Ρόδου. Βλέπω τις σχέσεις καταπίεσης την ώρα της κατασκευής, βλέπω μαστίγια, ακούω βρισιές. Γι’ αυτό από τη Ρόδο σας ξεδιάλεξα τούτο το χαριτωμένο κάγκελο από τη Λίνδο που κάποιος ανώνυμος μερακλής σιδεράς κατασκεύασε σφυρίζοντας κάνοντας σεκόντο στα πουλιά.
Η Σύμη είναι ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα. Με την ίδια πολιτική διαστροφή διαβάζω κι εδώ το χώρο και μερακλώνω καθώς δεν ανακαλύπτω ούτε κραυγαλέες ανισότητες, ούτε και τις ισοπεδωτικές ομοιομορφίες εργατικών πολυκατοικιών. Ακούω τους μαστόρους να χαριεντίζονται με τις καπετάνισσες ανταλλάσσοντας κουβέντες που μοιάζουν με νότες. Ούτε και τείχη είδα, η δαιδαλώδης αρχιτεκτονική συνομιλία με το τοπίο πρόβλεψε και αυτή την πτυχή. Δύσκολα τα πράγματα για τους κουρσάρους στα στενά.
Θυμήθηκα πως Συμιακοί μαστόροι έχτισαν το 1870 το κτίριο της Στέγης Βιτσέντζος Κορνάρος στη Σητεία. Μοιάζει πράγματι …
Χρόνια πολλά, καλή χρονιά φίλοι μου.
Αντώνης Ανηψητάκης
